imkansız ―Hyunlix [Düzenleniyor]

17¹⁷

song; spyair - imgination

Felix

        Hyunjin ile geçen seferki gibi yine taşların üstüne uzanmıştık. Ben ona koala gibi yapışmışken o sadece bu halime gülmek ile yetinmişti. Gece güzel geçiyordu. Hyunjin sorular soruyor bende cevaplıyordum. Bazen de yıldızları birbirlerini bir çizgi ile birleştirip şekil oluşturmayı deniyorduk. Dürüst olmak gerekirse Hyunjin bu konuda harikaydı. Bir süre sonra Hyunjin tekrar bana soru sormaya yeltendi ama hiç bir ses çıkmamıştı, konuşmuyordu. Ardından ağlamaklı bir ses tonu ile "Beni asla bırakmayacaksın değil mi?" dedi.

         Çıkan ses tonu ve sorduğu soru ile endişelenmiştim bu yüzden kafamı göğsünden kaldırdım ve ona baktım ama ani bir şekilde kafamı tekrar göğsüne koydu ve eli ile de saçımla oynamaya başladı. "Lütfen..." dedi sadece ikimizin duyabileceği bir ses tonu ile. Bende zorlamadım ve bakmaya çalışmadım, o güzel yüzüne. Bir sessizlik oluştu tekrardan. Ortam bir ceset kadar soğuktu ve onun ritimsiz atan kalbi beni daha da endişelendiriyordu. Çok uzatmadan cevabımı verdim. Zaten üzerinde de çok düşünülmesine gerek olmayan bir soruydu bu. "Elbette hayır." dedim bende.

         Yine sessizlik oluşmuştu. Kafamı tekrardan kaldırmaya yeltendim ama Hyunjin saçlarımla oynadığı ellerini kendisine doğru daha sert bastırdı. Benim hareket etmediğimi fark edince ise tekrar aynı gevşekliğinde bıraktı elini. "B-Beni asla unutmayacaksın...değil mi Felix?" diye sordu bu seferde. 

          Bende az önceki gibi başımı kaldırmadan konuştum "Ne alaka Hyunjin? Bir şey mi oldu? Ne bu paranoyaklık?" diye sordum ama sorusuna cevap vermemiştim.

"Lütfen soruma cevap ver.."

"Hyunjin, sen iyi misin?"

        "Sadece aptal soruma cevap ver!" bağırması ile irkilmiş ve yerimde zıplamıştım."H-Hyunjin?" kekelemiştim. Çünkü korkuyordum. "Tek isteğim seni ve anılarımızı asla unutmayacağım demen...sadece bu.." Dediği şey ile öylece kalmıştım. Benim hastalığımı mı öğrenmişti?

"Hyunjin" diye seslendim harika olan ismi ile ona.

"Efendim." dedi aynı ismi gibi eşsiz olan sesi ile.

         "Seni, isimlerimizi ve seninle yaşadığım her bir saniyeyi asla ama asla unutmayacağım." dedim. Onu rahatlatmak adına nazik bir sesle konuşmuştum. Kalbim ise sesimin aksine çıkmak istercesine atıyordu. O an Hyunjin bana bir gülümseme armağan etmişti. 

"Seni seviyorum güneş ışığım~"

"Ben de seni seviyorum lamam~"