Acceptatie is altijd nodig in het leven.
Acceptatie om hoe je bent, wat je wilt, waarom dit je keuzes zijn en acceptatie in de liefde.
Makkelijk is het niet, maar vóór geluk zou je alles in het leven moeten gaan accepteren.
Eenvoudig gaat het nie...
Ik doe mijn lange zwarte naaldhakken aan. Ik ga moeizaam opstaan en loop naar de spiegel. Ik bekijk mezelf. Ik doe nog 3 ringen om, 2 armbanden en een ketting van mijn overleden oma. Ik laat mijn stijle haren langs mijn hoofd hangen en kijk goedkeurend.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik doe mijn concealer op, mijn mascara, mijn transparante lipgloss en nog een lekker geurtje van Victoria Secret Coconut. Ik pak mijn tas met mijn spullen erin en loop naar beneden.
Waar ik heen ga? Goeie vraag. Nou ik ben dus uitgenodigd door Alejandro om samen te ontbijten bij een cafeetje in de buurt. Naja geen date, zo kan ik het niet noemen. Gewoon vriendschappelijk. Daarna moet ik mijn ontslag brieven bij het bedrijf tekenen. Want ja 4 dagen geleden dacht ik nog dat ik daar nooit meer binnen zou moeten komen, plan gewijzigd dus babes.
Ik wilde een beetje netjes gaan, maar ook wel leuk dus heb wat leuks proberen te combineren. Ik loop de keuken in waar Dario, Luca en mijn vader zitten. Ik loop naar het aanrecht en zie nog een pannenkoek liggen. Ik pak er snel een. Ik neem een hap. Ja ik ga ontbijten met Alejandro, maar mijn moeder haar pannenkoeken laat ik niet liggen hoor. "Waar is mama?" vraag ik met volle mond. "Madina, no hables con la boca llena! (niet met volle mond praten) " zegt mijn vader. Ik slik door en knik. "Mama is boodschappen gaan doen" zegt Luca en eet zijn cornflakes. Ik knik. "Waar ga jij heen? Je hebt ontslag genomen, maar gaat netjes naar buiten?" vraagt Dario. Ik kijk richting mijn vader die een slok koffie neemt en me afwachtend aankijkt. "Ontbijten" zeg ik simpel. Dario bekijkt me van top tot teen. "In die kleding?" vraagt hij. "Ja" zeg ik simpel en neem een slok van mijn citroenwater. "Ken ik haar?" vraagt hij nog door. Ik zucht. "Het is een hem, ik ga met Alejandro een vriend van Lorenzo en daarna ga ik mijn ontslag brieven tekenen" zeg ik. Mijn vader kijkt me aan zonder iets te zeggen.
Well awkward?
"Ik ga dan maar" zeg ik en loop naar de gang. Vervolgens de deur uit natuurlijk. Ik zie voor onze oprit een mooie witte BMW staan met ervoor Alejandro op zijn telefoon. Ik loop naar hem toe. Hij kijkt op van zijn telefoon en hij glimlacht. Ik geef hem een knuffel. "Je ziet er mooi uit mi amor(mijn liefste)" zegt hij. Ik glimlach als bedankje. Hij heeft een blauwe spijkerbroek aan met een zwarte blouse en zijn haren mooi naar achter met gel. Hij houdt de deur voor me open en ik stap in. Later stapt hij zelf ook in.
De hele rit is het stil. Ik voel soms zijn ogen op mij gericht. Wel origineel om te ontbijten, normaal ga je voor een date picknicken of dineren of bios, maar dit is echt leuk. Ik kijk hem aan en betrap hem op aanstaren. Ik draai mijn hoofd om en word licht rood. Iets in me zegt Madina dit is verkeerd, maar de ander zegt je moet afleiding.
Als we er zijn doet hij de deur voor me open en pakt mijn hand vast. Hell no? Ik zeg maar niets en loop gewoon mee. We lopen het cafeetje in en gaan ergens zitten. Even later krijgen we menu's en ik kijk er door heen. Ik kijk stiekem op van mijn menu en zie Alejandro kijken. Jezus deze jongen ook. "Kan je het zien?" vraag ik en ga door mijn haar. Hij knikt en grijnst. Ik zucht en kijk door het menu heen. Pfff ik haat als mensen grijnzen, tenzij ik het zelf doe dan is het leuk hhhh.
