Acceptatie is altijd nodig in het leven.
Acceptatie om hoe je bent, wat je wilt, waarom dit je keuzes zijn en acceptatie in de liefde.
Makkelijk is het niet, maar vóór geluk zou je alles in het leven moeten gaan accepteren.
Eenvoudig gaat het nie...
Ik kijk tevreden naar mijn schetsen. Ze zijn mooi gelukt. Mijn opdrachtgever heeft het moeilijk voor me gemaakt, maar ik ben tevreden.
Daar zijn we dan weer. Het is alweer 2 maanden later. Alles gaat zijn gangetje. Ik zie Nadir niet zo vaak meer, soms als ik door de stad loop ofso. Het is alsof ik word achtervolgd maar never mind. Kamila en Miles hebben al 4 maanden. Ik heb mezelf aangemeld als architecte bij een architectenbureau. Na het kantoorwerk, wat ik overigens toch niet zo leuk vond ben ik dit gaan doen. Het is echt leuk werk. Ik heb in deze 2 maanden al 4 opdrachten in het buitenland gekregen. Echt leuk, ik krijg gewoon nieuwe landen te zien met dit werk.
Verder is er niet veel anders. Ik ben vaak op het bureau en in ochtenden en avonden gewoon thuis. Mijn baas is aardig godzijdank. Ik heb een groepje in het bureau waarmee ik moet werken: Ali, Marouane, Anass, Selin en Dounia. Ze zijn heel aardig, ik ben het meest close met Selin en Marouane. Dounia is soms wel irritant, maar oké dat is Dounia hè.
Kamila spreek ik echt vaak na werk of in mijn pauzes enzo, ze is nog altijd mijn beste vriendin. Ik houd echt van haar.
Ik doe mijn hoge hak laarzen aan en maak mijn staart van de zijkant iets meer messy. Het is 13:00 en ik zou eigenlijk over een uur bij een vergadering zijn, dus ik moet snel zijn. Ik pak snel mijn handtasje en mijn map 📁 met mijn schetsen en informatica erin.
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
Ik loop naar beneden en tref mijn vader en mijn moeder aan. "Ga je naar werk schat?" vraagt mijn moeder. Ik knik en pak een flesje Spa uit de koelkast en een appel. "Adios (doei)" zeg ik en geef mijn vader en moeder een kus. Ik loop naar de garage en stap mijn auto in en start hem. Ik leg mijn map en tasje naast me op de bank en begin met rijden.
Ik zet hard het liedje Youth - Shawn Mendes ft Khalid (aanrader) op en begin mee te zingen. Het is wel warm voor een herfstige dag, dus doe ik mijn raam omlaag. De zon schijnt in mijn ogen dus ik pak mijn zonnebril van mijn dashboard kastje. Ik zet hem op en zing verder mee.
Bij een stoplicht kan ik net niet verder rijden en stop. Ik zucht. Hier is het gebruikelijk dat je 2 minuten moet wachten, aangezien het een drukke straat hier is. Na Youth kwam in mijn playlist Falling - Trevor Daniel en ik zong natuurlijk hard mee.
"Pstttt zinaaa (schoonheid)" hoor ik en kijk links van me. "Ey habibti(schatje) kijk is naar me dan" hoor ik weer. Ik kijk om en doe mijn zonnebril af. "Had je wat?" vraag ik. "Zeker, ik dacht dat ik iets in mijn oog had, maar het was jouw schoonheid die me verblindde" zei hij. Ik begin te lachen. "Werk een beetje aan je 'smoothheid' wil je" lach ik. Hij kijkt niet begrijpend. "Niet goed?" vraagt hij en zijn vrienden lachen. "Cursus smoothheid mag je gaan volgen lieverd, maar oké ik ga verder aangezien ik wél een leven heb" zeg ik waarna het stoplicht op groen springt en ik verder rijd. Ik doe mijn zonnebril weer op en glimlach.
