My Roommate (MY Series #2)

Prologue

Prologue

Why can't I be happy in my life? Bakit hindi ko maramdaman 'yung tunay na saya? Bakit ang dami-daming kulang sa buhay ko? Bakit ang damot ng mundo?

Today is my Twenty-second birthday. My twenty second but there is no party nor simple dinner. Hindi nag-abala ang mga magulang ko na handaan ako, Sino naman ba ako para bigyan nila ng regalo at pag-laanan ng oras nila? I am not like my brother. I'm not an achiever like him.

Sa nakagawian ko sa bawat birthday ko I have nothing to do but to cry and sleep. Madalas ay sila manang ang naghahanda para sa akin. But as of now, at my twenty-second birthday wala akong balak lumabas ng bahay, magliwaliw at mag-saya. No way.

It's already twelve in the afternoon, but I am still here in my room. Should I eat? Nakakaramdam na rin ako ng gutom.

Someone knocked, Maybe its Manang or our Butler. Sila-sila lang naman ang kasama ko rito sa bahay. As if someone from states will knock on my door.

"Cha? Chandria?" Napatingin ako sa pintuan dahil hindi iyon boses ni Manang o ni Butler. Who's that?

"Cha, its Cisher please open this door." He continued.

Cisher, My brother? Si Kuya umuwi ng bansa? For what for me? Oh no, Chandria don't assume.

Binuksan ko ang pintuan at nakita ko si Kuya na may dala-dalang cake. It was a big beautiful cake. A red velvet cake.

"Why are you here?" Iyon ang bungad ko sa kaniya, Wala akong gana na makipag-plastikan sa kaniya.

"Lil sis naman, Ang harsh mo kahit kailan. I'm here because today is your day! Happy twenty second birthday, Cha!" Aniya sabay ngiti, May sinitsitan pa siya para sindihan ang twenty two candles.

Nilingon ko si Manang Mina. Malungkot na ngiti lang ang ibinigay niya sa akin.

Hinatak ako ni Kuya Cisher at ipinunta sa sala nasa table na ang Red Velvet Cake na dala-dala niya kanina. Isinayaw niya ako, He's smiling while I am not. I smell something fishy and I have a question like why is he here? Of all this time ngayon siya uuwi para i-celebrate ang birthday ko? Paniguradong may kailangan ito sa akin.

Natapos ang sayaw namin at kinuha niya ang bewang ko at pinunta sa table, "Now blow your candles baby." He said and I did what I was told. Tahimik lang ako na hinipan iyon,

"I asked you a while ago, Why are you here?"

Tumikhim siya, "Of course, because it's your birthday, Hmm am I not invited?"

"There's no party. Walang imbitado, walang ise-celebrate. By the way, thanks for the red velvet cake," I said then I walked out. Pumunta ako sa kitchen para kumuha ng tubig.

"Chacha, Bakit hindi mo i-welcome ang Kuya mo, hija?"

"He's welcome here, Manang. Bahay niya rin ito." Pero bakit ba siya nandito? I'm sure he needs something. Ilang taon na mula nang umuwi siya, sila, ngayon pa ba na birthday ko nila magiisipan na bumalik?

She sighed. "Haynako hija. Maiba ako, halika rito pa-yakap. Maligayang kaarawan sayo 'nak, tandaan mo ang palagi kong sinasabi ha?"

Habang yakap ni Manang ay tumango ako. Umupo na ako para kumain ng lunch handa naman na rin ang pagkain sa table. Ako na lang ang hinihintay.

"Baby! Try this one, Try your red velvet cake,"

"I'll eat that later," Malamig kong sagot.

Malaking palaisipan sa akin kung bakit ba nandito si Kuya Cisher, Mula ng umalis sila nila Mom at Dad ay hindi na sila umuwing tatlo, Yes. Iniwan nila ako rito na mag-isa tanging ang maids at sila manang a butler ang nakasama ko sa paglaki ko. They gave me everything but those are not enough. Of course, I need my family, My mommy, My daddy, My brother, but they left me here all alone because they cannot accept me, Or should I say mas mapapakinabangan nila si Kuya?

