THE CHESS GAME (Completed)

31: THE GAME ENDS

Chapter 31: The Game Ends

NEVER IN my mind na aabot ako hanggang dulo. Of course I want to survive in this stupid Chess Game but I can't deny the fact that I doubted my skill. I doubted if I can really survive this bloody game.

Hindi ko rin ine-expect na aabot ako dito sa kinatatayuan ko ngayon. Alam kong hindi pa ito ang huling square but the fact na sobrang lapit mo na sa dulo—isang talon na lang—ay sobrang hindi ko inaakalang mangyari.

Pawn Promotion. Ito ang palaging sinasabi nina Miss Paz at Miss Alyssa sa amin... sa akin.

But am I really worthy to be promoted? Ako na walang ginawa kung hindi ang umiyak lang nang umiyak? Ako na mahina at tinutulungan lang ng iba?

Napatingin ako sa square na inaapakan ko. Five seconds remaining at makagalaw na ako. Nagdadalawang isip ako kung magpapatuloy ba ako o hindi. Overthinking is really enjoying the stay in my mind. Whenever I made decisions, marami talagang pumasok sa isip ko na mga what-if's.

What if I successfully land to the last square, at ma-popromote ako, but end up useless? Being a promoted pawn carries a lot of pressure. If one became promoted, it means that that one is courageous and strong enough to reach at the end without getting harm.

At... hindi ako ang taong 'yon. Narating ko lang ang pwesto ko ngayon dahil sa mga taong pumo-protrekta sa akin. Mga taong... wala na ngayon.

I'm afraid that what if I cannot do my job as a promoted pawn? My fellow might get disappointed in me or the people inside this gymnasium.

See? Overthinking really kills my decision. Naging bias na siya minsan to the extent na nawawalan ako ng ganang maging positibo.

I closed my eyes and heaved a sigh.

Everything happens for a reason. Nandito ako sa laro dahil may rason. Nailigtas ako dahil may rason. At nakarating ako hanggang dito dahil may rason.

Maybe I should not waste the opportunity na iniligtas ako ng mga kasamahan ko.

After I felt that my body can now be able to move, idinilat ko ang aking mga mata at tumingin sa paligid. Naging malayo ang distansya sa isa't isa. Sa ngayon, walang naglalaban. Lahat ay nagmamasid sa lugar na tila nag-iisip ng susunod na gawin.

"Check!"

Naigting ako no'ng biglang nagsalita ang host. Awtomatiko akong napatingin sa direksyon kung nasaan si Josh. He is under check with the Black's Knight—the one who killed Reynan—Sebastian Dams.

This time, hindi na gumagalaw si Josh para iwasan si Sebastian. He just stared for that Black Knight na tila ba hinihintay ang pag-atake nito. I thought na may strategy na naman sila ni James but seems like none. Hindi gumagalaw si James sa kanyang kinatatayuan dahil kung gagalaw siya, malaki ang posibilidad na aabante ang isang pawn at mapo-promote ito. Halos lahat ng kanilang pawn ay malapit na sa base namin at parang kailangan itong bantayan ni James.

I noticed na karamihan sa natitira sa Blacks ay mga pawn. At kung lahat sila ay makaabante sa base namin, all of them may turn into Queen—kahit lalaki pa sila—at malaki ang tsansang mananalo sila.

"Jobs... sige na. Abante ka na!" Napatingin ako sa gilid ko kung nasaan si Ren. Malapit na rin siya sa base ng blacks. "Be a Queen and end the game. Go!" halos pabulong na sigaw niya that makes me gulped many times.

Napatingin ako sa huling square. I took a deep breath.

Marami nang nangyari sa larong ito. Marami nang namatay. Marami nang luha ang umaagos. Marami nang dugo ang dumanak. At ni isa ay wala akong nailigtas na buhay sa aking kasamahan.