Long Way Home (Ashton F. Irwin)

Is He In A Band?

OK...πρέπει να ηρεμίσω λίγο γιατί τα νέυρα μου έχουν τσιτώσει αυτή την στιγμή. Δεν μπορώ να πιστέψω και δεν μπορεί ο νους μου να το χωνέψει πως όλη μέρα σήμερα με αγνοούσε και δεν μου έδινε σημασία. Το μόνο που έκανε ήταν να έρθει να και να μου δώσει το στικάκι πίσω και μετά τίποτα. Λες και δεν έγινε τίποτα χθες, σαν να ξύπνησε και να μην θυμάται τι έγινε. Αλλά δεν θα κάτσω να σκάσω, αν απλά το έκανε για πλάκα τότε γιατί να με νοιάξει? Αφού την μία είναι καλός και όλα μια χαρά και απο την άλλη συμπεριφέρεται σαν κόπανος.

“Laura! Με ακούς που σου μιλάω τόση ώρα?”
“ναι, ναι σε ακούω...θα πρέπει να πάμε το απόγευμα για ψώνια για να πάρεις το φόρεμα για τον χόρο, που γίνεται την Κυριακή το βράδυ”
“δεν θα πάρεις εσύ φόρεμα?”
“δεν ξέρω καν αν θα έρθω”
“γιατί?”
“δεν είμαι συνηθισμένη σε τέτοιες καταστάσεις”
“έλα σε παρακαλώ”
“θα δω...έτσι κι αλλιώς έχω φόρεμα αν έρθω”
“καλά...στις 5 είναι μια χαρά να έρθω απο το σπίτι σου να σε πάρω?”
“ναι...αλλά περίμενε που ξέρεις που μένω?”
“αφού ξέρω που μένει αυτός ξέρω που θα έρθω”
“καλά”

το κουδούνι χτύπησε και βγήκα τρέχοντας απο την τάξη αποχαιρετώντας την Sophie, για να πάω σπίτι μου πριν με προλάβει ο Ashton και φτάσουμε ταυτόχρονα στην πολυκατοικία. Και με επιτυχία έφτασα σπίτι χωρίς να τον πετύχω πουθενά. Όρεξη είχα να τον δω μετά απο τα σημερινά.

Κλείστηκα στο δωμάτιο μου και διάβασα μέχρι να πάει 5 και έρθει η Sophie να με πάρει να πάμε για ψώνια και επίσης να ξεχαστώ λίγο. Η ώρα έφτασε και ήρθε και πήγαμε στο εμπορικό κέντρο και γυρίσαμε ΌΛΑ τα μαγαζιά μέχρι εκείνη να βρει το κατάλληλο φόρεμα. Τελικά κατέληξε σε ένα μπλε φόρεμα αεράτο με τιράντες και μπλε μπαλαρίνες που ταίριαζαν γάντι με το φόρεμα. Η Sophie ήταν ψηλή και για αυτό σχεδόν ποτέ δεν την έβλεπα με τακούνια.

“ωραία αφού πήραμε το φόρεμα σου, πάμε να φάμε γιατί πείνασα?”
“ναι αυτό θα σου έλεγα έτσι κι αλλιώς”
“τέλεια...τι λες για πίτσα?”

“αμέ”
πλήρωσε το φόρεμα και τις μπαλαρίνες και πήγαμε κατευθείαν για πίτσα, όμως για κακή μου τύχη πετύχαμε τον Ashton και την παρέα του εκεί. Η Sophie δεν τους είδε και πάλι καλά γιατί θα έλεγε να πάμε να φάμε κάπου άλλου και εγώ δεν θα ήθελα, γι' αυτό καθίσαμε σε ένα τραπέζι και εγώ τους είχα φάτσα φόρα μπροστά μου ενώ η Sophie τους είχε πλάτη. Παραγγείλαμε και περιμέναμε μέχρι να μας φέρουν την πίτσα, ενώ μιλάγαμε.

“λοιπόν...άκου το αυριανό πρόγραμμα. Θα πάμε στο σχολείο απο το πρωί και θα στολίσουμε όλο το σχολείο”
“ναι, εντάξει κατάλαβα δεν χρειάζεται να μου το ξαναπείς”
“εντάξει”