My Roommate (MY Series #2)

Chapter 1

Chapter 1

"Mom!" Tawag ko sa kaniya dahil kanina pa niya ako hindi pinapansin. I want her to zip my zipper because I can't reach it through my hands.

"Mommy!"

"Chandria, Shut up. I'm zipping your brother's zipper."

Great. Mommy is busy zipping Kuya Cisher's zipper. Today is Kuya's graduation.

"Mom, Can you zip mine too?"

"No. Manang zip Chandria's zipper please,"

Manang nodded. Wala na akong magawa kung hindi ang lumapit kay Manang. All this time, Si Manang ang palagi kong kasama everytime na irereplace ako basta basta ng pamilya ko.

I wish Nanay Mona is still here, Well. Hindi ako nakakaranas ng ganito noong nabubuhay pa siya buti at nandito si Manang Mina.

"Honey, I am so proud," Mom said

"Me too, Hon. We have a very bright child, he's our diamond." Dad answered.

While hearing those words, My heart starts to break into pieces. How about me? How about me, Mom? Dad? I am also here, I can be your brightest child.

"Honey, Let's go."

"Alright, Cisher? Cisher! Let's go, Baka ma-late pa tayo."

Kahit na wala ako sa mood ay pilit akong ngumiti kay Manang at tumango. Lumapit ako kay Daddy at humawak sa kamay niya. I'm ready! I'm proud because my Kuya will graduate with a high honor! His lil sis is so proud!

"I am excited, Dad! I want to see Kuya Cis waving his hand from the stage," I said to him while holding his hand.

Bumaba na si Kuya Cisher na ngayon ay hawak-hawak ang handkerchief, Napatigil siya ng makita akong nakahawak sa kamay ni Dad. What's wrong with Kuya Cis?

"Manang."

"Yes ma'am?"

Tinanguan niya lang si Manang at kinuha naman ako ni Manang kay Dad, Sabay-sabay kaming lima na lumabas sa Van sumakay sila Kuya, Mom, at Dad. At sa ibang sasakyan naman kami ni Manang at Butler. Why am I not with them? Bakit si Manang at Butler na naman ang kasama ko?

"Manang?"

She smiled sadly, "Mag-sasakay tayo sa rides anak, usto mo ba iyon?"

At the age of ten, Namulat na ako sa kalagayan ng pamilya namin. I am aware. I can feel and sense it. They doesn't like me because for them i'm nothing compare to their favorite child, Which was Kuya Cisher.

"I want to go home." I said without thinking.

"Ayaw mo ba hija na maglaro-"

"Sorry Manang, Hindi na po. I want to sleep at my room," I answered like I am not a minor.

Wala silang nagawa at inuwi nalang ako, I am sure na inaliw lang ako nila Mom at Dad. I am not that dumb para hindi mahalata. I maybe a kid for them but I am so aware on what's happening.

When I entered in my roomdumiretso agad ako sa restroom at doon umiyak ng umiyak.

Bakit? Bakit ang damot ng mundo sa akin? Bakit hindi nalang ako hayaan maging masaya? I want to be happy too, I want to feel the warmth of my parents. I also want to feel their love and care, Wala na akong naaalala na naramdaman ko iyon sa kanila.

Patuloy lang ako sa pag-iyak hanggang sa napagod ako at napapikit na lang.

Blanko ako na nakatingin sa restroom ng kwarto ko, there. Doon ako umiyak ng sobra at tuluyang nagising sa katotohanan. Truth hurts, ika nga. It's been a long time since I cried because of them, Oh well After Kuya's Graduation, Dumiretso na sila ng States na hindi ako kasama. They left me here with the maids, butler and of course Manang Mina.

Until now, hindi ko alam kung bakit hindi pa rin ako umaalis sa Mansion na to? Maybe I care for Manang so much. I can't leave her, She was like a mother to me.

Siya rin ang kaisa-isang tao na nanatiling sumusuporta sa akin.

"Anak?" Katok ni Manang Mina sa pintuan ng kwarto ko, I know her voice. I know Kuya left this house after I hitted his limit. lam ko na natapakan ko ang ego niya but I don't care anymore. Ininsulto niya rin ako, Patas na kami.

