Long Way Home (Ashton F. Irwin)

April Fool's Day

“είσαι απίστευτη!”
είδα τον Ashton να έρχεται προς το μέρος μου και εγώ να τον κοιτάω με απορημένο βλέμμα.

“τι έκανα?”
“τι έκανες? Με ακολούθησες μέχρι τον μπαρ”
“ωραία και?”
“δεν έπρεπε να είχες έρθει?”
“γιατί? Για να μην δω τι έκανες με εκείνη την κοπέλα?”
“δεν...”
“άφησε με να τελειώσω!...δεν ήθελες να έρθω για να μην σε βρω και σε δω με εκείνη την κοπέλα να φιλιέσαι και να την τραβάς προς τις τουαλέτες για να πάτε να κάνετε, ούτε εγώ δεν θέλω να σκέφτομαι! Και μετά λες εμένα απίστευτη? Εσύ είσαι ο απίστευτος που πήγες και έκανες κάτι τέτοιο! Σε ΕΜΈΝΑ!”

λέω με δάκρυα στα μάτια. Το βλέμμα του ήταν κενό. Δεν μιλούσε απλά με κοιτούσε.

“σε μίσω”

ξεστομίζω και κάνω μεταβολή για να φύγω.

Ξύπνησα απότομα μετά από αυτό το όνειρο και γύρισα να βρω τον Ashton να κοιμάται γαλήνια. Είχε περάσει 1 μήνας ακριβώς. Σήμερα είχαμε 1 Απριλίου, που σήμαινε πως είχαμε πρωταπριλιά, άρα έπρεπε να σκεφτώ κάτι για να κοροιδέψω τον Ashton. Κοίταξα την ώρα και ήταν 10.00 το πρωί. Μιας και επιστρέψαμε πίσω στο Λονδίνο για 6 συνεχόμενες συναυλίες στο Ο2 Arena μας είχαν αφήσει τα πρωινά ελεύθερους. Χαμογέλασα σε μια ιδέα που σκέφτηκα και γύρισα να κοιτάξω τον Ashton που ακόμα κοιμόταν. Έσπρωξα το πάπλωμα από πάνω μου και σηκώθηκα γρήγορα από το κρεβάτι, ενώ αμέσως έτρεξα στο μπάνιο και έκλεισα την πόρτα δυνατα. Άρχισα να βήχω για να νομίζει πως είμαι άρρωστη και ότι έκανα εμετό. Κάποια στιγμή άκουσα την πρωινή φωνή του.

“Laura? Είσαι καλά?”
δεν μίλησα...κατέβασα το καζανάκι και άνοιξα την βρύση για να πλύνω τα μούτρα μου. Χτύπησε απαλά την πόρτα.

“Laura?”
άνοιξα την πόρτα και τον αντίκρισα μπροστά μου ανήσυχο.

“καλά είμαι...απλά κάτι με έπιασε”
“σίγουρα είσαι καλά?”
“ναι, ναι”

“καλά...πάω να κάνω ένα ντουζ”
“εντάξει”

του απαντάω και εκείνος μπαίνει μέσα στο μπάνιο. “ωραία! Βήμα δεύτερο: πρέπει να τον κάνω να πιστέψει πως κάτι δεν πάει καλά και μετά να του πω πως είμαι “έγκυος”” σκέφτηκα και πήγα να ντυθώ.

Φόρεσα τα ρούχα μου και εκείνη την ώρα βγήκε ο Ashton από το μπάνιο. Άρχισα να βήχω πάλι.

“Laura? Σίγουρα είσαι καλά?”
“ναι. Απλά νιώθω λίγο άρρωστη και ίσως είναι επειδή έχω καθυστέριση”
λέω και σηκώνω το βλέμμα μου. Είχε μείνει σοκαρισμένος.