To Give In

Kabanata 5- Happy Birthday, Sweetheart

Kabanata 5

Before I realized it, nakayapos na ako sa malapad na katawan ni Miguel.

He's here!

Pakiramdam ko ay lumulundag 'rin ang aking puso.

I tightened my embrace more. Para bang ano mang oras mawawala siya.

He's wearing his suit. Hindi ko alam kung saan ito galing, sa States o Manila? And why he's on his suit by the way? Kaka-uwi lang ba n'ya?

Para akong lumangoy sa dagat ng walang tigil papunta sa kabilang isla sa bilis ng tibok ng puso ko. I can't repress the happiness I'm feeling.

But then, when I realized it, mabilis akong lumayo kay Miguel. Tila napaso.

"B-bakit ka pala n-nandito?" I stuttered.

Marahan kong hinaplos ang sariling braso dahil sa pangangati ng sugat ko 'don. Sa isip-isip ko ay gusto kong batukan ang sarili, sa ginawa ko na 'yon ay maaring mahawa si Miguel.

Miguel is fresh right now. He looked manly on his suit. His hair's in clean-cut and there's no stubbles on his chin.

I suddenly felt embarrassed. I'm on my pink pajamas, napupuno ito ng malalaking strawberries. Malayo sa itsura ni Miguel ngayon.

Miguel just chuckled.

"Papalampasin ko ba naman ang eighteenth birthday ng sweetheart ko?" He playfully asked.

Nagpakita ang kaniyang dimple sa ilalim ng gilid kaniyang labi ngunit mabilis iyon nawala.

"Come here." Then he opened his arms widely to welcome me for another embrace.

"Kanina lang masaya ka na nakita ako. Now, you look flushed there." He commented.

"Come here." Anyaya n'ya ulit nang hindi padin ako lumalapit. Tila napako na ako sa kinatatayuan ko.

I probably looked horrible right now. Kahit na paulit-ulit man na mainis sa pagkakaroon ng chickenpox ay wala na akong magagawa. Kahit ngumuwa pa ako buong taon.

Ilang segundo na ang lumipas. I'm still silent. I was torn between coming back to his arms, tutal ay nayakap ko na si Miguel kanina or push him out of the room because of my looks right now.

Hindi ko maintindihan kung bulag ba si Miguel o ano. Malamang, at nasisigurado ko na sinabi na ni Mommy ang pagkakaroon ko ng chickenpox!

Dahan-dahan akong bumalik sa aking kama. Binalot ang sarili sa comforter.

Miguel's eyes turned into slits in confusion.

"Bulag ka ba?" I can't help to blurted out.

"I look ugly right now." I covered my face with the both of my hands in embarrassment. Gusto kong umiyak sa nangyayari.

I heard his shoes steps. Lumapit pa yata ito sa akin.

"C'mon, you're never ugly." Marahan iyon.

Ibinaba ko ang aking mga palad at sinamaan ng tingin si Miguel.

Is he kidding me right now?

Itchy red rash all over my body and I'm never ugly? He must be kidding! Lalo akong nainis sa mga sinasabi nito.

Alam kong matalino si Miguel. Nag-aral pa ito sa isang magandang Unibersidad sa States. Nasisigurado kong alam ni Miguel na contagious ang chickenpox!

"Stop playing dumb, Miguel." I said and laid my self back on my bed.

Naramdaman kong umuga ang kama, he sat himself on my bed, I think. Marahan s'yang tumawa but I didn't recognized any humor there.

"I can't remember the last time we saw each other. Pagkatapos ay ganito mo na akong tratuhin." He commented. May bahid na iyon ng pagtatampo.