𝓛𝚊 𝓐𝚌𝚎𝚙𝚝𝚊𝚌𝚒𝚘𝚗. ❥

the evening -19

Madina Riveros.

Ik ren huilend mijn kantoortje binnen. Ik kan nu wel door de grond zakken. Hoe kon hij? Haatte hij mij zo erg? Ik had geen sprankeltje waarde in zijn blauwe ogen. Ik doe al mijn kleding in mijn tas. Ik bel Dario op.

D: Dario. M: Madina

D: Sup sis?
M: Daar kom me ophalen.
D: Huh hoezo zo vroeg het is pas 9 uur en het is tot 12 uur.
M: Daar ik wil weg zei ik, haal me op nu.
D: Madina je klinkt niet goed wat is er gebeurd?
M: Er is niets haal me op.
D: Ben er binnen een halfuur.
M: Top doeg.
D: Doeg prinsesje.

Ik hang op en laat me vallen op mijn bureaustoel. Ik ga met mijn handen door mijn haar. Iedereen heeft mijn lichaam gewoon gezien. Allemaal door hun drie. Zoiets kan je niemand aan doen. Ik sta gefrustreerd op en de bureaustoel valt naar achter. Ik kan niemand meer voor ogen komen. Ik slik en alle tranen in mijn ogen vinden hun weg naar beneden.
"Waarom" zeg ik zacht.
"WAAROM" schreeuw ik. Uit woede gooi ik alles van mijn bureau af en ga gefrustreerd heen en weer lopen, alles wat voor me komt gooi ik op de grond.

De deur gaat open en Nadir snelt naar mij toe en houdt mij vast.
"LAAT ME LOS" roep ik en probeer wat omver te gooien.
"Sshhtt, het komt goed" fluistert hij.
"HET KOMT NIET GOED NADIR, HET KOMT NOOIT MEER GOED. OVERAL OP INTERNET STA IK FUCKING BLOOT, DOOR WIE? DOOR JOU, HET KOMT NOOIT MEER GOED" schreeuw ik en zak op de grond. Nadir zakt naast me neer en neemt me in zijn armen. Ik huil het uit in zijn armen.
"Het spijt me" fluistert hij.
"Spijt komt achteraf" zeg ik zacht. Hij pakt mijn gezicht vast tussen zijn handen en veegt mijn tranen weg.
"Het spijt me echt oprecht" zegt hij. Ik kijk hem maar hopeloos aan en hij trekt me weer in zijn armen. Mijn hoofd op zijn schouder leunend, terwijl nog altijd tranen naar beneden vloeien.
"Waarom?" fluister ik zacht.
"Waarom had ik geen sprankeltje waarde in jouw ogen? Waarom behandelde je mij als vuil? Was dit mijn loon voor wat ik allemaal voor je heb gedaan? Je hebt je verloofde zelf gezien, alsjeblieft" zeg ik en kijk hem aan.
"Ik had geen idee" zegt hij.
"Dat zeggen ze allemaal Nadir, jij hebt mijn vertrouwen beschadigd, hoe moet ik jouw woorden nu geloven?" vraag ik. Hij kijkt me alleen maar aan.

"Ga" zeg ik. Hij kijkt me nog steeds aan.
"Nadir ga" zeg ik duidelijker. Hij slikt en schud nee.
"Nadir ik zei ga" zeg ik.
"Ik laat je zo niet meer alleen, je hebt pijn en verdriet" zegt hij.
"Had je eerder moeten bedenken aangezien deze pijn en verdriet door jou komt" zeg ik en sta op. Ik veeg mijn tranen weg en pak mijn jas en doe hem aan. Ik pak mijn tas en kijk hem nog een keer aan en verlaat mijn kantoor.

Ik wacht beneden tot Dario komt en zie daarna Kamila aangelopen. Ik kijk haar aan en ze trekt me in een knuffel.
"Het is goed, het gaat met me" zeg ik en laat haar los.
"Het gaat niet met je" zegt ze en kijkt me goed aan.
"Kamila het gaat zei ik" zeg ik nogmaals. Ze knikt maar. We zitten samen te wachten tot Dario komt.
"Ik verwachtte dit niet" zeg ik zacht.
"Wat niet?" vroeg ze.
"Dit gebeuren" zeg ik en staar voor me uit.
"Kijk van Najlae had ik dit verwacht, zoiets vies" zeg ik en grijns die al gauw verdwijnt.
"Maar van Nadir" zeg ik.
"Ik heb hem verkeerd ingeschat" zeg ik. Kamila kijkt me aan.
"Sorry" zegt ze zacht. Ik kijk vragend.
"Dat mijn broer zoiets heeft gedaan" verduidelijkt ze. Ik haal mijn schouders op.
"Niet jouw fout, maar de zijne, daarvoor hoef jij niet op te draaien. Ik vind het gewoon moeilijk om naar jouw te kijken" zeg ik.
"Wat bedoel je?" vraagt ze.
"Je hebt de zelfde blauwe ogen als je broer" zeg ik. Ze knikt en kijk naar de grond.
"Als ik naar jou kijk, kijk ik gewoon naar Nadir" zeg ik.

Ik hoor getoeter. Ik sta zuchtend op.
"Maar nogmaals, het is niet jouw fout" zeg ik waarna ze knikt. Ik loop naar de auto en stap in.
"Madina, is er wat, je ogen zijn helemaal rood?" vraagt hij.
"Nada (niets) Dario, rijd naar huis" zeg ik. Hij knikt en rijd naar huis.