To Give In

Kabanata 7- Sketchbook

Kabanata 7

Hindi ako makapaniwala. That Spencer just tricked me! Aba't pinahirapan lang ako nito. Malamang ay pinagtatawanan ako ng lalaking iyon dahil sa kabano-an ko.

Kaya kinabukasan ay hindi ko nalang ito pinansin kahit pa panaka-naka s'yang tumingin at ilang beses n'ya akong sinubukang kausapin pero hindi ko tinaponan ng tingin. Labis ang kahihiyang natamo ko sa sarili para kalimutan nalang iyon basta.

No one ever done that to me!

Dumagdag pa sa aking problema 'nong pinag-partner pa kami sa isang take home activity sa isang history subject. Nakakainis talaga! Iyon lamang ang nararamdaman ko ngayon.

Mabilis ang pagligpit at pagpasok ko ng notebook at pen sa kaniyang bag. Mabilis akong tumayo at naglakad palabas ng aming classroom. Sana naman may makita ako kahit isa lang na kakilala o nakaklase noong grade school, high school or kaya ay senior high! Basta maiwasan ko lang ang lalaking sumusunod sa akin ngayon.

Napatigil ako sa mabilis na paglalakad dahil muntik na akong tumama sa katawan ni Spencer.

Mabilis lang akong nag-iwas ng tingin.

"Anaisse," He called out pero hindi ko pa 'rin tinaponan ng tingin.

"May pupuntahan pako." Malamig na sagot ko at sinubukang makaalis pero hinarangan lang ako ulit ni Spencer.

Ang totoo, wala naman akong pupuntahan, kung meron man, uuwi lang ako at hihilata sa kama.

"Just a minute." He sounded desperate kaya tinignan ko na ito. Hindi naman ako galit kay Spencer, naiinis lang ako dahil pakiramdam ko ay pinaglaruan n'ya ako. Pa-english English pa siya ng matigas.

Nakalahad ang isang malaking notebook sa akin. Tingin ko ay drawing notebook ito o kaya naman sketchbook. Something similar dahil wala akong alam sa drawing materials.

"Ano 'yan?" I asked in curiosity.

Kahit naga-alanganin ay tinaggap ko na ito. I opened it at nanlaki ang aking mga mata sa nakapaloob 'don.

I can clearly see the drawing there. Nasisigurado ko na ang mukha ko ang naka-drawing 'don! I looked serious there. Hindi naka-ngiti o naka-simangot. Inilipat ko ang pahina at ganoon din, ako pa'rin. Inilipat ko ulit, paulit-ulit at ako pa'rin. Nakangiting hindi nakikita ang ngipin, nakangiting kita ang mga ngipin at mayroong nakatanaw ako sa iba't-ibang direksyon.

My lips parted in awe, completely surprised.

Inangat ko ang tingin kay Spencer. Maingat lang itong nakatingin sa akin.

"Let me introduce myself the right way now." He said softly. His eyes pleading to me to listen. Para bang sinasabi ng mga mata n'ya PLEASE.

"I'm an architect and a freelance model." Panimula nito sakaniya.

"I saw you many times. Sa party ni Gov. Ortega, minsan sa party ni Papa. Ang Papa ko ang pumalit sa posisyon ng dating vice mayor." He explained.

"Bumibisita lang ako rito pero sa States talaga ako nakapag-tapos. I finally decided to stay here para kay Papa since my mother's with her other man and starting a new family. They are divorced by the way." He added.

I just listened intently. Tila sobra-sobra pa ang mga detalye na sinabi ni Spencer sa akin.

"Your father is proud of you. Ikinuwento n'ya ang tungkol sa pag-pili mo sa sikolohiya and I am looking for a course na tingin kong makakatulong sa akin sa pagkilala pa lalo sa mga Pilipino."

I suddenly think of my father.

Nakilala ko ang aking Ama sa pagiging tahimik sa aming bahay. Tuwing magsa-salita ito ay lagi may laman at punto. Minsan lang ako kausapin nito, tuwing mahahalagang bagay lang na gusto at plano kong gawin.

Tila may humaplos sa aking puso sa narinig patungkol sa pagku-kuwento ng aking Ama tungkol sa akin. Since then, i thought that my father don't really care in any of my achievements and plans lalo na gusto nito sana ang pagpasok ko 'rin sa politika and he's very busy.

"Noong narinig ko 'yon, inalam ko ang lahat ng maaring pag-aralan sa sikolohiya, then I heard about Cultural Psychology, one of our majors next year." Tuloy-tuloy na kwento nito.

"And...I am really amazed by your beauty. Noon pa. Kaya ginusto kong mapalapit sayo." He said.

Ilang segundo bago s'ya nagpatuloy because he's waiting for my reaction. Pero ganoon pa'rin. Nakikinig lang ako sakaniya. I can't say anything. Hindi pa'rin ako makapaniwala sa mahabang eksplanasyon nito.

"I mean, I want to be friends with you. Kahit iyon lang." He added.

Kumunot ang noo ko.

"Bakit kailangan mong magpanggap?" Hindi ko mapigilang itanong. He can just talk to me and start a conversation, ayain akong maging kaibigan n'ya. Ganoon ang mga ginagawa ng iba ko pang nakilala.

"I tried. Pero noong binati kita kahapon, ni hindi moko nakilala." He said sadly. I can sense his dismay.

"I saw you many times. You're quiet. Hindi mo basta-basta ibinibigay ang tingin mo sa iba, tahimik ka. I even thought that you're snob. That's why I risk it." He honestly explained. Nagulat ako 'ron dahil sa ganoon ang tingin sa akin nito. Hindi ko napupuna ang sarili at ganoon na ang tingin sa akin ng ibang tao.

"Palagi pang sinasabi ni Gov. Ortega na hindi ka laging lumabas sa kwarto kahit na marami kang inuuwing regalo na galing sa mga ka-school mate mo. I thought you're introvert." He said and laughed a bit. Another surprise for me, even the smallest details ay kinuwento pa ng aking Ama!

I'm is starting to feel the embarrassment already.

"And those boys you've met in cafeteria, yesterday. Fifth year engineering students ang mga iyon. I met them noong nag-ojt sila sa Manila last year. Hindi ko akalain na pupunta sila sa Social Sciences building." He added.

Tahimik lang ako. Hindi makapaniwala sa mga pinagsasabi ng lalaking 'to.

"I really want to be friends with you Anais." He honestly said.

"Totoo ba talaga na may nearsightedness ka?" I can't help but to ask.

Spencer laughed.

"Kapag ba sinagot ko 'yan hindi kana galit sakin?" He playfully asked.

I just shrugged bilang pagpatol sa kaniyang pabirong reaksyon. Dahil hindi naman ako galit kundi nainis lang.

"Depende kung ireregalo mo na sakin itong sketchbook mo." I answered and lifted his sketchbook.

The side of his lips lifted.

"Yes. I really have myopia. I am wearing a corrective lenses now." He said in full honesty.

"At sa'yo na iyang sketchbook ko." He smile widely.

"If you're asking for it, it's a compliment for me." He added.

I laughed. Totoong maganda ang gawa n'ya. Tingin ko ay napaka-galing nito. Kuhang-kuha niya ang bawat detalye sa mukha ko.

He's an architect of course, Anaisse! I hissed inwardly.

Hahampasin ko sana ito ng pabiro sa braso gamit ang sketchbook pero may tumawag sa akin.

"Ana!"

Spencer and me both looked at that person.