"Onların kaderleri aslında başından beri ortak yazılmıştı.."
"Geçmişten gelen aşkın nefrete, nefretin ise intikama dönmesine sebep olan bir takım olaylar sebebiyle oluşan savaş hem Loris'i, hem de Loris'lileri diken üstünde tutuyordu. Birbirinden öz...
Bir kaç gündür yaşadığım bunca garip olayın üzerine bir de en yakınlarımdan biri olan Thomas ve arkadaşını da burada görmek.. Aklımı kaçırmam için özel olarak planlanmış bir oyunun içinde gibi hissediyordum..
En son sınıfa giren 4'lü de yerlerine oturduktan sonra kendimce adam olarak hitap ettipim beyefendi kendini tanıtmaya başladı; "Adım David Wilson.. Loris Tarihi ile ilgili derslerinizde benimle olacaksınız. Bugün Loris mezarlığına gideceğiz.."
Loris Mezarlığı mı demişti? Annem ve babamla ilk kez karşılaşacaktım.. Mr.David konuşmaya devam etti, "Çantalarınız okulda kalabilir sonra geri döneceğiz zaten.. Ee hazırsak gelin bakalım servis kapıda bizi bekliyor."
Luna hafifçe eğilerek kulağıma doğru fısıldadı, "Ne yani servisle mi gideceğiz, daha ihtişamlı bir araç beklerdim.." Söylediğine kıkırdayarak, "Ben de." diyerek karşılık verdim. Bahçeye çıktığımızda gördüğümüz şey olağanüstüydü.
Servis diyerek bahsedilen bu araç kocaman bir buluttu.. Loris'liler buna alışık olacak ki duruma şaşıran sadece bizdik.. Aniden Thomas'la gözgöze gelince aramızdaki gerginliği hissetmem uzun sürmedi. Mezarlıkta sessizce konuşmamız daha iyi olabilirdi diye düşünerek Luna'nın yardımıyla Bulut'a çıktım. O kadar rahat ve keyifliydi ki saatlerce bu bulut üzerinde gezsem yine doyamazdım.. Sadece bir kaç dakika sonra mezarlığa vardık ama görünen mesafe 1 saatlik gibiydi!
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Mezarlığa varınca etrafımızı çiçek kokuları sardı. Jennifer, "Bir mezarlık nasıl böyle huzur dolu kokabilir? " Anlaşılan hiç birimiz bu konu hakkında bir fikri yoktu, sessizce kafa sallamakla yetindik.
Bay David boğazını temizledi ve, "İşte Loris Mezarlığı.. Mezarları gezerken hangi savaş sonrası nasıl yaşamlarına son verdikleri hakkında kısa bilgiler vereceğim lütfen not alın.."
Dediği gibi yapıp not kağıtlarını çıkardık ve not almaya başladık. Her yılın savaş konusu farklı ancak mücadelesi aynıydı ve elbette sonları da.. Loris her seferinde galip gelmiş ancak bir çok vatandaşını kaybetmişti.
Sıra en son olan savaştaydı.. Bu yıl içerisinde son kez mücadele edenlerin arasında annem babam ve arkadaşlarımın aileleriyle birlikte toplam 16 kişi vardı.. Bütün mezarlarda soyad yazılmasına rağmen onların mezarında sadece adları vardı.. Bu da mı bizim için miydi?
Mr.David son olarak onların mücadelesini de anlattı.. Zaten biliyordum ama olanları tekrar duymak gözlerimden bir kaç damla yaşın süzülmesine sebep oldu..
Tam o esnada kafamın içinde dönüp duran bir kadın sesi işittim.. Bana, "Lütfen ağlama kızım, biz de istemezdik seni bırakmayı ama çaresizdik. Hem Loris'in hem senin geleceğin için kendimizden bile vazgeçtik.. " Sonra da bir erkek sesi işittim o da, "Bir şey kazanmak için mutlaka birilerinin uğraşması, fedakarlık yapması gerekiyor. Ne olursa olsun mücadele etmekten vazgeçme ve bilmediğin bazı şeyler var..Gerçeği ortaya çıkartmak için güçlü durmak zorundasın!"
A-ama bu nasıl olur, annem ve babam benimle bir şekilde iletişim kurmuşlardı.. Gözyaşlarım daha da şiddetlenmişti ve bayılmadan önce tek söyleyebildiğim şey, "Sizi çok seviyorum.." olabilmişti.
