𝓛𝚊 𝓐𝚌𝚎𝚙𝚝𝚊𝚌𝚒𝚘𝚗. ❥

after -25

perspectief madina.

Ik loop mijn huis weer in en zucht zacht. Ben echt moe geworden. Het is al 23:28 geworden. Ik schop mijn hakken uit en loop vermoeid de woonkamer in. Ik zie mijn moeder en vader.

"Ah Madina lieverd" zegt mijn vader.
"Wij moeten wat zeggen, tegen jou.." begint mijn moeder. Ik knik en ga tegenover hun zitten.

"Je weet toch de zoon van mijn vriend, die met zijn bende jou heeft geholpen en gered van de groep BlackBronx waardoor je was ontvoerd" zegt mijn vader. Ik knik.
"Ja en toen moest je ook hem betalen, maar dat deed je niet dus bleef ik ook een jaar bij hun, ga door" zeg ik.

Hij zucht eventjes en kijkt me moeilijk aan.
"Je mocht niet na een jaar gaan, omdat hij het zielig vond, maar door iets anders" zegt hij. Ik kijk niet begrijpend.
"Ik heb hem ook niet betaald of iets, dus had hij een voorwaarde om jou te laten gaan" zegt hij zonder mij aan te kijken.
"En dat was?" vraag ik. Mijn moeder keek me aan.
"Dat wanneer je 19 zou worden, over een maand dus dat hij met je wil trouwen" zegt ze. Ik kijk met grote ogen.

Ik wacht tot ze in lachen uit gaan barsten en me gaan vertellen dat ze een grap maken. Maar mijn vader blijft me serieus aankijken. Mijn moeder kijkt me verdrietig aan.

"Grapje toch?" lach ik. Wetend dat het geen grap is.
Mijn vader schud zijn hoofd. Ik begin sarcastisch te lachen en sta boos op.

"WAT DACHTEN JULLIE WEL NIET?" roep ik hard en begin door de kamer heen en weer te lopen.
"Madina, lieverd ga alsjeblieft zitten en rustig met ons praten" probeert mijn moeder.
"WAT PRATEN MAMA WAT PRATEN? JULLIE HEBBEN MIJN TOEKOMST NAAR DE HEL GEGOOID BESEFFEN JULLIE DAT WEL? WAT DACHTEN JULLIE WEL NIET TOEN JULLIE DE DEAL AANNAMEN?" roep ik hard met tranen in mijn ogen.
"Lieverd het moest wel" zegt mijn vader.
"HET MOEST NIET! IK LEEFDE AL 6 JAAR LANG ZONDER ENIGE VRIJHEID OPGESLOTEN IN EEN SOORT GEVANGENIS. EINDELIJK DACHT IK DAT HET VOORBIJ WAS OP MIJN 17E EINDELIJK ZAG IK HOOP IN WEL EEN NORMAAL TOEKOMST. TOEN IK 18 WERD DIE CADEAUTJES WAREN ZEKER OM ME NOG BLIJ TE ZIEN HÈ? NOU RAAD IS MISLUKT" roep ik alles bij elkaar.

Mijn broers komen naar beneden gesneld.
"Wat is hier aan de hand?" vraagt Eloy.
"Madina weet het" zegt mijn vader.
"Hoe bedoel je? Dat ze, dat ze gaat...?" vraagt Dario waarna mijn moeder knikt.

"Wacht? Jullie wisten hiervan? JULLIE WITEN HIERVAN EN VERTELDEN MIJ NIETS?" roep ik. Ze zijn stil.

Ik leg mijn handen voor mijn gezicht en haal diep en zwaar adem. Tot het niet meer lukt. Mijn gedachtes staan op stil. Alles gaat langzamer en ik voel hoge druk op me. Geen lucht die mijn longen meer kunnen bereiken.

Ik val op de grond en stoot mijn hoofd tegen de tafel. Ik zie wazig. Mijn ogen staan open, maar ik zie wazig en alles gaat langzaam in slowmotion. Mensen komen op mij afgerend en roepen steeds mijn naam.

Voor even sluit ik mijn ogen en voel me ver weg, ver weg.

Onderweg naar dromenland? Dat is maar net de vraag voor mij.

-

Ik open mijn ogen en er schiet een hevige hoofdpijn. Ik scheld mompelend. Ik doe mijn ogen weer dicht.

"Madina?" vraagt mijn moeder. Ik doe mijn ogen weer open en kijk voorzichtig rond.

Ziekenhuiskamer, jammer ik dacht dat ik dood was.

"Mhm" reageer ik.

Ik zie mijn broers, mijn zus, Kamila, mijn ouders, Marouane en verbazingwekkend genoeg ook Nadir.

"Wat doen jullie allemaal hier?" vraag ik.
"Wachten tot jij ontwaakte uit je gedachtes" zegt mijn zus Delilah. Ik knik.

"Gaat het?" vraagt Nadir. Ik trek mijn wenkbrauw op.
"Ik ben flauw gevallen tegen een tafel en bevind me in een ziekenhuiskamer met allemaal mensen om me heen, terwijl ik dacht dat ik gerust dood was en onmyway hel of hemel. Ja het gaat prima" reageer ik sarcastisch. Hij rolt met zijn ogen.