_ جونگکوک...
صداش کردم و اون فقط نگاهم کرد.
یه بار دیگه صداش زدم و امیدوار بودم فقط توهم اینو نزده باشم که صدا از دهنم خارج شده.
اون میشنوه من چی میگم؟
زنی که بغل دستش بود یه لبخند پررنگ زد.
+ به هوش اومدی بلاخره...ایشون دکترت آقای جکسون لی هستن...تو هفتاد ساعت تقریبا بیهوش بودی...
و بعد یه نگاه تحسین آمیز به اون کرد.
خنده م گرفت اما نمیدونم اونا هم تونستن خنده ی منو از زیر این ماسک ببینن یا نه.
جکسون دیگه کیه؟
هنوز تاری چشمم کامل از بین نرفته،
اما می‌دونم که اون جونگکوکه...می‌دونم کسی که من رو عمل کرد و توی همه ی خواب و بیداری هام بوده اونه...
اینو فقط چشمم نمیگه بهم،
گرمی دستاش و تتوهای روش که حروف اسم منه اینو داد میزنن.
_جونگکوک...من لیسام...
شنید؟
زیر این ماسک لعنتی صدام اونقدری بلند هست؟
+اون اسمی که میگه شاید از خانواده ش باشه...ببینم تو میخوای اونو ببینی؟
ماسک اکسیژن رو از دهنم کنار زدم و مقاومت کردم تا چشمهام بسته نشن.
مگه میشه؟
معنی این رفتارش چیه؟
چرا به اون پرستار نمیگه اسمش جکسون نیست؟
چرا نمیگه اون اسمی که من صدا میزنم خودشه؟
اون دستش رو عقب کشید و دست من افتاد روی تخت، بعد از چند ثانیه خم شد و دستش رو به آرومی روی دست من گذاشت و نزدیکم شد.
+ تو بزودی مرخص میشی و میتونی جونگکوک رو ببینی...می‌دونم دلت براش تنگ شده اما الان فقط به سلامتیت فکر کن...باشه؟
اون با مهربونیت گفت.
_نه...نه...جونگکوک...
گلوم خشک شده و می‌خوام آب بخورم تا بتونم دوباره و دوباره صداش کنم تا جوابم رو بده.
نکنه قیافه م داغون شده؟
نکنه تمام صورتم له شده که اون نتونسته منو به یاد بیاره؟
جوری رفتار می‌کنه که منو نمی‌شناسه....حتی از اولین باری که با سولگی دیده بودمش هم غریبه تره.
_ الان میگم یونگی بیاد اینجا...اون تمام مدت اینجا بود.
جونگکوک راست ایستاد و به دختر کناریش اشاره کرد و از اتاق بیرون رفت.
پلکهام داره کم کم سنگین میشه..نمیخوام به خواب برم دوباره...اما نیروی اون از من قوی تره...من تسلیم خواب شدم...
+سالی...منو میبینی؟حالت خوبه؟
این اولین خواب بدون کابوس من بود.
گمونم چند سالی میشه طعم خواب بدون کابوس رو نچشیدم.
این شیرین بود و در عین حال غمگین...
غمگین چون من هیچوقت نفهمیدم که اونا رویای باطله نبودن و همشون میخواستم درمورد این آینده به من هشدار بدن.
ESTÁS LEYENDO
The lost dreams
Fanfic_ ازم فاصله بگیر جئون جونگکوک..نمیخوام دلم رو به کسی ببازم که ازش میترسم! چشمهای تو، توی خاطراتِ بد من هستن و من این خاطرات رو نمیتونم به یاد بیارم... . . . کاپل: دختر و پسری
