𝓛𝚊 𝓐𝚌𝚎𝚙𝚝𝚊𝚌𝚒𝚘𝚗. ❥

meer vragen dan antwoorden - 37

perspectief berra.

'Z-zuhair?" zeg ik vragend.

"De enige echte" antwoordt hij grijnzend en springt van het bed af. Ik schud nee.

Niet weer. Niet alles opnieuw. Niet weer deze shit.

Zijn vieze grijns zit nog altijd op zijn gezicht. De rest kijkt me vragend aan. Ik draai me om en ren weg naar de buitenplaats.

Tranen vloeien over mijn wangen, terwijl ik de deur open. De deur gaat automatisch weer dicht en ik ren naar de rand van het buiten balkon plaats.

Ik haal zwaar adem en leg mijn hand bij mijn linker borst. Ik probeer mijn ademhaling onder controle te krijgen.

Alle flashbacks komen terug en vallen me aan. Ik sluit mijn ogen en ga tegen de rand zitten. Ik leg mijn hoofd in mijn handen en zucht.

Goede timing Zuhair. Hele goede timing.

Ik hoor voetstappen en iemand die dan naast me komt zitten. Het vertrouwde gevoel neemt weer toe en de persoon neemt me in z'n armen.

Ik kijk op en zie Baran wat mij tranen oplevert. Zijn glimlach verdwijnt en verandert naar een bezorgde blik. Hij trekt me tegen zich aan en ik huil het uit.

"Shhhtt, het komt goed" sust hij me. Ik schud nee.
"Het komt niet goed" zeg ik zacht. Hij knikt van wel.
"Alles komt goed, je hebt mij" zegt hij.

Ik kijk hem aan en knik. Hij trekt me weer naar zich toe, waarna ik mijn hoofd tegen zijn borstkas plaats.

Alles lijkt in mijn gezicht terug te botsen. Ik zie het geweer weer voor me en hoor het schot geluid weer. Het geluid bonst tegen mijn oren aan en ik bedek mijn oren met mijn handen.

Baran laat me los en ik zie dat hij me aankijkt. Door het geluid sluit ik mijn ogen en schud hele tijd nee.

"Berra!" hoor ik vaag. Iemand pakt mijn handen vast en trekt ze van m'n oren af. Mijn handen slaat die om zichzelf heen. Ik voel weer armen om me heen en zacht gefluister in mijn oor.

Lieve, zachte woordjes hoor ik alleen maar. Alles komt goed, je bent niet alleen, je hebt je vrienden, je kan het aan, je bent sterk.

Ik open mijn ogen weer en kijk Baran aan. Hij glimlacht en ik glimlach kort terug.

"Berra wees eerlijk met mij, wie is die jongen?" vraagt hij zacht. Ik kijk hem alleen maar aan, terwijl er geen woord mijn mond verlaat.

Hij kijkt me doordringend aan.
"Nou?" vraagt hij met een tikkeltje bezorgdheid. Er willen woorden uit mijn mond komen, maar ik blijf hem maar dom aankijken.

Ik kan niets zeggen, al mijn woorden zijn ontnomen en ik kan alleen maar toekijken.

Hij kijkt me bedenkelijk aan en wrijft over mijn wang.
"Beantwoord mijn vraag met een gebaar" zegt hij dan. Ik knik waarna hij glimlacht.

"Is het iemand dat je verleden kapot heeft gemaakt?" vraagt hij. Ik bijt op mijn lip en knik voorzichtig. Hij balt zijn vrije vuist en knikt dan.

"Kom je mee naar de kamer?" vraagt hij. Ik aarzel. Ik wil helemaal niet terug, al helemaal niet als hij daar in die kamer ligt.

"Niet bang zijn, ik ben bij je" zegt hij. Ik knik dan maar toch en hij staat op. Hij trekt mij op en knuffelt me nog kort. Hij pakt me bij mijn hand en ik loop naast hem naar de kamer.

Hij duwt de deur open en iedereen is wel bezig. Ik kijk maar naar de grond. Het is bijna tijd dat alle lampen uit moeten.

Baran begeleid me naar Madina, waarna ik op haar bed ga zitten. Ze kijkt me vragend aan waarna ik zucht.