Like what I said earlier, I am not an achiever like my Kuya. Kaya hindi ako isinama ng magulang ko sa States. Of course, Ano nga ba ang ipagmamalaki nila sa akin? Wala. Walang-wala.

"Chandria, I am sorry."

"Hijo, Kumakain si Chacha, Maari bang mamaya mo na siya kausapin?" Manang Mina said from my back

"I am talking to my sister--"

"Don't you dare to high your tone to her. Kumakain ako, She's right pwede bang mamaya mo na ako kausapin?" Iritado kong sabi. Anong karapatan niyang taasan ng boses si Manang?

He sigh, "Alright, Sorry manang. I'll wait you at the pool area, Chandria."

Hindi ako sumagot sa kaniya at ipinagpatuloy ko ang pag-kain.

I finished my food. Binigyan ako ng ibang maids ng maiinom, Tinikman ko rin ang Red Velvet cake. Gawa raw ito ng kakilala niyang may bakeshop, Kaya pala ganito kaganda. Pumunta ako sa Kitchen at doon ko nakita si Manang.

"Manang, sorry." I said.

"Ayos lang 'yon, Cha. Salamat sa pagtanggol." She answered and smiled to me.

"You know me, Manang."

"Oo, anak. Kilala kita, O siya pumunta ka na sa Kuya mo at gusto ka na noong makausap." She said and push me a little.

Tumango ako at ngumiti. Mas komportable pa ako sa mga taong hindi ko kaano-ano, Kumpara sa mga kadugo ko na walang habas akong iniwan dahil hindi nila ako matanggap. Pumunta na ako sa pool area at nakita ko si Kuya roon na nakaupo. Napatayo siya ng makita ako.

"Chandria."

"Spill the beans."

"I have nothing to spill, Baby." He said.

"Don't call me on that,"

"Silly, Chandria. Anyways, Hindi ka ba magpapaparty? Or movie what?" He asked like a concern brother.

"Wala akong oras para diyan,"

Natawa siya, "At saan mo ilalaan ang oras ng mahalaga mong araw? Sa pagsusulat? Chandria-"

"Napunta ka ba rito para insultuhin na naman ako ha, Kuya? Well, Hindi ko kailangan ng presensya mo o n inyo kung iinsultuhin niyo lang din naman ako. Matagal na kayong umalis diba bakit bumalik ka pa?" Tanong ko sa kaniya na may bahid ng sama ng loob.

"No, Cha. I mean-"

I get it. He's here para ipamukha na naman sa akin ang mga nakuha niya, Hindi ba pwedeng manahimik na lang siya at hayaan ako? Mabuhay siya sa mga nakukuha niya at wag na niya akong insultuhin. Hindi pa ba siya natutuwa sa atensyon na nakukuha niya kulang pa ba?

"Chandria, I am here because today is your birthday." He clearly said.

"Sa mga taong lumipas, Ngayon niyo lang yan naisipan? Ngayon niyo lang naisipan na umuwi dahil birthday ko? Wow, Nabigyan niyo ako ng oras, Should I be grateful then?"

His jaw clenched.

"Chandria-"

"Wag na tayo magplastikan. Diretsuhin mo na ako Kuya. Anong kailangan mo?"

Hindi siya agad nakasagot.

"Alright, Wala kang kailangan kasi nagawa mo na? Nainsulto mo na ako." I smiled, "By the way thanks to cake, It was delicious. Have a safe trip." Sabi ko at tinalikuran siya.

Aren't they contented? Am I that sinful so that happiness can't hug me?

--
SassyKylie

A/N: As I've said. This story is stand alone but still interconnected to the My Series #1.

Start: April 07, 2020
End: May 29, 2020