Long Way Home (Ashton F. Irwin)

Am I Alone?

Την επόμενη μέρα ξύπνησα μόνη μου, σε ένα άδειο δωμάτιο. Χωρίς εκείνον δίπλα μου, με ένα πόνο στην καρδιά μετά από τα χθεσινά. Σηκώθηκα από το κρεβάτι και κατευθύνθηκα στο μπάνιο. Όταν κοίταξα το είδωλο μου στον καθρέπτη τρόμαξα. Τα μαλλιά μου ήταν ανακατωμένα και μπλεγμένα, τα μάτια μου ήταν κόκκινα από το κλάμα και μαύροι κύκλοι να υπάρχουν κάτω από αυτά. Δεν ήμουν εγώ αυτή. Το είδωλο που έβλεπα μπροστά μου ήταν κάτι το τελείως διαφορετικό. Άνοιξα την βρύση και έπλυνα το πρόσωπο μου και μετά βάφτηκα. Όταν τελείωσα κοίταξα το αποτέλεσμα και χάρηκα λίγο που δεν φαινόταν ότι έκλαιγα ή ότι γενικά είμαι πληγωμένη από αυτόν. Αναρωτιέμαι τι να λένε τα νέα, εννοώ τον είδαν σίγουρα. Βγήκα από το μπάνιο και βρήκα το κινητό μου. Το πήρα στα χέρια μου και το άνοιξα μπαίνοντας πρώτα στο Twitter. Ήταν παντού! Φωτογραφίες με τον Ashton να φεύγει από το μπαρ με εκείνη και μετά tweets των fans που έλεγαν να μείνω δυνατή, ότι να μην στεναχωριέμαι και ότι θα τα ξαναφτιάξουμε. Όλο αυτό με έκανε να δακρύσω. Αλλά όχι! Δεν θα έκλαιγα! Όχι πάλι! Όχι ΤΏΡΑ! Όχι για ΑΥΤΌΝ!

Ένα χτύπημα στην πόρτα με έκανε να σηκώσω το βλέμμα μου από την οθόνη του κινητού. Το άφησα πάνω στο κομοδίνο και έδωσα εντολή στα πόδια μου να κατευθυνθούν προς τα εκεί. Πήρα μια βαθιά ανάσα πριν ανοίξω, σκεπτόμενη και ελπίζοντας ότι δεν είναι εκείνος. Αλλά το συμπάν, με μισεί.

“τι θες?”
του είπα ψυχρά, κοιτώντας τον στα μάτια. Προσπάθησα να μην κλάψω.

“θέλω να μιλήσουμε”
“δεν έχουμε τίποτα να πούμε! Σε είδα μαζί της, στο κρεβάτι του αναθεματισμένου δωματίου της, αγκαλιά!”
“άφησε με να σου εξηγήσω σε παρακαλώ”
“ΌΧΙ! Φύγε”
λέω και κλείνω την πόρτα δυνατά. Έπεσα στα γόνατα μου και έβαλα το πρόσωπο μου στις παλάμες των χεριών μου κλαίγοντας. Δεν μπορούσα να το πιστέψω ούτε να το σκεφτώ ότι με πλήγωσε με το χειρότερο τρόπο. Δεν έπρεπε να τον εμπιστευτώ εκείνη την ημέρα που του είπα “ναι” στο να βγούμε, μετά από την αναθεματισμένη εργασία, δεν έπρεπε να του πω εκείνη την μέρα, μετά την συναυλία, να πάει και να πει τα συναισθήματα του στην κοπέλα, που κατέληξε να είμαι εγώ. Δεν έπρεπε να λυγίσω εκείνη την μέρα, στις τουαλέτες του σχολείου, και να του πω ότι μετάνιωσα που χωρίσαμε. Έπρεπε να το αφήσω εκεί. Έπρεπε να χωρίσουμε τότε και να ξεχάσουμε ο ένας στον άλλον. Αλλά...αλλά τώρα είμαι εδώ, μαζί του. Εγώ κλαίγοντας για κάτι που έκανε εκείνος σε εμένα, πληγώνοντας με. Σηκώθηκα πάλι στα πόδια μου και άνοιξα την πόρτα του δωματίου και ευτυχώς είχε φύγει. Γύρισα προς τα δεξιά του διαδρόμου και πήγα στο δωμάτιο του Michael. Χτύπησα την πόρτα τρεις φορές και μετά από μερικά δευτερόλεπτα, που φαινόταν σαν αιώνας, άνοιξε η πόρτα.