Long Way Home (Ashton F. Irwin)

Please Don't Go

Ο καιρός πέρασε τόσο γρήγορα που δεν το κατάλαβα. Είχαν φτάσει σχεδόν

τα Χριστούγεννα και ο Ashton ήταν συνέχεια σε πρόβες με το συγκρότημα για το tour με τους One Direction. Ήταν όλο τόσο περίεργο γιατί όλο αυτόν τον καιρό την μία μέρα ήμασταν μια χαρά και γελάγαμε και την άλλη μαλώναμε για μικρό πράγματα και εγώ κατέληγα να κλαίω στο τέλος. Το σχολείο είχε σχεδόν τελειώσει μιας και έκλεινε για τα Χριστούγεννα και χαιρόμουν. Όχι άλλο διάβασμα μόνο εγώ και αυτός. Ελπίζω δηλαδή να είμαστε μαζί, γιατί μπορεί να φύγει για να κάνει της πρόβες.

Το κινητό μου δονήθηκε πάνω στο γραφείο και σηκώθηκα γρήγορα για να το πάρω στα χέρια μου.

“ναι?”
“είμαι έξω απο το σπίτι σου”
“γιατί?”

“έλα έξω”
λέει και το κλείνει. Τι θέλει πάλι? Πριν μια ώρα γυρνάγαμε μαζί απο το σχολείο. Πήγα και άνοιξα την πόρτα.

“Ashton? Τι έγινε? Γιατί είσαι έτσι?”
“θα σου εξηγήσω απλά έλα μαζί μου”

απαντάει και απλώνει το χέρι του. Πιάνω το δικό του και κατεβήκαμε τα σκαλιά της πολυκατοικίας. Κάτι έγινε και δεν είναι καλό το νέο που θα μου πει, αλλά τι να είναι? Περπατάγαμε μέχρι που φτάσαμε στο πάρκο της γειτονιάς. Καθίσαμε σε ένα απο τα πολλά παγκάκια και μείναμε εκεί για λίγα λεπτά χωρίς να λέμε τίποτα. Εκείνος ξεφύσιξε και γύρισε να με κοιτάξει.

“θυμάσαι που λέγαμε να κάνουμε κάτι τα Χριστούγεννα οι δυο μας? Στο σπίτι μου μιας και θα λείπανε όλοι?”
“ναι...το θυμάμαι και χάρηκα πάρα πολύ γιατί επιτέλους θα κάναμε κάτι χωρίς να έχουμε το σχολείο ή τις πρόβες με το συγκρότημα”
“εε...ναι...το θέμα είναι ότι πρέπει να το ακυρώσουμε”
“γιατί?”
“άλλαξαν τα σχέδια και πρέπει να φύγω πιο νωρίς”
“τι εννοείς?”
“την άλλη Κυριακή πετάω για Αγγλία”

“τι?”
όχι!!! δεν μπορεί να συμβαίνει αυτό! Το κανονίζαμε εδώ και δυο βδομάδες αυτό! Δεν μπορεί απλά να το ακυρώσει!

“συγνώμη...ξέρω πόσο πολύ ήθελες να μείνουμε μόνοι μας τα Χριστούγεννα αλλά δεν γίνεται”
“δεν πείραζει...ξέρω πόσο πολύ θέλεις να πας και αυτό δεν είναι κακό! Θα το κανονίσουμε κάποια άλλη στιγμή...σωστά?”

η καρδιά μου άρχισε πάλι να αυξάνει τους ρυθμούς της και άρχισα να τρέμω και είμαι σίγουρη πως ήθελα να κλάψω εκείνη την στιγμή αλλά όχι! Δεν θα το κάνω!

“ναι...θα το κανονίσουμε! Απλά όχι τώρα!”
“και τι θα γίνει δηλαδή?”
“θα φύγω πιο νωρίς”
“πότε θα σε ξαναδώ?”