The Art Project

210 21 2
                                    

Μία εβδομάδα...μία εβδομάδα έχει περάσει απο τότε που ξεκίνησε το σχολείο και η ζωή μου έχει αλλάξει ολοκληρωτικά. Στο σπίτι, ο αδερφός μου βγαίνει συνέχεια με φίλους του και είναι συνέχεια στον υπολογιστή και παίζει το χαζό του παιχνιδί, η μητέρα μου πάει στην δουλειά και κάνει είτε βραδινές είτε πρωινές βάρδιες. Την βλέπω πολύ λίγο και ο πατέρας μου είναι σαν μην υπάρχει. Είναι στην δουλειά απο το πρωί ως το βράδυ, αλλά να πείτε εδώ που ήρθαμε σε αυτή την χώρα όλοι οι γονείς κάθε παιδιού δουλεύουν απο το πρωί ως το βράδυ και ειδικά τώρα που ο πατέρας μου προσπαθεί να φέρει λεφτά στην οικογένεια μας και να μπορέσουμε να μετακομίσουμε σε ένα μεγαλύτερο σπίτι, χωρίς να έχουμε το πρόβλημα για να πληρώνουμε αυτό το χαζονίκη. Εγώ απο την άλλη εδώ και μια εβδομάδα που πάω σχολείο έμαθα πολλά πράγματα για την Sophie και κατάλαβα πως έχουμε πολλά κοινά μεταξύ μας, αυτό είναι το καλό μέρος της ιστορίας για το σχολείο, το κακό μέρος της ιστορίας είναι οτι ο Ashton με κυνηγάει. Με παρακολουθεί όπου κι αν πηγαίνω και με ποιον. Στην αρχή μου φάνηκε πολύ περίεργο απο μέρος του αλλά στην πορεία άρχισε να γίνεται ενοχλητικό. Φυσικά δεν έχω βρει το θάρρος να του πω να σταματήσει αλλά και να του το πω, σιγά να το κάνει.

Το ξυπνητήρι μου άρχισε να χτυπάει και να μου τρυπάει τα τύμπανα των αυτιών μου και εγώ με το χέρι μου το πέταξα στο πάτωμα.

“είναι ανάγκη να βάζεις το χαζό ξυπνητήρι σου στις 6.00 το πρωί?”

άκουσα τον αδερφό μου να γκρινιάζει και να πέρνει το μαξιλάρι του και να το τοποθετεί πάνω απο το κεφάλι του.

“για μένα είναι...και σταματά μια βδομάδα το χρησιμοποιώ”

“και για αυτό είναι σπαστικό”

“δεν θα βγάλω άκρη μαζί σου”

του λέω και του πετάω το μαξιλάρι μου, ενώ σπρώχνω το πάπλωμα για να σηκωθώ. Πήγα στην ντουλάπα μου και την άνοιξα βγάζοντας μια φόρμα και μια κοντομάνικη μπλούζα. Ντύθηκα, έπλυνα τα δόντια μου, χτένισα τα μαλλιά μου, έβαλα τα αθλητικά μου παπούτσια και κατευθύνθηκα στην κουζίνα όπου εκεί βρήκα τον αδερφό μου να με περιμένει.

“πόση ώρα περίμενες?”

“αρκετή...άντε πάμε”

μου λέει και πέρνω την τσάντα στον ένα ώμο και το κινητό μου με τα ακουστικά στο χέρι μου και φύγαμε απο το σπίτι για να πάμε στο σχολείο.

Με το που φτάνουμε ο αδερφός μου πήγε στην παρέα του, που τον περίμενε και εγώ πήγα στην φίλη μου, την Sophie.

Long Way Home (Ashton F. Irwin)Where stories live. Discover now