𝓛𝚊 𝓐𝚌𝚎𝚙𝚝𝚊𝚌𝚒𝚘𝚗. ❥

'tot over 2 jaar' - 34

perspectief madina.

Ik duwde hem weg.
"Wat moet je Ilias" zeg ik zuchtend en loop door de gangen, naar de kantine.
"Jou" zegt hij grijnzend.

Ik stop met lopen en kijk hem aan.
"Oh dat is nou net even pech" zeg ik en loop weer door.

Hij drukt me tegen de muur en kijkt me aan. Ik kijk hem niet aan, maar naar de grond.
"Laat me los" sis ik, terwijl ik hem van me af probeer te duwen.

"Tegen stribbelen heeft geen zin, dat weet jij ook donders goed" zegt hij en gaat met zijn hand over mijn wang.

Ik ga hem niet aankijken. Zijn ogen verleiden mij, die lichtbruine ogen, ik kan ze niet weerstaan. Ik word er gefascineerd door. Ik kan er niet naar kijken.

Hij gaat van mijn wang naar mijn kin en duwt die met moeite omhoog. We komen oog in oog te staan.

We zijn 3 maanden later en Ilias wil me maar niet met rust laten. Ik kan er gewoon niet tegen. Hij stresst me een beetje, maar aan de andere kant trekt hij me aan.

Zijn heerlijke mannen geurtje, zijn ogen en die lippen, ik kan het niet weerstaan. Hij is te aantrekkelijk. Ik heb kunnen zien, dat hij ook aardig kan zijn. But idk.

Ik kijk hem aan en hij kijkt mij aan. Hij gaat met zijn duim over mijn lippen.
"Zacht" grijnst hij.
"Grijns niet zo dom" reageer ik, waarna zijn grijns groter wordt.

"Mamacita is vurig" zegt hij en gaat met zijn duim weer over mijn lippen. Ik probeer hem weg te duwen.

"God damn it, Ilias laat me toch is los. Je irriteert me deze 3 maanden al fucking hard, ik kan je echt niet meer hende-" zeg ik, maar dan voel ik zijn lippen op de mijne.

Ik ga er voorzichtig in mee. Hij doet het voorzichtig, alsof ik breekbaar ben. Mint en een aardbeismaakje.

Dan besef ik wat de fuck ik aan het doen ben en duw hem van me af. Ik leg mijn hand op mijn lippen.
"Dit kan niet, laat me met rust" zeg ik en loop snel door.

Hij pakt mijn arm vast en draait me naar hem toe. Ik kijk hem aan.
"Dus die zoen betekende niets voor jou?" vraagt hij, terwijl hij langs mijn blote dij heen gaat met zijn vingertoppen.

"Nee" zeg ik en vermijd oogcontact.
"Kijk me aan" zegt hij en duwt mijn kin omhoog.
"Zeg me dat het niets betekende" zegt hij.

"Het betekende niets voor me" zeg ik. Of nou ik lieg. Na Nadir heb ik me niet meer goed kunnen voelen. Maar dit voelde anders. Goed anders of slecht anders, ik weet het niet.

Hij kijkt me aan. Lang en ik zie niets in zijn ogen. Een leegte. Iets wat ik nooit zag bij Nadir.

Waarom denk ik steeds aan Nadir? Ik moet hem loslaten. Hij is weg. Weg uit mijn leven en dus ook weg uit mijn hart.

Hij laat me ruw los en loopt weg. Ik zou je kunnen zeggen dat hij woedend is. En hoe woedend...

Ik voel aan mijn lippen. Waar sloeg dat op? Ik loop naar de kantine.
"Wat bezielde je Madina, wtf" zeg ik tegen mezelf en loop stug door.

Ik kom de grote ruimte in en zie Ilias zitten aan een tafel met de 'gevaarlijke' boys. Hij kijkt me aan en vermijd dan oogcontact. Ik rol met mijn ogen en loop naar de tafel waar Berra zit.

Ik ga zitten en kijk Baran, Alano en haar aan.
"Wassuuuppp bitchhhhh" roept Berra.
"Doe rustig, spring meteen op haar" zegt Baran.
"Heb je klappen nodig Baran?" vraagt Berra en kijkt hem uitdagend aan.

"Ja" antwoordt hij.
"Mag je hem krijgen ook" zegt ze en heft haar hand op om hem te slaan. Alano pakt net op tijd haar hand vast.

"Berra, laat het gaan. Hij is jouw kamerarrest niet waard" zegt Alano, terwijl hij een hap neemt van zijn macaroni.
"Hmm, je hebt gelijk. Ik ga niet weer 1 week op die kamer zitten vanwege deze illegale augurk" zegt ze.