Long Way Home (Ashton F. Irwin)

Tour Bus Life Starts

 “άντε ρε Laura! Τελείωνε πρέπει να φύγουμε”

ακούω τον Ashton να λέει καθώς εγώ έπαιρνα το κινητό μου και την βαλίτσα μου στα χέρια μου.

“δεν μπορείς να περιμένεις ένα παραπάνω λεπτό? Το κινητό μου θέλω να πάρω”
του λέω ενώ εκείνος είχε ανοίξει την πόρτα του δωματίου και με περίμενε. Πήρα το κινητό και φύγαμε από το δωμάτιο και κατεβήκαμε κάτω στην αίθουσα αναμονής και δεν βρήκαμε κανέναν. Όταν μιλάω εγώ ότι βιάζεται.

“είδες κανείς δεν είναι εδώ? Ήρθαμε νωρίς”
“θα έρθουν σε λίγο”
“Ashton φώναζες τόση ώρα να βιαστώ και τώρα ήρθαμε ακόμα πιο νωρίς”
“είπα ότι σε λίγο θα έρθουν...που είναι το πρόβλημα που ήρθαμε πιο νωρίς?”

“το πρόβλημα μου? Δεν έχω κανένα πρόβλημα! Μπορεί όμως να ξεχάσαμε τίποτα”
“τίποτα δεν ξεχάσαμε και σταμάτα να φωνάζεις γιατί μας βλέπουν”
“...καλά!”
δεν συνέχισα άλλο να μαλώνω μαζί του και περίμενα όλους τους άλλους να έρθουν. Κοίταξα την ώρα και είδα πως σε 3 λεπτά θα ερχόντουσαν. Ο Ashton προσπαθούσε να με κάνει να του μιλήσω αλλά εγώ δεν το έκανα.

“έλα ρε μωρό μου τώρα”

δεν μίλαγα και εκείνη την ώρα ήρθαν τα παιδιά. Πάλι καλά! Αφού ήρθαν όλοι, ξεκινήσαμε να πάμε στα tour bus για να αφήσουμε εκεί τις βαλίτσες και μετά να πάμε στην αρένα. Μπήκαμε μέσα και τα αγόρια διάλεγαν κρεβάτι ενώ εγώ είχα καθίσει στον δερμάτινο, μαύρο καναπέ και περίμενα μέχρι να διαλέξουν καθώς το πούλμαν ξεκίνησε για την αρένα.

“Laura τι έπαθες?”

με ρωτάει ο Calum και εγώ ξεφυσάω.

“τίποτα Calum, καλά είμαι”

λέω και εκείνος φεύγει. Η Αθηνά ήταν με τον Luke και μιλάγανε ενώ εγώ έπαιζα με το κινητό.

“μπορώ να σου μιλήσω για λίγο”
τον ακούω να λέει και εγώ σηκώνομαι χωρίς να του μιλάω και πήγαμε στο τέλος του πούλμαν, όπου εκεί ήταν κάτι σαν μικρό σαλόνι με μια τηλεόραση να κρέμεται από τα δεξία του δωματίου. Ο Ashton πάτησε ένα κουμπί και έκλεισε η σειρόμενη πόρτα αυτόματα.

“γιατί την κλείνεις?”

καταφέρνω να πω χωρίς να τον κοιτάω.

“θα αφήσεις το κινητό κάτω?”
“όχι”
του απαντάω κοφτά και εκείνος το παίρνει από τα χέρια μου.

“πας καλά? Δώστο μου πίσω”
“όχι δεν σου το δίνω”
“γιατί?”
“θέλω να μου πεις γιατί δεν μου μιλάς”
“δεν το κατάλαβες?”
“θέλω να το πει εσύ”
“φφ...με νευρίασες γιατί ήθελες να φύγουμε για να πάμε κάτω και τελικά σε άκουσα και δεν ήταν κανένας”
“μα δεν άργησαν, 5 λεπτά έκαναν”
“10 λεπτά! 10 λεπτά πιο πριν ήμασταν κάτω και περιμέναμε”
λέω και προσπάθησα να πάρω το κινητό, αλλά εκείνος σήκωσε το χέρι του στον αέρα έτσι ώστε να μην το φτάνω.