𝓛𝚊 𝓐𝚌𝚎𝚙𝚝𝚊𝚌𝚒𝚘𝚗. ❥

weird -17

DON'T FORGET, DRUK OP DIE STERRETJE X!

Kamila El Morabet.

Glimlachend kijk ik naar Miles. Hij kijkt terug en glimlacht back. Hij slaat zijn arm om me heen en ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Kijkend naar de lucht vol met sterren.
"Mooi he?" vraagt hij. Ik knik.
"Bij ons zeggen ze dat alle sterren 1 persoon in je leven is, in allemaal kleine sterren verdeeld. Ook al ben je niet bij elkaar heeft die persoon altijd oog op je" zegt hij. Ik kijk naar hem en glimlach.
"Ik zelf denk dat er 1 speciale ster is. Iemand waarvan ik hield en waar ik zielsveel om gaf, maar er nu niet meer is. Iemand die me overal naar toe volgt en die me beschermt voor al mijn gevaren. Vanuit de hemel beschermt die me. Je voelt de aanwezigheid van die persoon nog steeds. Kijkend naar die speciale ster komt de geur, stem en herinneringen weer terug tot leven. Alsof die persoon nog steeds leeft en naast me zit. Er is niets pijnlijker dan iemand verliezen, maar toch de aanwezigheid er van voelen" zeg ik. Hij kijkt me aan.
"Wie was die persoon?" vraagt hij. Ik slik en zucht zacht.
"Mijn beste vriendin.." zeg ik.

flashback:

"Laat haar toch gaan! Ze heeft er niets mee te maken!" roep ik naar de onbekende jongen in zwarte kleding. Zijn blauwe kijkers kijken mij diep aan. Ik kijk hem vol met haat aan. Hij komt dichterbij.
"En dan?" vraagt hij. Ik duw hem van me weg.
"Waag het dichterbij ons te komen!" roep ik. Ik kijk naar Soraya achter me. Ze trilt en kijkt me bang aan. Ik kijk weer naar hem. Toch haalt hij het lef ergens vandaan om dichterbij te komen. Ik geef hem een klap en duw hem weer weg.
"Kom niet dichterbij zei ik" roep ik dit keer harder. Hij kijkt me woedend aan en pakt me bij mijn keel. Ik hap naar lucht en kijk hem nog steeds vol haat aan.
"Niemand, niemand slaat mij" zegt hij en knijpt harder in mijn keel. Ik probeer zijn handen er van af te halen. Hij laat los en ik val op de grond en hap naar adem. Hij grijnst. Ik schop hem tegen zijn scheen en hij valt. Hij kijkt nu bozer dan de eerste keer. Hij pakt touw en bind me vast aan mijn handen en laat me voor hem zitten. Soraya trilt van angst en kan niet bewegen, want ook zij zit vast.
"Kamila, had je beter niet kunnen doen, schat" zegt hij en loopt naar Soraya.
"Ga weg bij haar!" gil ik. Hij grijnst en pakt een geladen pistool uit zijn zak. Ik kijk met grote ogen naar hem.
"Zeg maar dag Kamila..." zegt hij. Soraya kijkt me machteloos aan met veel angst.
"NIET DOEN!" roep ik hard en sta op. Precies toen schoot hij Soraya door haar hoofd. Ze kijkt me nog aan en sluit haar ogen. Het bloed stroomt uit haar hoofd en ik kijk huilend naar haar. Ik wring mijn handen los en pak Soraya vast.
"SORAYA, OPEN JE OGEN, ALSJEBLIEFT IK KAN NIET ZONDER JE SORAYA. SORAYA HOUD VOL!" roep ik huilend. Het bloed sijpelt langs dr gezicht. Ik draai me om naar die psychopaat. Hij kijkt me grijnzend aan. Ik draai terug naar Soraya en ga met mijn vingers over haar gezicht. Ik snik zachtjes.

new flashback:

Ik kijk met opgedroogde tranen naar het graf van Soraya. Soraya, mijn beste vriendin. Ik kijk om me heen en zie al haar familieleden huilen. Nadir staat naast me en kijkt me spijtig aan. Ik kijk hem niet aan.
"Kamila, benti wil jij nog wat zeggen?" vraagt de moeder van Soraya aan mij en veegt dr tranen weg. Ik knik en stap naar haar graf. Ik leg mijn hand op haar kist. Haar foto staat er boven. Ik kijk er naar en haal diep adem.
"Soraya, mijn beste vriendin..." zeg ik en veeg een traan weg.
"Je was het beste wat mij is overkomen, ik houd zoveel van jou. Je was net mijn zusje, je steunde mij met alles. Al mijn problemen, de oplossing was jij. De reden van mijn glimlach, daar was jij de oorzaak van. Je was rustig, lief, behulpzaam en een geweldige vriendin. Ik ga je heel veel missen, ik ga je nooit vergeten, nooit...vaarwel" zeg ik. Ik ga met mijn hand over de foto. Ik stap terug naar achter en veeg mijn tranen weg. Ik kijk dood voor me uit. Ze begraven haar in haar graf.
"Ze mag niet weg" fluister ik. Ik kijk naar het graf.