THE CHESS GAME (Completed)

33: THE FORMER

Chapter 33: The Former

I GROANED AS I moved my body. Sobrang sakit ng katawan ko. Parang ang higpit ng mga balat ko to the point na sobrang sakit sa tuwing gagalaw ako.

"I'm glad you're already awake."

Inimulat ko ang mga mata ko para tingnan kung sino ang nagsasalita at kung nasaan ako ngayon. Nakahiga ako ngayon sa kama na gawa sa kawayan sa isang maliit na kubo.

I looked at the old man who spoke a while ago. If I say old, that's literal. Kulubot na ang balat niya, his hair are already turned white as well as his long beards and mustaches. Pero base sa galaw niya, he's still strong.

"S-Sino po k-kayo? N-Nasaan po ako?" I asked him. Sobrang daming galos ang nagmamarka sa balat ko. All of them are still reddish so I conclude, bago pa ang mga ito.

He poured a water into the wooden cup. Lumapit siya sa akin at binigay iyon. "Uminom ka muna," sabi niya. I then accepted the cup. Tinulungan niya akong umupo. "Marami kang galos sa katawan mo dala nang pagkahulog mo sa bangin and that herbal can help lessen the pain of your wounds and scratches. No'ng nakita kita kanina, wala kang malay kaya dinala kita rito sa bahay ko. Nandito tayo ngayon sa gitna ng kagubatan."

Oh, I remembered it right. Nahulog ako sa bangin dahil sa isang mabangis na aso. I thought that that was the end of my life pero hindi pa pala. Hindi ko talaga alam kung anong magandang nagawa ko sa past life ko. Am I a clover before? Because you see, I am very lucky. Mula sa laro hanggang dito.

Tumingin muna ako sa labas ng bintana na inakayan ng kahoy para manatili munang nakabukas. Madilim-dilim na ang paligid kaya wari ko'y gabi na.

After I drink the water, I slowly stood up pero nabalik ulit ako sa pag-upo dahil sobrang sakit ng mga paa ko. May sugat pa nga ako no'ng laro, nadagdagan na naman.

"Huwag ka munang tumayo, hija. Presko pa ang mga galos mo sa katawan at maaaring nagalaw ang mga buto mo sa paa. But don't worry, napisil ko na 'yan kanina at maaaring naisayos na 'yan." sabi niya. Nakaupo siya ngayon sa tabi ng kama kung nasaan ako nakaupo.

Napakapa ako sa ulo ko and I realize na natanggal pala ang bandage sa ulo ko, pati na ang tali sa buhok ko. "B-But I need to go. Baka nag-alala na po ang mga m-magulang ko." saad ko.

I know he's harmless. Nararamdaman ko. Pero siguradong nag-alala na ang mga magulang ko kung nasaan na ako ngayon.

"But you cannot walk properly dahil sa iyong natamong sprain mula sa pagkahulog mo sa itaas. Mas mabuting magpahinga ka muna dito pansamantala. You will go home once your sprained foot is okay." sabi niya. His voice sounded really old but full of conviction.

I guess he's right. My parents will be worried about where am I right now. Alam kong hahanapin nila ako and that's also make me worry. Pero masakit talaga ang paa ko. Ayaw ko namang utusan siyang akayin ako. I might sound demanding.

I nod my head slowly. No choice. I'll just explain my parents once I got home. I hope they're fine right now.

"Bakit kayo dito nakatira? I mean, this place ay hindi sakop ng either Black or White Community." tanong ko but it took how many seconds for him to respond. Natanong ko lang dahil mukhang nag-iisa lang siya rito. He's old enough to be alone in this distant place.

Wala rin akong nakikitang nakatatak na kulay sa noo niya and that's weird for me.

He bitterly smile. "My brother wanted me dead." ikli niyang tugon.

My brows furrowed a bit. Ano raw? Gusto ng kanyang kapatid na mamatay siya? What kind of brother he has?

"He wanted to kill me dahil gusto niyang akuhin ang nasa akin noon." dagdag niya. He is looking at the floor na para bang may binabasa siya doon.