HIDDEN DESIRE

Chapter 15: Her Fear

..

Chapter 15: Her Fear

Ian's POV

I feel really sad for my meowloves. Hindi madali ang pagpipigil ng feels huh? Kaya nga napakaexpressive ko para sa kanya. Alam kong sa buong buhay nya ay minahal nya ng sobra ang mga alaga nyang hayop.

They're her only family kaya ganun na lang sya kaworried para sa mga ito.

The first time I saw her cried nung namatay yung alaga nyang so Toffi yung isa sa malalaking aso nya at masasabi kong mas matagal nyang nakasama.

I know that kasi saksing-saksi ko yung mga nangyari that time. Naglalakad sya sa park kasama yung aso nya noon.

I was with my family at the same park she were in kasi sunday yun at family day.

They were strolling around ng may biglang humablot ng bag nya nagalit si Toffi at hinabol ito kaya di pa man nakakalayo yung snatcher ay naabot na sya ni Toffi at dinamba at tinatahulan upang takutin yung snatcher, hindi sya nito kinagat kaya nakakuha ang snatcher ng lakas para para kumuha ng patalim sa bulsa nya at nang magawa nya yun dalawang beses nyang ito sinaksak sa dibdib para makatakas.

I was shock but I called a guard near me at pinahabol yung snatcher saka lumapit kay toffi na naghihingalo na. I saw meowloves ran towards Toffi and I and she hugged Toffi and started crying.

"Toffi!!! Please hold on! Please wag mo kong iwan." She sobbed pero huli na.

Hindi na gumagalaw si Toffi na lalong ikinahagulgol nya.

"NO TOFFI DON'T LEAVE ME!!!"

Ilang araw syang di nakapasok nun after that tragic day happened. I know masyado syang nasaktan sa mga nangyari. She just lost one of her so-called family.

Hindi ko sya masisisi dahil mahal na mahal nya ito. And it also tried to save her things back from the snatcher. Yun nga lang ay namatay ito.

Kahit na nahuli yung snatcher at nabigyan ito ng hustisya anjan pa rin yung pain sa puso nya.

And now I know bumabalik yung nakaraan kaya nakikita ko yung kaba nya kanina. The fear of losing again.

Oh my poor meowloves.

"Kitty~" tawag ni Syl sa kanya ng matapos gamutin nila Meowloves yung tigreng si Tyra.

Ngunit nakayuko lang sya, daretsong lumabas ng kulungan ng di kami iniimik. I know why.

Di na siguro nya napigilang maluha and ayaw nyah makita namin yun. Kakausapin pa sana sya ni Syl ng pigilan kosya.

I shook my head.

"Its okay she need time alone." I told him.

Sylvestre let out a sigh. "Alright." Mababa talaga ang luha ni Meowloves pagdating sa mga hayop aigoo and I know she need time.

I know magiging okay din sya.

End of POV

Kittyelle's POV

Matapos kong balutan ng gauze pad yung paa ni tyra ay hindi ko na napigilan pa yung luhang kanina pa gustong tumulo ngunit pinigilan ko pang. I could see her through her eyes at hindi ko maatim na makita yun.

Its the same eyes I saw when I lost my dear Toffi kaya di ko na talaga napigilang maluha.

Thats why I stood up and excuse myself nagalalang tinawag ako ni Sylvestre pero hindi ko magawang iangat ang ulo ko.

Dahil ayokong makita nila yung weak side ko. At ayokong kaawaan nila ako.

And I know no one will understand my grief kasi hindi ko naman sila katulad na sobrang animal lover talaga.

Naglakad lakad ako at naghanap ng lugar na hindi masyado pinupuntahan ng mga tao dito sa Zoo.

Gusto ko muna mapagisa at mailabas ito. Mahirap kasi kapag dinibdib ko lang ito.

Kaya nang makakita ako ng place na walang masyadong tao dahil medyo dulo ito umupo ako sa mag bench sa gilid at doon ko na inilabas ang luha kong kanina pang gusto kumawala.

