The lost dreams

7

همه ی شب بیدار بودم...تا صبح هر یک ساعت به جیمین زنگ میزدم تا شاید گوشیشو جواب بده.

انقدر ذهنم مشغول اتفافات دیشب بود که احساس میکردم از مغزم داره دود بلند میشه.

یعنی جیمین...دوست مهربون و بالغ من...انقدر از سولگی متنفر بود که میخواست یه بلایی سر دوست پسرش بیاره؟

اگر هم واقعا جیمین کاری نکرده بوده و بی گناه بوده..من با ندونم کاری های خودم اوضاع رو پیچیده کردم و باعث شدم جئون جونگکوک نسبت به ما دچار سو ظن بشه.

امیدوارم هرچیزی که اون بهم اونشب روی روف گاردن گفت همه ش یه شوخی مسخره باشه و نخواد پیگیر این ماجرا بشه...وگرنه کار من و جیمین ساخته ست و آبروی جفتمون به باد میره.

یه لیوان آب پرتقال خوردم و یادم افتاد که حتی کادوی سولگی رو هم بهش ندادم.

باند پام رو عوض کردم و یه بارونی کرم با یه نیم بوت قهوه ای پوشیدم و رفتم اول خونه جیمین اما هنوزم نیومده بود.

وقتیکه به اون سفر تحقیقی رفتم، مرخصی تحصیلی گرفته بودم.

این فکر مدام توی سرم میچرخید که چرا مثل بچه ی آدم نموندم همینجا تا هم درسم تموم شه و هم جیمین تنها نمونه.

سر راهِ دانشگاه ، به اداره ی پست سرزدم تا گردنبند سولگی رو براش بفرستم و از اونجا مستقیم به دانشگاه رفتم.

ترمای اخر بودم و کلاسم با سردرد شدید و نگرانیم برای جیمین چندان خوب پیش نرفت.

به این فکر بودم که تا کی باید منتظر اون بمونم و ایا توی این شرایط گمشدنش رو باید به پلیس خبر بدم یا نه.

ساعت نزدیک دو ظهر بود و رفتم سلف برای ناهار که گوشیم زنگ خورد.
سولگی بود.

_تو حالت خوبه؟ کجا رفتی دیشب؟ دیگه نتونستم پیدات کنم.

+ سلام...اره خوبم...یکم حالم بد شد و مجبور شدیم من و جیمین بدون خبر بریم..معذرت میخوام.

_ اصلا اشکالی نداره..نگرانت شده بودم واقعا..خوشحالم الان بهتری

خب..تااینجا بنظر میاد که هنوز جونگکوک چیزی درمورد گند دیشب من و جیمین به سولگی نگفته.

_ هم زنگ زدم حالتو بپرسم..هم اینکه بابت هدیه ات تشکر کنم..خیلی قشنگه.

+ اوه اصلا قابلتو نداره...تولدت بازم مبارک

چند کلمه ی دیگه صحبت کردیم و بعد مکالمه مون قطع شد.

ما میخواستیم طناب دریده شده ی رابطمون رو درست کنیم اما من احساس میکردم دیگه هیچ چیزی مثل قبل نمیشه.
.
.
.
.
.
.
سه روز از وقتیکه جیمین غیبش زده بود میگذشت، دیگه وقتش بود که برم پیش پلیس.