To Give In

Kabanata 6- Spencer

Kabanata 6

Napag-desisyonan ko na kumuha ng Bachelor of Arts in Psychology sa Unibersidad sa aming lungsod pagkatapos kong maka-garduate ng senior high.

Hindi ko na kasama si Lian ngayon dahil sa Maynila siya pinag-aral ng kaniyang Ama, atsaka kung sakali man, hindi 'rin kami magkakasama dahil kumuha iyon ng Communication Arts.

I glanced at my certificate of registration. Nakalathala 'don ang room numbers at schedules ng aking mga klase.

I'm looking for my first class. May isang major siya at iyon ang unang klase ko sa araw na ito.

It's 11:20am. Eleven-thirty pa ang pasok ko. Sinadya kong maaga pumasok ngayon dahil alam ko na madami ang estudyante ngayong unang araw. Nasa ikalawang palapag na ako ng building ng department of psychology.

I'm wearing a white polo shirt, faded fitted jeans at beige flat shoes. Wala pang indication kung may dress code ba na dapat sundin.

I almost reached the room number na naka-indicate sa aking COR ngunit may humarang sa akin.

He also wears men's white polo shirt at faded jeans at men's top-side sperry boat shoes.

Una kong napansin ang under-cut hairstyle nito pababa sa kaniyang mukha. Makapal ang kaniyang mga kilay at matangos ang ilong and he has tan skin. He's a bit lean at matangkad ito ngunit nakalagpas ako sa kaniyang mga balikat.

Ngunit, hindi ito pamilyar sa akin. Hindi ko alam kung taga rito ba ito, dahil may pagka-banyaga ang kaniyang features. Like a real American. Biglang pumasok sa aking utak si Miguel. Miguel has European features dahil sa Ama nito and Tita Celestine has French and British roots but then this man has American-western features. He even looked like Miguel's age.

Pinilig ko ang aking ulo sa pagkukumpara sa dalawa. I appreciates European features more alright!

"Ano 'yon?" I asked and raised my brows.

Ano naman kayang kailangan nito?

The man then plastered a cocky smile. Showing his set of teeth. He has stubbles down his chin.

"I'm sorry, do you know where's room 105?" He carefully asked. Ang mga mata nito ay parang hindi totoo dahil sa matingkad na kulay bughaw. Kung susumahin, para itong nakalabas sa isang poster sa barber shop o parlor.

Malutong ang ingles nito at halatang kung magta-tagalog ito ay baka barok-barok.

When I realized what room he mentioned, nanlaki ang mga mata ko.

"That's where I am heading!" Bulalas ko rito.

Sa isip-isip ko ay, kung ganoon ay makaklase ko ito?

Ang sabi sa orientation ay block sections ang mayroon sa department namin. Dahil hindi gaanong marami ang pumipili sa course na ito. Pinaka-maraming estudyante ay Engineering o kaya naman ay Communication Arts o Mass Media, at Education.

"Great!" He smiled widely.

Then we both headed to the certain room. Ngunit noong makapasok kami ay wala pa ang guro. Hindi na nakakapag-taka dahil may ilang minuto pa naman.

May iilang kaklase na kaming naroon. Nakatingin ang mga ito sa amin kaya naman tipid lang akong ngumiti. Pinili ko na umupo sa pinakadulo na malapit sa dingding.

I glanced at the man na hindi ko pa nga pala kilala. Nakatayo lang iyon habang nakatanaw sa akin. Nilapitan ko ito, I suddenly felt embarrassed dahil sa pagdedesisyon ko para sa sarili at kinalimutang may kasama ako at isa pang banyaga.

"Sorry I didn't wear my corrective lenses. I have myopia." He explained and touched his nape.

I parted my lips in surprise. Hindi ko naman alam na may problema ito sa paningin, nahihiya tuloy ako sa ginawa.