Long Way Home (Ashton F. Irwin)

First Day

Πρώτη μέρα...πρώτη μέρα στο καινούριο μου σχολείο. Πρώτη μέρα της ολοκαίνουριας μου ζωής. Πρώτη μέρα σε μιά άλλη χωρά, σε μιά άλλη Ήπειρο που ο Χειμώνας είναι τους μήνες Ιούνιο, Ιούλιο, Αύγουστο και τα Χριστούγεννα τα περνάς στην παραλία κάνοντας ηλιοθεραπεία και φορώντας τα καυτά, κοντά σορτσάκια σου. Μιλάω για την Αυστραλία, την χώρα η οποία είναι σχεδόν απομεκρυσμένη απο κάθε άλλη Ήπειρο. Η ερώτηση σίγουρα θα είναι απο που έφυγα, γιατί και σε πια πόλη της Αυστραλίας μένω τώρα.

Λοιπόν...πρώτον έφυγα απο την Ελλάδα. Την Μεσογειακή χώρα με τα γαλάζια νερά τα Μεσογειακά νησιά της, τα αρχαία και πασίγνωστα αξιοθέατα, την ιστορία που έχει. Ναι από αυτή την χώρα έφυγα για να πάω σε μια άλλη γιατί πολύ απλά οι γονείς μου δεν έβρισκαν δουλειά πια εδώ και ο αδερφός μου έχανε μέρες απο το σχολείο για να δουλεύει και να μπορεί να βοηθήσει όσο μπορεί με τα οικονομικά. Πως βρίκαμε τα λεφτά για να φύγουμε? Ο πατέρας μου πήρε όλα τα λεφτά απο την τράπεζα και είδαμε οτι έχουμε αρκετά για να μπορέσουμε να φύγουμε και να βρούμε ένα σπίτι κάπου και τελικά αυτό αποφασίστηκε, θα φεύγαμε απο την Ελλάδα και θα φτιάχναμε την ζωή μας αλλού, ξεχνόντας τα πάντα και αφήνοντας τα όλα πίσω.

Όταν έμαθα πως θα φεύγαμε για Αυστραλία έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου, μην ξέροντας πως να αντιδράσω στην απόφαση τους. Μου είπαν πως ο πατέρας μου βρήκε δουλειά σε μια μεγάλη εταιρεία και θα μπορούσε να πληρώσει το νίκη για το διαμέρισμα που θα μέναμε μέχρι να βρούμε δικό μας σπίτι. Η μητέρα μου είχε σπουδάσει νοσηλευτική και έτσι βρήκε δουλειά στο τοπικό νοσοκομείο του Σύδνεϊ και ο αδερφός μου δεν θα χρειαζόταν να δουλέψει μέχρι να σπουδάσει αυτό που είχε αποφασίσει. Εγώ? Εγώ θα πήγαινα σχολείο κανονικά, όπως έκανα και στην Ελλάδα. Οι γονείς μου, δεν με άφηναν να δουλέψω γιατί ήθελαν να καταφέρω αυτό που ήθελα να κάνω στην ζωή μου. Μα εκτός απο τις σπουδές, μου άρεσε να τραγουδάω και να παίζω πιάνο. Πολύ μου έλεγαν πως είχα υπέροχη φωνή και ότι έχω ταλέντο στο πιάνο αλλά με το που τα οικονομικά τις οικογένειας μου άρχισαν να χειροτερεύουν σταμάτησα να πηγαίνω στο ωδείο. Αλλά έμαθα μόνη μου τα τραγούδια που ήθελα να παίξω και τις νότες και τις συγχωρδίες που ήταν να τα μάθω σε δύο χρόνια. Με άλλα λόγια έμαθα πιάνο αυτοδίδαχτη. Ένα άλλο κόλλημα που είχα ήταν τα ντράμς. Μου άρεσαν αλλά ποτέ δεν έμαθα.

Και τώρα...τώρα είμαι σε μία άλλη χώρα μόνη μου, χωρίς φίλους, χωρίς κανέναν, παρα μόνο την οικογένεια μου την οποία δεν θα βλέπω πια τόσο συχνά, εκτός απο τον αδερφό μου που σιγά να τον βλέπω και αυτόν, αφού θα βγαίνει με φίλους απο το σχολείο που θα έχει γνωρίσει. Εκείνος έκανε εύκολα παρεές αλλά εγώ είμαι κάτι το αντίθετο. Χαμηλο προφίλ και καλή στους άλλους και ας μην με συμπαθούν. Αυτή είναι η ιστορία μου προς το παρόν...