Chłopak na wózku, który nie przepada ze swoją przypadłością i dziewczyna, której to ani trochę nie przeszkadza.. Co z tego wyniknie?
*Publikacja zawiera przekleństwa
Dwa dni po balu, wszystkie emocje już opadły. W między czasie dowiedziałam się, że 2 etap konkursu jest 5 stycznia (czyli za 3 tygodnie), więc treningi ruszyły pełną parą.
Właśnie leżałam z Michaelem w ciszy na łóżku. Była to przyjemna cisza. Każdy myślał o różnych rzeczach, ale jednak byliśmy razem i czuliśmy swoje wsparcie.
Z zadumy wyrwał nas dźwięk mojego telefonu. Co najbardziej mnie zdziwiło, to to, kto do mnie zadzwonił. Była to osoba, która jest nazywana moim ojcem.
###
-Halo?- spytałam.
-Córcia... - zaczął zrozpaczony, a w ogóle... Od kiedy on mnie nazywa córcia!? - twoja matka nie żyje - usłyszałam szloch.
-Jesteś w domu? - spytałam czując łzy w oczach. Mimo wszystko to moja matka.
-Tak...
-Zaraz do ciebie przejdę.
###
Rozłączyłam się, żeby nie usłyszeć przypadkiem jakiegoś sprzeciwu. Mimo, że nie mam z ojcem jakiś dobrych relacji, on i tak jest moim rodzicem i będę do kochać.
Szybko się ubrałam w byle co, czyli dzisiaj wypadło na to:
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Gdy byłam gotowa do wyjścia, Michael mnie zatrzymał.
-Na pewno nie iść z tobą? - zapytał z troską.
-Na pewno. Nie jestem już małą dziewczynką i poradzę sobie sama.
-No dobrze. Ale masz dzwonić i mnie informować.
-Dobrze- pocałowałam go w policzek- Pa...
Po jakiś 20 minutach byłam pod domem rodziców, a teraz już raczej ojca. Na szczęście nie oddałam rodzicom kluczy do tego domu, więc je sama sobie otworzyłam.
-Tato?- zawołałam i udałam się do salonu.
Nie usłyszałam odpowiedzi, ale za to usłyszałam szloch w salonie, więc się tam udałam.
Ojciec nalewał sobie jakiegoś trunku, najprawdopodobniej whiskey. Szybko podeszłam i zabrałam mu butelke.
-Nie pij tego świństwa - powiedziałam spokojnie.
-Naprawdę przyszłaś- powiedział niedowierzając.
Z jego oczu ponownie poleciały łzy, a ja go przytuliłam, czułam że tego potrzebuje. Staliśmy tak parę minut, dopóki ojciec się nie uspokoił.
-Dziękuję, że przyszłaś. Naprawdę się nie spodziewałem. Nigdy się tobą nie interesowałem, a ty i tak dla mnie przyszłaś - otarł policzki.
-Zawsze będziesz moim ojcem czy tego chce czy nie - powiedziałam z lekkim uśmiechem.
-Jak się dowiedziałem, że twoja mama nie żyje, to widzisz jak zareagowałem. Ja już nie mam nikogo oprócz ciebie i Alana. Chociaż pewnie i tak nie chcecie mnie znać...
-Ja chcę. Zawsze chciałam, żebyście się mną chociaż trochę zainteresowali...
-Córcia... Tak bardzo cię przepraszam- przytulił się do mnie--mam i miałem cudowną córkę, a ja tego nie doceniałem. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie.
-Nie musisz. Nie ważne jaki będziesz, ja i tak cię będę kochać. A jak to się stało, że mama...
-Pijany koleś w nią wjechał - pociągnął nosem.- Dobra, nie mogę się tak mazać- wytarł policzki.- Opowiedz mi proszę co się dzieje u ciebie w życiu... Jesteś moją córką, a ja cie w ogóle nie znam- powiedział smutny.
-Nie wiem od czego zacząć... Nadal jestem z Mike'iem, tylko że on już nie jeździ na wózku, miał operacje. Na tej kolacji co z nim byłam, mówiłam wam, że będę brać udział z konkursie i przeszłam do drugiego etapu...
-Gratuluję. Kiedy on będzie?
-5 stycznia.
-A mógłbym... - zawachał się - przyjść?
-Oczywiście - powiedziałam ze szczerym uśmiechem. - Zawsze chciałam, żebyście przyszli i zobaczyli mnie na jakimś konkursie, lub ogólnie mnie pochwalili...- powiedziałam bardziej smutno.
-Postaram się to wszystko jakoś naprawić - złapał moje dłonie. - Wiesz, że wyrosłaś na śliczną kobietę? Jesteś bardzo podobna do babci...
-Em... Dzięki. A wiesz może... Kiedy będzie pogrzeb?
-Pojutrze. Myślisz, że Alan by przyszedł?
-Na pewno. Była naszą matką...
-Dziękuję co, że przyszłaś. Gdyby nie ty, to znając siebie, bym się upił i użalał nad sobą...
-Nie mów tak nawet... - delikatnie go obiełam.
-Jesteś najcudowniejszą osobą jaką znam... Masz jakieś plany na święta?
-Raczej nie...
-A chcesz może przyjść do mnie? Możesz ze swoim chłopakiem... Spytam Alana... Może mi to wszystko wybaczy...
-Spyatm Michaela, dobrze? - ten tylko kiwął głową.
-Kocham cię - chyba pierwszy raz to od niego usłyszałam...
Mocno go przytuliłam, a on mnie nieśmiało obiął.
Siedzieliśmy jeszcze jakieś półtorej godziny. Głównie ojciec pytał się o to co się działo u mnie w życiu. Widać że żałuje, ale stara się to naprawić...
Po powrocie do domu, zjadłam szybką kolacje i zmyłam makijaż. Potem odpowiedziałam dokładnie Michael'owi co się działo u ojca.
-Jeśli chcesz to możemy iść do niego na święta. Calum i tak wyjeżdża, Luke i Ash idą do swoich rodzin. Nie będziemy się narzucać.
-Dziękuję- pocałowałam go w policzek.
Po rozmawialiśmy i zmęczeni poszliśmy spać.
*** Przypominam o tym co pisałam w ostatnim rozdziale! 😘❤️
