İNTİKAM "Tamamlandı"

30. Bölüm

Keyifli Okumalar!!

****

Genç adam uzun koridorda ilerlerken hala neden buraya geldiklerini anlamaya çalışıyordu. Amcası dün gece son sözünü söyleyip odasına çekildiğinden beri gözüne uyku girmemişti. Şimdi ise yol boyunca sormasına rağmen nereye gittiklerini söylemediği gibi neden askeri hastaneye geldiklerini de söylemiyordu.

"Amca neden buradayız?"

"Biraz sabret!" Orhan yeğeninin yol boyu sorgulamasını sabote etse de artık söylemesi gerektiğini biliyordu. Derin bir nefes alarak yeğenine döndüğünde Erem'in duraksamasına neden oldu.

"Amca?"

"Bunu sana daha önce söylemek isterdim ama ikinci kez aynı yıkımı yaşamanı istemedim. Umut yok diye söylense de ben umutsuzluk nedir bilmem. Şimdi..." Orhan susarak geldikleri odanın kapısını gösterip Erem'e bakmıştı.

"Bu kapıdan içeriye girdiğinde sakin olmanı istiyorum, sakin olacaksın ve dışarıya çıktığımızda bana istediğini söyleyeceksin."

"Amca beni korkutuyorsun? Birine bir şey mi oldu?" Erem korkuyla Orhan'a bakarken Orhan onun korku dolu bakışları arasında kapıyı açarak içeri girmesini istemişti. Hastanenin diğer bölümlerine nazaran burası daha fazla ilaç kokuyordu. Yanına yaklaşan doktoru gören Orhan endişeliydi ama endişesi doğruyu yapıp yapmadığından kaynaklanıyordu. Yengesi gözlerini açsa da hala tam olarak tehlikeyi atlatamamıştı.

"Orhan komutanım?" doktor ikilinin yanına geldiğinde Erem'e bakarak duraksamıştı.

"Onu görmesini istiyorum, bir sakıncası var mı?" Doktor kısa bir an sessiz kalsa da hemşireyi çağırarak Erem'in hazırlanmasına yardım etmesini istemişti. Erem şaşkındı, hala neden burada olduklarını anlamaya çalışıyordu. Erem sterilize kıyafetle yanlarına geldiğinde doktor onu durdurarak konuşmuştu.

"Ne olursa olsun ona yaklaşmamalısınız. Şuanda nefes alışınızdan bile etkilenebilir. Bedenindeki komplimanlar hala tam olarak iyileşmedi. Aslında izin vermemeliydik bu duruma." Orhan araya girerek doktora "Bu durum tehlikeli ise uzaktan görsün!" dediğinde doktor ne yapacağını şaşırmıştı. Onları takip eden Özlem uzaktan ikiliyi izlerken bir doktor olarak araya girdi.

"Uzaktan bakmasında yarar var, Erem göreceği kişi ile kendisine hakim olamayabilir. Ayrıca hastayı da heyecanlandırmamalıyız." Erem anlamadığı konuşma karşısında sinirlenmeye başlamıştı.

"Biri artık ne olduğunu söyleyecek mi?" dediğinde Orhan yeğeninin omuzlarını tutarak kendisine bakmasını sağladı.

"Erem, sen bana kardeşimin emanetisin. Bunca yıl sizin için elimden geleni yapmaya çalıştım. Sizi ve onu korumak için elimden geleni yaptım. Şimdi içerde yatanı gördüğünde sakin olmanı ve beni azda olsa anlamanı diliyorum."

"Amca?" Erem yutkunarak amcasına bakarken Orhan doktorun girdiği odanın kapısını kapatarak bir süredir önünde durdukları camın jaluzilerini açmıştı. Erem ağır bir şekilde arkasını dönüp camdan içeriye baktığında donup kalmıştı. Orhan yeğeninden bir tepki bekliyor ama saniyeler geçtikçe gelmeyen tepki endişelenmesine neden oluyordu.

"Erem?" genç adam omzunu sıkan elin varlığı ile girdiği şoktan çıkarken ağır bir şekilde başını iki yana sallamıştı.

"Anne!" sesi boğazını yakacak kadar sert, bir o kadar da fısıltı ile çıkarken nefesi tıkanmış, yutkundukça boğazına takılı kalmıştı.

"Amca!" Orhan sendeleyen yeğenini kollarının altından tutarken Erem hala hayal gördüğünü düşünüyordu.

"Erem, sakin olmaya çalış..." Erem bir elini güçlükle kaldırarak camdan görünen annesini gösterirken yanağından aşağıya akan sicim gibi gözyaşları ile amcasına bakmıştı.