Hey Sen?!

Somebody to know / 32

Ben geldim!!

İyi okumalaaar.

"Burada olduğun için teşekkür ederim. Sen gerçekten çok iyi birisin." Gözlerimi devirerek kollarımı göğsümde bağladım. "Cidden buraya niye geldiğimi sorguluyorum hala." Dediğimde İdil uyuyan İlker'e bakıyordu. Suratı dağılmış duruyordu. Yüzümü buruşturdum. "Çünkü iyi birisin." Dedi İdil. Kafamı iki yana salladım.  Sadece Okyanus'un bu işle bir ilgisi olup olmadığı önemliydi benim için. "Ne oldu peki ona?" İdil gözlerini kaçırıp "Aaa şey, emin değilim. Ben yanında değildim." Dedi gergince.

"Annenle konuşurken olay zamanında onunla olduğunu söyledin. Duydum bunu neden yalan söylüyorsun?" İdil hafifçe güldü. "Yalan söyledim anneme."

"Ya da bana söylüyorsun?" Dedim gözlerimi gözlerine dikerek. Beni baştan aşağıya süzdü. "Bacakların iyi mi?" Diye sordu bacaklarıma bakarak. "Niye soruyorsun?" Dedim bezmiş bir şekilde. "Çünkü Alara," alt dudağını ısırdı. "Seni önemsiyorum ben. Hep önemsedim."

Kaşlarımı kaldırıp dudağımı büzdüm. "Sonra ne olmuş İdil? Kurt kuzuyu mu kapmış?" Gözlerini devirdi. İlker'in yanında duran yeşil renk yumuşak görünen koltuğa oturdu. "Bir şey gördüğüm yok benim Alara. Yalan söylemiyorum." İç çektim.

"Peki benimle konuşmak istediğin konu neydi?" Ellerini eteğinin üzerine bıraktı. "Hiçbir şey." Kafamı sola yatırdım. "Ciddi olamazsın değil mi?" Yüzüme burukça gülümseyerek baktı. "Hiçbir şey." Diyerek İlker'in elini tuttu. "İdil." Diyerek ona doğru yaklaştım. Telefonumun notlar kısmını açıp ona uzattım. Yüzüme baktığında alması için daha da yaklaştırdım. Telefonuma bakıp eline aldı. Bir şeyler yazıp bana uzattığında "Artık gitsen iyi olur Alara." Dedi. Telefonumun ekranını kapatarak uzatmıştı. İç çekip "Pekala. Gidiyorum ama bu iş burada bitmedi İdil. İlker uyandığında tekrar konuşacağız." Dedim gözlerine bakarak. Elime uzandı. "Dikkat et kendine olur mu? Ve beni lütfen affet." Bir şey söylemedim. Elimi bıraktığında odadan çıktım. Telefonumun ekran kilidini açıp notlar kısmına girdim. Yazdığı şeye baktım.

"Üzgünüm. Sana artık hiçbir şey anlatamam. Sadece üzgünüm. Lütfen bizden uzak dur. Zarar görmeye devam etmek istemiyorum." Adımlarım durduğunda şok olmuştum. O ikisi hep bir şey saklıyordu. Belki de Stalker'ı. Kafamı karıştırıyordu artık her şey. İlker ve İdil onu koruyor diye düşünüyordum. Bunu onlara Stalker yapmadıysa kim yapmıştı? Okyanus'a ne olmuştu o zaman? Derin bir nefes alıp elimi saçımdan geçirdim. Asansör beklerken hala düşünceliydim.

"Alara?" Kafamı çevirip baktığımda gördüğüm yüzle kaşlarım kalktı. Yağız'dı. Yanıma yaklaşıp "Bir sorun mu var?" Diye sorduğunda tam onu ilgilendirmediğini söyleyecektim ki tekrar adımı duydum. "Alara!" İdil elinde ceketimle hızla geliyordu. "Bunu unutmuşsun." Diyerek bana uzattı. Ceketi elinden aldığımda Yağız bir bana bir İdil'e bakıyordu. İdil ona kısa bir bakış atıp gittiğinde Yağız kaşlarını çattı.  "Ne işin var bununla?" Diye sordu yüzünü buruşturarak.

"Seni ilgilendiriyor mu Yağız?" Asansöre girdiğimde peşimden girdi. "Bu kızın nasıl belalı olduğunu anladığını düşünüyordum." Ona ters ters baktım. "Gidip sevgilinle ilgilenmen gerekiyor. Benimle değil."

"Bak Alara. Senin anlamadığın şey sana aşık olmadan önce de sana zaten hayrandım ve benim için hep değerliydin. Aşk hayatım temiz olmayabilir ama sana bu hayatta en son zarar verecek insan bile değilim ben." Asansör kapıları açıldığında ona bir şey demeden çıktım ama peşimden gelmeye devam etti.  Birlikte dışarı çıktığımızda kolumu tuttu. "Yağız uzatma istersen." Dediğimde önüme geçti. "Ben sadece seni korumak istiyorum."