Έρωτας Και Παρανομία!

29. Το μήνυμα που απειλεί την αγάπη!

Αναστασία!

Ένα χρόνο μετά...

Αυτό το πρωί ξύπνησα μέσα στην αγκαλιά του . Εκείνος είχε ανοιχτά τα μάτια του και απλώς χάιδευε απαλά το σώμα μου και τα μαλλιά μου. "Καλημέρα ... πόση ώρα έχεις ξυπνήσει; "

"Αρκετή αγάπη μου. Αρκετή για να σε χαζεύω και να σε αγγίζω. "Με έγειρε πίσω στο κρεβάτι αργά και φιλώντας μόνο το κάτω χείλος μου.

"Όταν σε έχω δίπλα μου νιώθω ασφάλεια και ηρεμία. Μου έδωσες την ζωή μου πίσω. Από την πρώτη στιγμή που σε γνώρισα έκανες την καρδιά μου να χτυπάει και πάλι. "Του έλεγα κοιτώντας τον στα μάτια.

"Μωρό μου ..."Ξεκίνησε να λέει μέχρι που το τηλέφωνο του τον διέκοψε. "Αγάπη μου πρέπει να πάω στην δουλειά να δω τι θέλει ο πατέρας μου. Μην μείνετε μόνες σας."

"Μην ανησυχείς για εμένα. Θα τηλεφωνήσω στην Βικτώρια να κρατήσει την Φαίδρα για να περάσω από το τμήμα. Πρέπει να τελειώσω κάτι που άφησα στην μέση. Ελπίζω να μην είναι κάτι σοβαρό. " Του είπα εγώ με σκοπό να παραδώσω το σήμα μου και την άδεια αστυνομικού. Ποτέ δεν ήθελα να γίνω αστυνομικός. Μονάχα να βρω ότι μου έκλεψαν.

"Και εγώ ! Θα επιστρέψω γρήγορα για να προλάβουμε την πτήση μας. "Είπε εκείνος και μου έδωσε ένα φιλί για να ντυθεί και να φύγει βιαστικά. Όπως έκανε και στην μικρή μας.

{...}

Επέστρεψα στο παλιό μου το γραφείο για να μαζέψω τα πράγματά μου πριν επισκεφτώ το γραφείο του αρχηγού της αστυνομίας. Εκεί βρήκα ένα κουτί με κόκκινη κορδέλα και δίπλα μία ανθοδέσμη με τριαντάφυλλα.

Έγραφε το όνομά μου επάνω της και αμέσως άρχισα να ψάχνω την κάρτα για να βρω ποιος τα έστειλα. Ήταν όλα τόσα περίεργα. Κανείς πέρα από τον Βύρωνα δεν ήξερε πως θα ερχόμουν σήμερα στο γραφείο.

Όμως εκείνη δεν υπήρχε πουθενά. Όταν άνοιξα το κουτί βρήκα ένα λευκό σημείωμα και ένα μικρό και απαλό ζακετάκι. Το κουτί έπεσε απότομα από τα χέρια μου γιατί έμοιαζαν με ένα από τα ρουχαλάκια της μικρής μου. Κάθισα σοκαρισμένη στην καρέκλα για να μπορέσω να διαβάσω το σημείωμα. Όμως τα δάκρυά μου έτρεχαν ασταμάτητα και έβρεχαν το γράμμα. Τα χέρια μου έτρεμαν και κόντευαν να το σκίσουν. Σκέφτηκα κατευθείαν τον Αλεχάντρο.

"Το μαύρο γεράκι δεν σε ξέχασε Αναστασία. Πήρες την δική μου ζωή , τώρα εγώ παίρνω την δίκη σου. "Διάβαζα με φωνή που δεν έβγαινε και το τσαλάκωσα με αρκετή δύναμη από τον θυμό μου.