Eski bir elf efsanesi şöyle der;
Karlı dağların kalbinde,
En soğuk olanın içinde,
Kış rüzgarlarıyla,
Buzdan beslenerek büyür.
❄ ❄ ❄
Yanardağların kalbinde,
En sıcak olanın içinde,
L...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Resim: Harita
❄❄❄
Ellerim hala soğuk ve ıslak çimenlerin üzerindeyken, gözlerim yavaşça kapandı ve mavi uykuya teslim oldum...
Zihnimin karanlık boşluğunda, Ilgım'ın buz kadar soğuk sesi yankılanıyordu:
''Efsane gerçekleşiyor, kaderin, yazıldı...''
Sesin yankılanması biter bitmez, o âna dek karanlık bir boşluktan ibaret olan zihnim, yerini bazı görüntülere bıraktı...
Eteklerine kadar kar ve buzla kaplanmış bir dağın zirvesinde, fırtınanın merkezinde, soğuk rüzgarlarla boğuşurcasına ilerlemekte olan...
Kendimi gördüm!
İliklerine işleyen soğuk rüzgarlara ve fırtınaya aldırmadan koşan kendimi! Birazdan uçurumun kenarına gelince zar zor duracak olan kendimi! Ve... Uçuruma atlayacak olan kendimi!
Bu zihnimde yeniden yaşamakta olduğum bir anıydı sadece! Günler öncesiydi... Yalnızdım ve geçmişi düşünecek çok vaktim vardı. Sorumsuzca hareket ediyordum. İntikam hırsınının beni yönetmesine izin veriyordum çünkü öfkeliydim, sinirliydim, ben... Krallığını kaybetmiş bir prensestim!
İşte bu yüzden; bana verilen aklı kullanmadan, davranışlarımın sonuçlarını düşünmeden, tek bir amaca odaklanarak ilerlemiştim günlerce; İntikam...
Fakat şimdi daha sorumlu, kontrollü ve disiplinliydim. (Sonuçta bir liste sıralamam vardı.) Peki ama duygularımı, düşüncelerimi olumlu yönde değiştiren neydi?
Bu sorunun cevabını çok iyi biliyordum... Ama kabullenmekte güçlük çekiyordum. Oysa cevap ortadaydı:
O insanların yanında geçirdiğim zamanlar... Kesinlikle beni geliştirmişti. Irkları hakkında daha çok bilgi sahibi olmuştum, bizden farklı yönleri olmasına karşın bize benziyorlardı da. Bu bir gerçekti...
O sırada görüntülerdeki ben, uçurumdan atladım ve zihnim mavinin çeşitli tonlarıyla bezenmiş başka bir manzarayla başbaşa bıraktı beni...
Burası da tanıdık geliyordu... Bir çeşit mağara... Buz mağarası... Mavi Ilgım!
Ağzım açık bir şekilde bu görüntüyü izlerken, tavandaki sarkıta saplanmış oku, okun ucundan sarkan ipi ve ipe tırmanmış...
Ilgım'a dokunmaya çalışan kendimi gördüm!
Bu anıyı farklı bir açıdan izleyince, gerçekten de Ilgım'ın kendiliğinden elime dokunduğunu anladım. Mavi, parlak ışıkla elim arasında santimetreler vardı ve ışık havada süzülerek gelip elime dokunmuştu... O beni kendi seçmişti!
