𝓛𝚊 𝓐𝚌𝚎𝚙𝚝𝚊𝚌𝚒𝚘𝚗. ❥

the painfull moments - 36

perspectief berra.

Ik kijk hem aan en ga kort met mijn hand door mijn haren heen. Ik schraap mijn keel en hij kijkt me vragend aan.

"Ja?" vraagt Baran. Ik laat zijn onderarm weer los als we bij het verlaten deel van gebouw zijn. Ik kijk weg naar de grond en zucht.

"Berra zit je ergens mee, je kan het me altijd vertellen hè?" vraagt hij. Hij tilt mijn kin op waarna ik knik.

"Ehm het gaat over wat je eerder zei deze week" zeg ik en doe mijn haar naar achter. Hij kijkt me vragend aan.

"En dat is?" vraagt hij met zijn nog altijd vragende blik.
"Toen je zei dat je van me hield enzo" zeg ik en kijk weg.

Hij pakt mijn kin vast en draait hem terug.
"Kijk me aan als je praat" zegt hij. Ik kijk vragend.
"Hoezo dat?" vraag ik.

"Omdat ik dan kan zien of je iets meent of niet, want jouw ogen spreken boekdelen" zegt hij en laat mijn kin los.

Ik knik en kijkt weer wat omhoog naar hem. Ja hoe kan ik een serieuze gesprek aangaan, als hij me zo aankijkt.

Maar- hij kijkt altijd zo Berra... ehm never mind.

Ik haal diep adem en kijk hem weer aan. Hij knikt als teken, dat ik moet vertellen.

"Ik.." zeg ik. Hij kijkt me nog steeds vragend aan. Ik wil het zeggen, ik wil het zeggen, ik wil het zeggen!

"Ik kan het niet" zucht ik en val neer op de grond. Baran schrikt duidelijk en bukt naast me neer en kijkt hoe ik tegen de muur aanzit.

Ik heb mijn hoofd begraven in mijn armen die op mijn benen steunen die ik heb opgetrokken. Ik wil het zeggen, ik wil zeggen dat ik van hem houd.

Maar iets weerhoudt me ervan om het niet te doen. Een woest gevoel, dat hoe dichter ik bij Baran kom hoe harder het me wegduwt.

"Berra, kijk me alsjeblieft aan" zegt Baran en probeert mijn hoofd op te tillen. Ik hoor en voel hoe hij voor me gaat zitten en me naar zich toe trekt.

Hij tilt mijn hoofd voorzichtig op en kijkt me aan in mijn betraande ogen. Hij veegt met zijn rechter duim die tranen daar weg.

"Ik weet dat je niet oké bent en dat is niet erg" zegt hij kijken in mijn ogen. Ik knik zachtjes en hij trekt me in een knuffel.

Hij fluistert zachtjes, dat alles goed gaat komen en houdt mij stevig vast. Hij gaat met 1 hand rustgevend door mijn haar heen en geeft er een kus op.

Dit gevoel is onbeschrijfelijk en ik wed dat meerdere dat zouden vinden.

Ik trek terug en kijk hem aan. Hij veegt mijn tranen weg. Hij glimlacht naar me wat me ook zacht doet glimlachen.

"Ik weet wat je wilde zeggen en ik begrijp je. Ik geef je zoveel tijd als je wilt Berra en dat weet je. Ik houd ook van jou onthoud dat, oké?" vraagt hij.

Ik knik zacht en hij glimlacht. Hij staat op en trekt mij ook omhoog.

"Het is al goed" zegt hij geruststellend. Ik knik en loop naast hem naar onze kamer.

Ik open de deur. Alano zit tv te kijken en Madina streept iets af in haar schrift. Waarschijnlijk hoeveel dagen nog.

Ik plof neer op mijn bed en ga liggen onder mijn dekens. Ik ben laatste tijd sneller moe, misschien omdat ik laatste tijd ook mijn slaap ritme heb verneukt door gedachtes.

Ik hoor Alano en Baran nog wat bijpraten, maar val snel in slaap.

Geen zorgen meer over morgen.