imkansız ―Hyunlix [Düzenleniyor]

29²⁹

song; palaye royale - lonely

       Güneşin göz yakan sıcaklığı ile açtı gözlerini çilli oğlan. Minik elleri ile gözlerini ovmaya başladı. Ardından esnedi. Kendine geldikten sonra yanında yatan bedene baktı ve korku ile yataktan çıktı.

       Yatağın hareketlenmesi ile hafif olan uykusundan uyandı ve ayakta, korku dolu gözler ile kendisine bakan bedene baktı.

"Sevgilim? Bir şey mi oldu? Kabus mu gördün?"

       Yeni uyandığı için sesi hoş bir şekilde hırıltılıydı. Esnedikten sonra tekrar Felix'e baktı ve "İyi misin?" dedi. Kendisine endişe ile bakan adamdan bir adım daha uzaklaştı ve sesli bir şekilde "Siz kimsiniz be?!" dedi. Sesi boş odada yankılanıyordu. İkisininde zihninde sadece bu cümle vardı. Biri için normal diğeri için ise korkuları ile dolu bir cümleydi.

       Hyunjin, duyduğu şey ile başından aşağı kaynar sular inmişti. Bir anda ne olmuştu ki? Gece bir şey mi yaşamışlardı? Sevgilisinin hızla odadan çıkıp salona doğru ilerlediğini duyması ile düşüncelerinden uzaklaştı ve Felix'in peşinden o da çıktı. Tüm ev boyunca sadece Felix'i takip ediyordu.

"Ne demek sen kimsin?"

"Benim Felix, Hyunjin!"

"Hatırlamadın mı?"

       Kısa aralar ile art arda sorular sormaya devam ediyordu. Ancak Felix artık evin salonunda volta atmaktan sıkılmış olacak ki bir hışımla arkasını döndü. Sert sesi ile işaret parmağını Hyunjin'e doğru uzattı. "Kim olduğunuzu bilmiyorum ve şimdi bu evden gideceğim. Eğer peşimden gelirseniz gerçekten polisi ararım." dedi ve hızla evden çıktı.

       Felix'in onu polise ihbar etme olasılığının olması ile dış kapının orda öylece kala kalmıştı. Ne bir adım atabiliyor, ne de bir şey diyebiliyordu. Öylece durmuştu orda.

       Gözlerinin önünde kaybolan bedeni izledi yavaşça. Göz yaşlarını tutmayı deniyordu çünkü sıkılmıştı artık ağlamaktan, dörüşünün bulanıklaşmasından. Bu nedenden dolayı dişlerini dudağına geçirdi ve öylece izledi.

Bitmiyor amq bitmiyor!

Bitirmiyorum lan arka sokaklar yapıyorum ben!