Έρωτας Και Παρανομία!

34. Μία δόση απαγορευμένης ουσίας!

Αναστασία!

Λένε πως η νύχτα και η μέρα ανήκουν σε δύο διαφορετικούς κόσμους που ποτέ δεν θα ενωθούν. Πως δεν έχουν τίποτα κοινό. Και τότε εσύ πρέπει να διαλέξεις ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι. Λένε πως η νύχτα έχει τους δικούς της νόμους και πως πρέπει να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά για να ζήσεις μέσα σε αυτή. Λένε πως το σκοτάδι είναι επικίνδυνο, πως αντιπροσωπεύει το κακό και πρέπει να μάθεις να προστατεύεσαι μέσα από αυτό.

Μα εγώ έμαθα καλά πως ο έρωτας είναι πιο ισχυρός και πιο επικίνδυνος απο το σκοτάδι . Λειτουργεί σαν δηλητήριο για την παρανομία. Είναι η δική της αδυναμία. Ζει την νύχτα και στο σκοτάδι. Την μέρα και στο φως. Τίποτα μαζι τους δεν μπορεί να είναι δεδομένο. Γιατί αυτοί οι δύο κόσμοι μπερδεύονται μέσα στην έννοια του κακού και του καλού. Και τότε το φως γίνεται ο εχθρός σου και το σκοτάδι ο σύμμαχός σου.

Και η νύχτα αυτή είχε φτάσει. Η νύχτα που ολα θα ανατρέπονταν ριζικά. Και αυτό το ήξερα επειδή το ένιωθα βαθιά μέσα μου. Η νυχτα αυτή θα καθόριζε αν εγώ και ο Βύρωνας θα ήμασταν μαζί. Γιατί κάθε φορά που φτάναμε στο μαζί ολα γκρεμίζονταν. Πιο καταστροφικά και για τους δυο μας. Και εκει που πίστευα πως θα τρέμω και θα φοβάμαι, ξαφνικά ένιωσα δυνατή και γεμάτη αυτοπεποίθηση. Και αυτα μου τα προκαλούσε η αγάπη μου για τον Βύρωνα.

Μπαίνοντας στο μπαρ το τραγούδι που χόρεψα πρώτη φορά για τον Βύρωνα ηχουσε αρκετά δυνατά. Με την Βικτώρια καθίσαμε στο μπαρ και ο μπάρμαν έφερε τα ποτά μας. Τα ήπιαμε και οι δύο με την μία για να αντέξουμε την αποψινή βραδιά.

Η Βικτώρια άρχισε να μελαγχολεί και να χάνεται στις σκέψεις και στις αναμνήσεις της. Φώναζα το όνομά της για να της τραβήξω την προσοχή. Είχε χλωμιάσει και δεν μου μιλούσε. Απλώς κοιτούσε στο κενό.

"Βικτώρια τι σου συμβαίνει;" της έλεγα εγω διώχνοντας τα μαλλιά της απο τα πρόσωπό της.

"Νόμιζα πως θα αντέξω απόψε αυτό το μέρος αλλά τώρα νιώθω να διαλύομαι. Έπρεπε να λατρεύω το μαύρο γεράκι σαν την προσωπική του ερωμένη. Και οταν δεν βρήκε εσένα ξέσπασε σε εμένα. Με χτύπησε τόσο άσχημα και με απείλησε με την ιδια μου την ζωή. Έπρεπε να γίνω η υποτακτική του. Να τον διασκεδάζω και να τον ακούω για να παίρνει την δύναμή του. Να νιώθει την εξουσία να τον κατακλύζει. " μου εξηγούσε και εγω δεν πίστευα σε αυτά που άκουγα.

"Σύγνωμη...." ειπα με βουρκωμένα ματια και αμέσως σηκώθηκα και την αγκάλιασα. " σύγνωμη για οσα πέρασες εξαιτίας μου. " ελεγα εγώ εντελώς διαλυμένη. Κατηγορούσα τον εαυτό μου που δεν καταφερα να την πρπστατρψω απο όλους και απο ολα. Αυτο που έπρεπε να κανω. " Δεν μπόρεσα να σε σωσω απο την φωτιά. Γύρισα πισω και δεν σε βρήκα εκεί. Δεν ήξερα που ησουν. Στο ορκίζομαι πως έκανα τα πάντα για να σε βρω. Εγινα αστυνομικός μονο και μονο για να σε βρω ξανα." Της έλεγα και εκείνη μου κράτησε τα χέρια.