Long Way Home (Ashton F. Irwin)

It Isn't A Dream

Όταν ξύπνησα και γύρισα να τον βρω δεν ήταν, εκεί. “μάλλον έφυγε για την συναυλιά” σκέφτηκα. Γύρισα μετά από την άλλη και βρήκα το κινητό μου πάνω στο κομοδίνο. Το πήρα και το άνοιξα. “5.50” είπα χαμηλόφωνα και το ξανά άφησα πίσω, εκεί όπου το βρήκα. Ξεσκεπάστηκα λίγο και ξεφύσησα. Κανονίκα δεν έπρεπε να τον αφήσω να με κάνει δικιά του αλλά πως να του αντισταθείς? Δεν μπορείς. Το θέμα είναι ότι δεν μπορώ να τον συγχωρήσω τελείως για αυτό που μου έκανε, αν και εκείνος, μάλλον, πιστεύει ότι μετά από αυτό που έγινε το μεσημέρι μεταξύ μας τον έχω συγχωρήσει, άσχετα τι του είπα. Πήρα τα ρούχα από το πάτωμα, που πριν μερικές ώρες ο Ashton μου τα είχε βγάλει και τα είχε πετάξει εκεί, και κατευθύνθηκα στο μπάνιο. Έκανα ένα γρήγορο ντουζ και μετά άλλαξα και φόρεσα τα ρούχα ενώ στην συνέχεια βάφτηκα. Με το που βγήκα από το μπάνιο βρήκα πάνω στο τραπέζι το εισητήριο για την πτήση πίσω στο Sydney. Το πήρα στα χέρια μου και το κοίταξα. Τι να έκανα? Να το έσκιζα και να έμενα εδώ, μετά από αυτό που μου έκανε ή να φύγω τώρα και να περιμένω να γυρίσει πίσω στην Αυστραλία στις 13 Ιούνιου έτσι ώστε να το συζητήσουμε τότε? Το θέμα είναι, πως...τον αγαπάω...υπερβολικά θα έλεγα, αλλά έκανε κάτι τέτοιο που δύσκολα κάποιος συγχωρεί.

Ένα χτύπημα στην πόρτα με έκανε να κοιτάξω προς τα εκεί. Άφησα το εισητήριο στο τραπέζι και πήγα να ανοίξω.

“hey”
ακούω την γλυκιά φωνή της Stacey και της χαμογελάω.

“hey...τι συνέβει?”
“αα...τίποτα”
“oh...okay...πέρνα μέσα”

μου χαμογέλασε και πέρασε μέσα στο δωμάτιο, ενώ εγώ έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Εκείνη κάθισε σε μια από τις καρέκλες του τραπεζιού και εγώ κάθισα απέναντι της.

“τι θα κάνεις τελικά?”
“τι εννοείς?”
την ρωτάω και μου δείχνει το εισητήριο, πάνω στο τραπέζι. Ξεφύσησα.

“ειλικρινά δεν ξέρω...από την μία θέλω να μείνω εδώ έτσι ώστε να το παλέψουμε και από την άλλη θέλω να φύγω έτσι ώστε να το σκεφτώ καλύτερα”

“τι πιστεύεις πως είναι καλύτερο?”
“να φύγω...να φύγω έτσι ώστε να μπορέσω να σκεφτώ καθαρά. Να μπορέσω να σκεφτώ για το αν θα τον συγχωρήσω ή όχι”
“και τι λέει η καρδιά σου?”
την κοίταξα. Πάγωσα στην ερώτηση της. Δεν ήξερα τι ήθελε η καρδιά μου ή τουλάχιστον το μυαλό μου δεν ήξερε τι ήθελε η καρδιά μου.

“δεν ξέρω”
λέω σιγάνα. Την Stacey ή στα ελληνικά Σταματία, την ήξερα στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο αλλά ποτέ δεν την είχα δει με αγόρι. Πάντα ήταν με τις φίλες της. Πάντα. Ίσως κάτι άλλαξε αφού έφυγα.