Chłopak na wózku, który nie przepada ze swoją przypadłością i dziewczyna, której to ani trochę nie przeszkadza.. Co z tego wyniknie?
*Publikacja zawiera przekleństwa
Gdy wszystkie emocje już opadły, a także przyjęłam wszystkie gratulacje, pożegnałam się z rodzinami chłopców.
Calum i Ashton pojechali do domu, Luke umówił się ze Sierrą, a ja z Mike'iem pojechałam do Alana.
Michael się stresował tym, że w naszym domu będzie dziecko. Niby ma być tylko przez weekend, ale to i tak dla niego duże wyzwanie, nigdy nie miał do czynienia z dziećmi, w sumie ja też.
-Rozgośćcie się, a ja spakuje rzeczy dla małej - udał się na górę i nam zostawił dziewczynkę.
-A kto tu z nami został - położyłam ją na kanapie i przy niej kucnęłam. - No kto? - zaczęłam ją gilgotać po brzuszku. - Nasza Luna- pocałowałam ją w nosek, a ta się śmiała.
Mike siedział tak troche dalej od nas i przyglądał się wszystkiemu z dystansem.
-Mike, co jast?
-Boję się tego dziecka. To za duża odpowiedzialność... - trochę panikował.
-Musisz się w to wczuć - złapałam go za dłonie i usiadłam razem z nim na podłodze. - Chwilę z nią pozbędziesz i się przekonasz. Pójdę po coś do picia.
Poszłam do kuchni i nalałam dwie szklanki wody. Jedna dla mnie, a drugą oczywiście dla Clifforda.
Gdy wróciłam Mike robił jej tzw. samolocik. W sensie trzymał ją na rękach i unosił w górę i w dół.
-Mówiłam, że chwilę z nią pozbędziesz i będzie dobrze - zaśmiałam się.
-Cicho - powiedział z uśmiechem.
Po paru minutach zszedł Alan z dość dużą torbą.
-Okej, to tak... Tu macie wszystkie potrzebne rzeczy jakieś ubranka, mleko, pieluchy i tak dalej. Wózek też oczywiście dostaniecie. Najlepiej codziennie wychodzić na spacer i karmić conajmniej 3 razy dziennie- mówił jak najęty.
-Hej, hej, hej- przerwałam mu. - Spokojnie, poradzimy sobie. A poza tym mam twój numer- zaśmiałam się.
-Po prostu pierwszy raz ja oddaje ją komuś na dłużej niż parę godzin.
Wziął dziewczynkę na ręce i zaczął się z nią żegnać. Widać, że bardzo ją kocha i zmieniła jego życie...
-Naprawdę wam dziękuję, że się nią zajmiecie - popatrzył na nas z wdzięcznością.
-Nie masz za co, serio. Dobra, daj mi ją już tatuśku - wystawiłam ręce i zabrałam malutką.
Po pożegnaniu się z moim bratem, poszliśmy spacerkiem do domu, przez park. Ja pchałam wózek jakaś starsza pani szła przed nami i się ciągle gapiła.
-Przepraszam bardzo, ale czy pani ma jakiś problem? - Mike już nie wytrzymał.
-Owszem mam- powiedziała staruszka - dziecko w takim wieku!? W nie wiecie co to antykoncepcja!?
-To jest moja bratanica, jeśli pani chce wiedzieć - powiedziałam, a ta na mnie popatrzyła skruszona. - A jak pani się nie zna, to może nich nie ocenia.
-Przepraszam - i szybko poszła.
-Mogę teraz ja popchać wózek? - spytał Clifford.
Nic nie powiedziałam tylko odstąpiłam mi miejsce, ale jego jedną rękę złapałam i tak szliśmy, aż do domu.
Tam, od wejścia było słychać jakieś krzyki, przez co Luna się obudziła i zaczęła płakać.
-Idź zobacz co się dzieje, a ja się nią zajmę - powiedziałam, biorąc dziewczynkę na ręce.
Kołysałam ją, tuliłam, uciszałam, aż w końcu mi się udało. Jestem kurwa dumna. Poszłam do salonu, gdzie było już cicho.
-Ciocia w akcji? - zaśmiał się Luke.
-Nie rżyj tak głośno, bo ją obudzisz- powiedziałam, nadal przymając ją na rękach.- róbcie co chcecie, ale ja idę spać. Branoc.
-Dobranoc - usłyszałam ciche głosy chłopców.
-Mike, przywieziesz mi wózek do pokoju?
-Jasne- powiedział i zrobił to o co go prosiłam.
Cicho mu podziękowałam, a ten wyszedł później z pokoju. Położyłam małą w jej wózku i poszłam się przebrać.
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Później położyłam się spać i usnęłam bardzo szybko. Obudził mnie głośny płacz. Spojrzałam na zegarek- 2.30. Świetnie...
Szybko podeszłam do dziewczynki i sprawdziłam, co jest nie tak... Pielucha czysta... Może jest głodna.
Wzięłam ją na ręce i próbowałam uciszyć, w międzyczasie robić mleko. Gdy było gotowe, mała zaczęła je pić. Wow, udało mi się trafić w jej potrzebę...
Po jej posiłku wrzuciłyśmy do pokoju. Położyłam ją w wózku, a siebie na swoim łóżku.
-Wszystko dobrze? - spytał zaspany Mike.
-Tak, śpij - pogłaskałam go po włosach.
Nie minęło jakieś pięć minut, a Luna znowu zaczęła płakać. Michael chciał do niej wstać, ale ja byłam szybsza. Nie minęła chwila jak do niej podeszłam, a ona już nie płakała.
Co jest?
Chwilę przy niej postałam, dokładnie ją przykryłam i wróciłam do łóżka.
Nie minęło 10 minut, a Luna znowu płakała. Tym razem Mike był szybszy.
- A może ona boi się być sama? - spytał Michael.
-Może... Połóż ją z nami i zobaczymy.
Przesunęłam się trochę, żeby zrobić miejsce, a chlopak delikatnie przeniósł Lune na łóżko.
Delikatnie obięłam dziewczynke na linii jej brzuszka, żeby mieć pewność, że nic się jej nie stanie. Leżała na wysokości naszych klatek piersiowych.
