RUHUMDAKİ MÜHÜR *TAMAMLANDI*

33.BÖLÜM

Merhaba.

O zaman ithaflar'a geçeyim.
KbraKolda
rukenipk12
damlanur_10023002
edacoban0
Bu bölümleri sizlere ithaf ediyorum.

Soru:
Sevda insanı değiştirir mi?

Not:Doğum hakkında pek bilgiye sahip olmadığım için bildiğim kadarıyla bir şeyler yazdım.
(Yadırgamayın lütfen)

İyi okumalar.

••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••

"Işıl sen doğuruyorsun." vahşet bir şeyden bahsediyormuş gibi bana bakıyordu.
Bu adam ne ara bu kadar değişti Allah aşkına ya.
Ağlıyacaktım sonunda.

"Sen ciddi misin Arın ben hiç farketmemiştim."

Arın daha ne yapacağını bilmez bir halde bana bakarken artık acıya dayanamayıp bağırdım.

"Anne, Baba." var gücümle bağırdım neredeyse.
Arın'a kalsa evde kıvranarak doğuracaktım.

Arın bağırmamla irkilmiş hızla kendine gelmişti.
Elinde ki anahtarı cebine koymuş ve yanıma gelmişti.

"Işıl sakin ol güzelim şimdi gidiceğiz."
Diyip hızla kucağına almıştı beni.

Üçüzler beni zorlarken şimdiki acı daha hiç bir şey diye düşünüyordum.
Daha fazla çekeceğim acıyı düşündükçe karnım sancılanıyordu.

Biz merdivenlerden inerken annem ve babam da telaşla bize doğru geliyorlardı.

"Arın ne oluyor oğlum."

"Anne doğum başladı hastaneye gidiyoruz." bir yandan konuşuyor bir yandan da hızlıca yürüyordu.

Dışarıya çıktığımızda arın korumlardan arabayı getirmelerini söylemiş bir yandan da beni sakinleştirmeye çalışıyordu.

Araba önümüzde durduğunda Arın arka koltuğa beni oturtmuş kendi öne geçicekken babam durdurmuştu.

"Ver anahtarı ben sürerim sen geç Işıl'ın yanına."

Arın itiraz etmeden yanıma otururken babam ve annem de öne oturmuştu.

Arın elimi sıkıca tutmuş bir yandan da alnında ki terleri annemin verdiği peçeteyle siliyordu.

"Dayan güzelim bak az kaldı. Biraz daha dişini sıksan bebeklerimizi kucağımıza sağ salim alacağız."

"Bu son Arın."
"Ne son."
"Başka çocuk istemiyorum. Üç tane yeter. Bir daha bu acıyı çekmek istemiyorum ben."diye dişlerimin arasından sesizce söylendim.

Kaşları çatılırken bir şey söylememek daha mantıklı gelmiş olacak ki beni sakinleştirmeye devam etti.

"Baba biraz daha hızlı ol."
"Tamam Arın az kaldı."

Hazan annem bir bana bir de yola bakıp duruyordu.
O da korkuyordu.

Son giren sancıyla kafam arkaya düşmüş ve çığlık atmıştım.

"Arın canım çok acıyor."
Gözlerim istem dışı dolarken Arın'a baktım.

Bir kaç damla gözlerinden firar ederken acı çekmem onu fazlasıyla üzmüştü.

Ne kadar duygusuz görünse de asla öyle değildi.

"Az kaldı güzelim geldik."

Araba hızla dururken Arın arabadan inmiş beni de kucaklamıştı.