بدون اینکه بدونم چی انتظارمو میکشه شال گردن سفیدمو برداشتم و به پارکینگ رفتم.
چند دقیقه بعد جونگکوک هم اومد و باهم سوار ماشین شدیم.
سردی هوا استخوان سوز بود. بااینکه بخاری روشن بود، اما هنوز انگشتام مثل قالبای یخ سرد بودن.
سرمو تکیه دادم به شیشه و منتظر موندم تا اون اولین کسی باشه که بحث رو باز میکنه.
اون باید حرف میزد. باید ازم یک بار دیگه میخواست که قصه زندگیمونو براش تعریف کنم. باید ازم میپرسید که چرا با سولگی، رابطه مونو قطع کرده بودیم...
لعنتی تو چجوری میتونی در برابر این همه سوالایی که مطمئنم داره مغزتو سوراخ میکنه مقاومت کنی؟
خیلی ساکت بود...
همه چیز به طرز احمقانه ای ساکت بود...
یجوری که انگار هیچ کس دیگه روی کره ی زمین زندگی نمیکنه.
اون اگه بخواد میتونه حرف نزنه باهام... اما من دیگه تحمل این همه خودخوری رو ندارم!
+ تو از همه کارایی که سولگی میکرد خبر داشتی؟
بدون اینکه بهم نگاه کنه پرسید:
_ منظورت چیه؟
+ یعنی که میدونی همه زیر و بم زندگیش چی بوده؟ با کیا رفت و آمد داشت؟ درامدش از کجا بود؟
_ میشه واضح تر حرف بزنی؟ اون دوست دخترم بود. چطور ممکنه چیزی ازش ندونم.
بنظر کلافه میومد.
برای پشیمون شدن خیلی دیره لیسا!
+ ببین...اون...اون فقط یه داروساز نبود.
مردد نگاهش کردم. منتظر عکس العملش بودم تا اگر اوضاع بد بود، یه دروغ مزخرف دیگه تحویلش بدم. هر دروغی که چهره ی واقعی سولگی رو از اون پنهون نگه داره!
سرعت ماشین رو کم کرد و کنار جاده ای که به سمت قبرستون بود نگه داشت.
درخت ها با باد تکون میخوردن و سایه هاشون مثل اشباح سرگردون روی زمین افتاده بود.
بهم منتظر نگاه کرد...بازم همون حس لعنتی....
باید بهش میگفتم؟
+ اون...در کنار داروسازی یه کارای دیگه ای هم میکرد...منظورم...کار خلافه.
چند ثانیه با بهت بهم خیره شد و بعد خندید:
_مستی؟
دستمو روی صورتم کشیدم. الان بیشتر از هرموقع دیگه ای هوشیار بودم.
اما درمونده...یه هوشیار درمونده که میخواست به یه غریبه کمک کنه.
برای چی؟ خودشم نمیدونست.
+ نه نه...نخند...من جدی ام...سولگی یه ماده مخدر جدید اختراع کرده بود...یه چیزی که الان نمیدونم به چه اسمی جا افتاده.
کم کم حالت صورتش تغییر کرد و خنده ش محو شد.
حتی از چشمهاشم یه جفت گوش بیرون اومده بود برای شنیدن ادامه ی حرفم...
YOU ARE READING
The lost dreams
Fanfiction_ ازم فاصله بگیر جئون جونگکوک..نمیخوام دلم رو به کسی ببازم که ازش میترسم! چشمهای تو، توی خاطراتِ بد من هستن و من این خاطرات رو نمیتونم به یاد بیارم... . . . کاپل: دختر و پسری
