Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ne yaptın insanoğlu? Buldun mu sonunda yana yakıla aradığın o mutluluğu? "Dünyanın küçük efendisi hala hiç değişmedi." Varoluşundan beri yeryüzünü didik didik edip, Bir gök kuşağının başladığı noktayı arar gibi, Aradı kendi mutluluğunu, durmadan peşinde koşturdu,
Durdu.
Boyuna bir yerlere yetişmeye çalışıyor bugünlerde Sürekli koşturuyor, birilerine çarpıyor, Otobüsleri kaçırıyor, Trafikte bunalıyor, Sürekli küfrediyor, Şikayet ediyor, Bir şeylerden.
Hepsi kendi mutluluğunun peşinde koşuyor. Ama biri de sormuyor nedir ki bu mutluluk? Bazıları başarıyla ölçüyor mutluluğun ederini, Kimileri sahip olduğu eşyalarla değer biçiyor ona, Kimisi parayla, rakamlarla.
Hiçbir şey mutlu etmiyor artık seni. Gözlerinin içi parlaya parlaya, İçten, sıcacık gülmeyi unuttun. Yetmiyor artık durup Bir çocuğu kahkaha atarken seyretmek, Bir ağacın çiçek açmasını izlemek, Bir kedinin başını okşarken mırlamasını dinlemek, Yetmiyor.
Çok büyük bir şey olmalı bu mutluluk, o kadar basit olamaz diyorsun ya; Belki de o kadar basittir. Evet hatırladım. Küçük basit şeyler. Yetiyor kederlenmeye. Ya mutluluğa? Demiş, Zarif bir adam.
Hep gelecekte bu mutluluk sana göre; Ne geçmişte bulunur, ne de şimdide.
İnsanoğlu; Bir şeyi kaçırıyorsun. Vaktin olduğunu düşünüyorsun da, Ne kadar vaktin var, Onu da biliyor musun?
Ne geleceğe sahip olabilirsin, ne geçmişe. Oysa sen geçmişe dönüp üzülürsün, Sürekli geleceği düşünür kaygılanırsın. Oysa sadece bu ana sahipsin, Unutursun.
Şöyle demiş bir bilge; Kolay şey değil mutlululuk, Kendinizde bulmak zor, Başka yerde bulmak imkansız. Bunun üzerine bir söz söylemek de Nereden bakarsan bak, Manasız.
