To Give In

Kabanata 1- Friends

Kabanata 1

"I thought you'll like those! You're a man!" I reasoned out.

"Atsaka, nineteen kana ah!" I added defensively.

Kung tignan niya kasi ako parang gusto niyang ipalo sa akin ang mga magazines. If I weren't friends with him since then, I'll see him as someone as rough and dark. Kung hindi siya ngumingiti sa akin, mukhang siyang masungit at arogante. That's why I always try to tell jokes somehow to lessen his serious dark expression.

Mukhang hindi s'ya natuwa sa regalo ko.

"What made you think na gusto ko ng ganito?" He asked in disbelief. He examined the magazines and his eyes formed into slits. Para bang kahit ngayon lang siya nakakita 'non ay alam niya na ang nilalaman ng mga pahina nito dahil sa information sa cover ng mga magazines.

"You're too young to know what's this for." Iling-iling niya.

"I'd rather read books than these." He pointed out. Kinunot ko lang ang ilong ko dahil sa reaksiyon niya.

Sumulyap pa si Miguel sa kubo kung nasan ang aming mga magulang. Our mothers are laughing at inaayos ang aming mga pinagkainan 'ron. Maybe because of a certain funny conversation.

Itinaas ko ang mga kamay ko, before I can finally grab the magazines ay mabilis na iniwas iyon ni Miguel.

"Oh, akala ko ayaw mo niyan?" Kunot-noo kong tanong and tried to grab the magazines again.

I can feel the annoyance already. I remembered how embarrassed I am. All my efforts to make money to buy the magazines. Ganon na din ang pag-aalala na baka mahuli ako ng aming guro dahil sa handouts!

"Sayang lang effort ko! Akin na nga!"

He put the magazines behind him and sighed, a faint frown pulled at his features. But then, his eyes shifted to mine.

"I'll keep these. Baka ano pang matutunan mo sa mga 'to." He said. He lifted the hem of his t-shirt. His abs and his abdomen showed a bit. Pinasok niya ang mga iyon sa kaniyang damit para itago ang mga ibinigay ko. Parang hiyang-hiya pa s'ya.

"Tell them na uuwi muna ako." Sabi n'ya sakin. Pagkatapos ay nagtagal ng kaunti ang tingin sa akin.

He pursed his lips and pinched my cheek, pero marahan lang iyon,"You're a mischievous girl." Then he pat my head. Mabigat ang mga hakbang nito papunta sa kanilang kotse.

Ni hindi man lang siya nag-pasalamat! I thought in annoyance.

"Ana, sandali lang!" Lian panted. Tinakbo niya ang distansya naming dalawa.

Hindi ako kumibo at nagpatuloy lang sa paglalakad sa hallway. Papunta sa susunod na klase.

"Uy!" Tawag sakin ni Lian dahil sa pag-snob ko sakanya.

"Tigilan mo ko, Lian." Reklamo ko at inirapan lang 'to at tuluyang pumasok sa aming classroom.

Wala ako sa mood ngayon dahil sa nangyari 'nong sabado. Dahil sa reaksyon ni Miguel sa regalo ko. Sobrang naiinis ako pag-naaalala ko yung sabado na iyon.

"Oh."

I blinked twice. Lian handed me a small box. Kulay blue iyon. Unfamiliar brand imprinted on top of it.

I lifted a brow. "Ano yan?" I asked, hindi padin kinukuha ang box.

Inilapag iyon ni Lian sa aking lamesa.

"Bigay 'yan ni kuya." Lian replied.

"Pumunta kami ni Papa sa Maynila 'nong sabado. Siguro ay binili niya yan don." She added. My brows furrowed. I remembered Lian's brother.