Zabawka

Rozdział 10

***Citizien Soldier - "Let It Burn"*** (powracamy z piosenkami :D)

- Aron, otwórz te drzwi! - Krzyknął mężczyzna. Dobijał się już od dobrych dziesięciu minut. Nagle usłyszałem przekręcanie klucza w zamku i przerażony zerwałem się na równe nogi. Zanim pomyślałem, moje ciało zareagowało samo i otworzyłem okno, po czym się schowałem. Zagranie może cholernie dziecinne i głupie, ale zadziałało. Gdy tylko otworzył drzwi i zobaczył otwarte na oścież okno i pusty pokój przeklął siarczyście i pobiegł na dół. Po parunastu minutach usłyszałem huk zamykanych drzwi i dopiero wtedy wyjrzałem z mojej kryjówki. Odetchnąłem z ulgą, a potem zacząłem działać. 

Zarzuciłem duży plecak na plecy i wziąłem kociaki na ręce. Zastanawiałem się, czy je wziąć... W końcu postanowiłem, że nie będę w stanie zapewnić im odpowiednich warunków do życia. Przytuliłem je mocno, a pojedyncza łza spłynęła mi po policzku.
- Kocham was, Holly i Tiger. - Powiedziałem cicho i spojrzałem im w oczy. Ostatni raz je przytuliłem i dotknąłem swoim nosem ich nosów. Odstawiłem je na ziemię i otworzyłem drzwi. Obejrzałem się na kotki, a potem zamknąłem drzwi i rzuciłem się biegiem w stronę lasu. 

Tak bardzo się cieszyłem, że znów tu jestem. Ten wiatr był tak przyjemnie świeży i chłodny. Biegłem przez parędziesiąt minut, a gdy w końcu zabrakło mi sił wczołgałem się pod jakieś krzaki i zwinąłem się w kłębek. W rzeczach Jacka znalazłem jakąś cętkowaną pelerynę. Była w kolorach jasnoszarym, czarnym i paru odcieniach zielonego. Była na mnie trochę za duża, ale to nawet lepiej. Przykryłem się wspomnianą wcześniej peleryną i zasnąłem. 

Stałem właśnie przed moim domem. Patrzyłem na trawnik, na którym jako dzieci bawiliśmy się z Julką. Na okna, z których mama wołała nas na obiad. Na starą budę, w której mieszkał nasz pies. Patrzyłem na to wszystko, a jednak nie czułem nic. No, może poza dziwnym strachem. Czułem, że to nie jest mój dom, mimo, że doskonale wiedziałem, że nim był. 

Obudziłem się i rozejrzałem. Nadal leżałem pod krzakami owinięty peleryną. Wstałem i otrzepałem się z liści i robaków, które zdążyły na mnie wejść. Wspiąłem się na drzewo i usiadłem na gałęzi. No i co teraz? To pytanie huczało mi w głowie tak bardzo, że parę razy prawie spadłem z drzewa. Wspiąłem się jeszcze wyżej i rozejrzałem. Widok był wprost nieziemski. Widziałem ogromny, naprawdę ogromny las. Następnie jakieś pola, rzekę i... Góry. Najwyższe, jakie dotąd widziałem. Ostatni raz spojrzałem w stronę, z której przyszedłem. Omiotłem wzrokiem willę Jacka i już miałem zejść z drzewa, gdy nagle wpadł mi do głowy pewien pomysł. Wstałem, wziąłem głęboki wdech i skoczyłem na następną gałąź. Zaczynałem sobie przypominać, jak to robić. Szło mi coraz lepiej, gdy nagle zatrzymałem się. Pode mną widziałem królika. Ślina napłynęła mi do ust, a zmysły się wyostrzyły. Skoczyłem na niego i skręciłem mu kark. Znalazłem jakąś polankę i zrobiłem na niej ognisko. Zaczekałem, aż mięso trochę się ostudzi i rzuciłem się na nie. Było tak dobre, że miałem problem w przełykaniu, które ślina usilnie mi utrudniała. W końcu jakimś cudem się z nim uporałem i wyruszyłem w dalszą drogę. 

Szedłem i szedłem, aż w końcu zaczęło się ściemniać. Wspiąłem się na drzewo i zasnąłem na gałęzi. 

Obudził mnie wprost przerażający chłód. Rozejrzałem się i zobaczyłem jak z nieba spadają małe, białe płatki. Śnieg... Poczułem, jak oczy mi się szklą. Kiedy mnie porwano, było lato... A to znaczy, że mam już piętnaście lat... Mam urodziny pierwszego listopada... Chciało mi się płakać, mimo to nie pozwoliłem sobie nawet na odrobię łez. Nie mogę się złamać. Nie teraz! Wkrótce znów zasnąłem.