"Manang, come in."

Binuksan ni Manang ang pintuan. She's holding a plate with the red velvet cake.

"Manang, you don't need to bring that cake." I said.

"Hindi hija, Dapat lang ito dahil kaarawan mo ngayon," She said and she smiled to me.

She didn't baked. Siguro ay alam niya na ang pag-uwi ni Kuya Cisher kaya hindi na siya nag-atubili na maghanda pa ng cake ko.

"Thank you, manang." I said.

Ngumiti lang siya. Sa bawat pagsusulat ko ng kwento, Sa mga eksena na nabubuo sa utak ko, Si manang ang isa sa inspirasyon ko. I write because this is what I want and this is my passion. This is the talent that God gave me.

"Alam mo anak? Mami-miss kita." Sabi ni Manang, Nginuya ko muna ang kinakain ko. Humingi siya ng pasensya dahil kinakausap niya ako ng kumain ako.

"Po? Why manang? Don't tell me pati ikaw iiwan ako? Please no, Manang."

"Hija, Hindi mo pa ba alam?" Nagtataka niyang tanong sa akin.

Masasaktan na naman ba ako? Well. Walang bago.

"H-hindi po,"

"Magbabalik na ang magulang mo hija, Nauna lang na umuwi ang Kuya mo. Ang buong akala ko ay alam mo ito, Pasensya na anak kung huli ko na nasabi, Ang buong akala ko ay alam mo ito?"

What? Babalik? After twelve damn years ngayon sila babalik?

"What? Manang? Bakit sila babalik--Oh! Great, Bahay nga pala nila ito at nakikitira lang ang pinakabobong anak nila, Great." I said

Tinapik niya ng mahina ang pisngi ko, "Hija hindi kita tinuruan ng ganiyan,"

I was guilty. "I am sorry manang. I'm just carried away,"

Tumango siya. Bakit kailangan pa nilang bumalik? Ipapamana na ba nila ito kay Kuya? Tapos na ba ang pamamalagi ko sa bahay na to? I am willing to leave this house, But it is so hard to leave manang. I can't leave her here, Lalo pa sa Nakita ko na ginawa sa kaniya ng kapatid ko.

"Paano kayo, manang?"

"Tapos na ang kontrata namin dito hija, Tapos na ang kontrata ko sa pamilya ninyo. Babalik na sila hija, Hindi ka ba masaya na sa wakas ay mararamdaman mo na ang buhay na kasama sila?" She asked.

My tears fell so I hug her, "Manang. Sa labing-dalawang taon nasanay na akong wala sila, Hindi ko sila kailangan manang. Hindi ko kailangan ng taong iniwan ako. Manang, Aalis ka? Isama mo ako, Please Manang. Hindi ko kayang wala ka, 'Wag mo akong iiwan Manang." Patuloy ako sa pagmamakaawa kahit na alam kong wala siyang magagawa dahil kontrata iyon.

Damn this twenty second birthday.

"Hindi maari hija nasabi na sa akin ni Madam 'yan. Na sa pagbabalik nila rito ang siyang pag-alis ko, Hija hindi kita pwedeng isama, gustuhin ko man ay hindi pwede Mamimiss kita, Salamat at nabigay mo sa akin nag kahilingan ko na magkaron ng isang babaeng anak."

Humagulgol na ako sa dibdib ni Manang. Damn this day. Bakit ba ganito ang mundo sa akin, ha? Bakit parang hindi ako pwedeng maging masaya?

"Manang, no please." I said once again.

Hindi na sumagot si Manang, gumiti na lang siya sa akin at niyakap na rin ako. Mahirap lang sila Manang at alam ko kinailangan niya ang trabaho. Mabuti at pamilya namin ang nakakuha kay Manang. I am thankful because I have Manang Mina in my life pero hindi ko yata kakayanin kung pati si Manang ay mawawala sa akin. I am willing to leave this house but not Manang Mina.

"Anak, Ang palagi kong bilin ha?"

That's sounds goodbye. I hate goodbyes. But I hate the most those unsaid goodbyes.

"Anak, bukas na ang dating nila." She said.

Bukas? Bukas na ang dating ng magulang ko?

--
SassyKylie