They are my only family that I treasured a lot. Sila lang yung nagpahalaga at nagmahal sa akin ng tunay.

Yung tinanggap sa kung sino man ako at hindi sa kung anung meron ako.

Kaya I can't afford losing them. "I'm so scared of losing anyone again. Ayoko ng maranasan ulit yun.

Baka hindi ko na kayanin pa." I cried out.

End of POV

Sebastian's POV

Andito ako sa taas ng puno. Mahilig akong umakyat dito at humiga sa mga matabang sanga ng puno dito kasi ako nakakasag ng fresh na hangin at nakakapagrelax. Iniisip ko pa rin yung magulong pakiramdam ko kanina.

Masyado nga talagang ginugulo ang damdamin at isipan ko. Nagstart to nung araw na binuhat ko sya nun eh tas idagdag mo pa yung hinalikan ko sya nun. Inaamin ako I lied to her that time. It wasn't an accident.

Gaya ng sabi ko may something na naguurge sa aking gawin yun. I just really don't know why but I love the feeling of her lips on mine. Darn! Thats my first kiss too and I didn't know kissing her would be so addictive.

Honestly I hate to say this but hinahanap-hanap ko ang labi nya. Feeling ko talaga nagmumukha akong manyak sa nararamdaman ko.

I have this unknown desire for her. Its hidden that I still can't pinpoint yet.

This is the first time I had been so affected by a girl. At sya lang ang nagparamdam sa akin ng ganito.

Kaya nga hindi ko rin maintindihan na kung paano ako napilit ni Sylvestre na sumama kahit na alam kong ayaw ko sa mga hayop at may part sa akin na ayaw din syang makita matapos nya akong sabihang I'm hopeless.

But there this part of me na gusto ko syang makasama at makita. Kahit na sa lahat ng sinabi nya sa akin jan lang ako naapektuhan. I felt a bit of pain inside me na halos gusto ko ng humingi ng apology after she said that.

But knowing myself, I didn't let myself do it. Because i'm known for having a pride. At ni minsan hindi talaga ako nagsorry kahit kanino kahit alam kong ako ang may kasalanan o hindi.

I never felt this way yung mapatingin ka lang sa mata ng tao tapos makikita mo ang totoong nararamdaman nya through this?

But then I did when I tried to look at her eyes and observe her doon ko lang natutunan ang mga ganung bagay. And all of this is because of her. Masyado ata akong busy kakaisip sa mga bagay na ngayon ko lang maisip.

Nang may marinig akong humahagulgol sa baba. Umayos ako at umupo sa sanga at sinilip yung babaeng umiiyak sa baba. Who's that at bigla-bigla na lang iiyak kung saan.

I stared at her for a long time bago ko makilala kung sino sya.

It was her.

And now here I am again my body moves by itself again. Did I just jump down from the tree and walk towards her?

Kasi nasa harapan ko na sya ngayon na nakatungo at umiiyak. I dunno why is she crying but again here I am being so affected by her. She looks so vulnerable and in pain inside and surprisingly I could feel it.

At ito na naman yung nararamdaman kong kakaiba this time I feel like I want to comfort her kaya I gently pulled her hands towards me to give her comforting hug.

I felt her body tense up but later on ay kumalma din sya at hinayaan kami sa ganoong posisyon. I started caressing her back.

"May mga bagay na dapat mo talagang ilabas tulad ng ating mga luha. So cry out all your pain in your heart ng mabawasan ang bigat sa iyong kalooban."

Hearing it, she again start sobbing and started hugging me back. Yan ang kusang lumabas sa aking bibig na hindi ko naman alam kung saan nanggaling. But even so my heart says that I should say it.

And so I did. And after saying that I closed my eyes and hugged her even more. It was weird but I love the feeling of her being in my arms

Chapter 15 is up haahahhahaa kaloka!!! Ayoko na bakit kinikilig ako???? Naiimagine ko kasi eh XD hahaha i dunno it was just a simple hug pero punong puno ng damdamin ito kaya siguro kinikilig ako XD habah charrr