The Game called LOVE

Chapter 25

Thank you sa patuloy na pagbabasa nitong story na 'to :) sana hanggang sa huli nakasubaybay kayo.

"Pretending to be happy when youre in pain is just an example of strong you are as a person" - Lloyd Valdia

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ysabelle's POV

Umaga pa lang ng maka-receive ako ng text mula kay Ethan na pupunta siya later sa office ko ng lunch time. Don't get me wrong okay?may pag-uusapan lang kaming dalawa about sa mga bata. Ano ba ang patutunguhan ng istoryang ito?kahit ako naguguluhan din. 

Katatapos ko lang kumain ng breakfast at pagkatapos 'non at dumiretso na ako sa sasakyan para makapunta sa trabaho ko. Napansin ko lang na parang iba ang takbo ng buhay ko, parang ang gaan gaan, yung walang problema na mabibigat hindi katulad dati. Ano ba yan ang emote emote ko umagang-umaga eh.

I start the engine at nagpaharurot na ng sasakyan. Halos 45 minutes din ang byahe ko dahil naipit ako sa traffic. Oh gosh, it's a busy day for me dahil na din sa sunod-sunod na gawain. Nakakasira talaga ng utak kasi puro paper works ang inaatupag ko.

"Good morning ma'am" bati ka agad ni Faye sa akin pagkapasok ko ng kompanya. "Good morning din" then I smiled, she smiled back. Dire-diretso lang ako hanggang makapasok ako ng elevator at pinindot 'yon sa 15 floor. 

Ilang saglit pa ay bumukas ito. Walang alinlangan ko namang tinahak ang opisina ko kasabay nito ang pagmamagnet ng chair ko. Hay, should I start my work? parang nababagot ako eh. May kunong pumipigil sa akin na magsimulang magtrabaho. Pero kahit na pinipigilan ako ng katawan ko, pinili ko pa ding buksan ang computer ko para asikasuhin ang trabaho ko.

10 am pa lang pero feeling ko halos maghapon na akong nagtratrabaho, ang oa lang di 'ba. Matagal pa ang lunch time Ysabelle relax ka lang! 

Napaisip ako bigla, kamusta na nga kaya ang mga bata? para naman ako ang nasasaktan eh dahil namimiss ko na sila. Hindi ko pa nga pala 'to nakwekwento kay kuya, kay ate din wala pa din akong nababanggit.

Kailangan ko pa ba magpaganda sa harap niya? damn! bakit ba ako nacoconcious kapag nakikita ko siya. Na saan na ba ang kawalanghiyaan ko kapag kaharap ko siya? nakakarumi ng utak naman oh!

 *Knock *Knock

Naramdaman ko ang iba't-ibang karera ang nagaganap sa katawan ko. OH MY GOSH! Kalma lang! naprapaning ako dito! what to do? 

I fixed myself at saka humarap ng kalmado sa pintuan ko. "Pasok" 

Nakatingin lang ako sa ginagawa ko habang hinihintay ko kung sino ang pumihit ng door knob ng opisina ko kasabay nito ang mga yabag ng paa papasok. 

"Ysabelle" 

I frozed. Tama ba ang narinig ko? no fvcking way.

Pinili kong itigil kung ano man ang ginagawa ko, gosh! hindi ako magkakamali sa narinig ko. Alam kong boses niya yan eh! boses niya yun! naramdaman ko ang kakaibang kaba sa nagtatalo sa loob ko. Shit this.

Lakas loob kong tiningnan kung sino ng nasa harapan ko.

Sht old days, freaking old days! h-hindi nga ako nagkakamali. B-bakit siya nandito? Ugh! after 3 years? tapos ganito na lang agad ang mangyayari?!