My Roommate (MY Series #2)

Chapter 3

Chapter 3

Nakatanggap ako ng message mula kay Manang Mina. Nakarating na raw siya bahay nila, Its been two hours since she left. Kagaya ng pangyayari noong iwan ako ng pamilya ko, I am here again at my bathroom, Silently crying.

To: Manang Mina

Take care, Manang! I'll miss you, I'll call you later. Mwa.

Iyon na lang ang nai-reply ko dahil ayokong malungkot si Manang dahil sa akin. Matanda na si Manang at kahit kailan ay hindi ako nagbigay ng sama ng loob sa kaniya, I'd been a good girl to her and to my maids. She taught me how to be a good girl.

Natigil ang pag-iyak ko ng may kumakatok.

"Chandria?" It was daddy. Why is he here, Kailan pa siya nagkaron ng pake sa akin? As far as I remember, Lahat ng pinakita niya sa akin ay peke?

He's now standing in front of me. Nabuksan niya ang nakasarado kong pinto at pati ang pintuan ng banyo ay nabuksan niya, Can't he just leave me again?

"Chandria. Anak, Mag-usap tayo."

Mas nagtuloy-tuloy ang pag-luha ko, What did he say? "Anak?" He called me what? Sa pagkakaalam ko ay hindi nila akong itinuring na ganon, At si Manang Mina lang ang may karapatan na tawagin ako noon.

"Anak? Dad anak?"

He sigh. "I am sorry, Cha. Iyon ang gusto ng Mom-"

"Damn! Dad! Ikaw ang padre de pamilya pero ano? Ginusto mo rin! Ginusto mo rin na iwan ako! Leave me again, Diyan naman kayo magaling ang iwan ako!"

Maybe this is exaggerating and overreacting. Pero nasasaktan ako, Malaking bangungot pa rin sa akin ang mga nangyayari. Lahat ng ito dahil sa pag-iwan sa akin ng mga taong mahal ko, iniiwan nila ako.

Patay na patay na ang puso ko sa palaging pag-iwan sa akin. Pagod na ako. Takot na takot na akong maiwan.

"Chandria, Listen to me."

Pinalis ko ang luha ko at umalis sa kwarto, I saw his tears. Did he cry? Oh.

"Chandria!" Sigaw ni Kuya Cisher. Ang isang to, Hindi na natigil. Walang kwenta!

Hinatak ako ni Kuya. Pinaupo niya ako sa couch, kaharap ko ngayon si Mommy at si Daddy ay pababa na si Kuya ay nakatayo lang.

Nagtataka ko silang tinignan. Ano pa bang gusto nila? Umuwi sila para isampal sakin ang sakit? Umuwi sila para saktan na naman ang pagkatao ko? Damn! Pinaalis na nila si Manang! Kahit naka-kontrata iyon, Hindi ba pwedeng tumuloy dito si Manang kahit na bilang lola ko na lang? Great. Hindi nga pala nila iyon maiisip.

"Chandria, We're sorry." Paunang sabi ni Mom.

May magagawa ba ang 'sorry' na 'yan kung naiwan at nasaktan na ako?

"Wala ng magagawa ang sorry ninyo. Manang left. Hindi na babalik." I said.

"Ano bang pinaglalaban mo sa matandang 'yon, Chandria?" He said.

"Cisher." Matigas na sabi ni Dad na katabi na ni Mommy ngayon.

Matalim ako na tumingin kay Kuya. Who the hell is he to say those words? Wala siyang alam, Palibhasa masaya siyang naninirahan sa States with our parents and other relatives.

"Bingi ka ba o tanga?" Seryosong tanong ko sa kaniya.

He curse. Alam ko na gusto akong saktan ni Kuya pero hindi niya magawa. Sa aming apat ako ang may lakas magbato ng masasakit na salita. Kahit saang side hindi nila ako masisisi kung bakit ako ganito ngayon sa kanila.

"Si Manang lang naman ang nanatili sa tabi ko noong mga panahong iniwan niyo ako. Yes. Matanda na siya. Atleast siya, kahit matanda maganda ang kalooban at hindi basta basta nangiiwan. Right?" I said bitterly.

Natutop ang bibig ni Kuya. Napayuko siya at inirapan ko nalang. Ngayon ay nilingon ko ang mga magulang ko. Its been twelve years since I saw their faces. I admire them both because they're so beautiful and powerful, Pero mali ako ng hinangaan. Ang hinangaan kong tao ay mga mang-iiwan. Iniwan nila ang sarili nilang anak. How rude.

"Chandria. You can stay here, Anak." Mariing sabi ni Mom. Her lips is still gorgeous, I smiled.

"I won't stay here longer, Mom. Aalis na rin ako. Wala ng rason para manatili ako sa Mansion na ito. Though, All of you were here now. Aalis na ako."

Nagulat silang tatlo.

"Yes. Hindi na ako mag-tatagal rito, Umalis na si Manang. Inyo na uli ang bahay na ito, Don't worry wala akong dadalhin bukod sa mga gamit ko na ako mismo ang bumili," Gadgets at clothes lang naman ang dadalhin ko.

"You don't need to leave this house, Chandria!"

"Gusto kong umalis. Ayoko rito. Ayokong kasama kayo." I said straightforward. Ayoko ng magpaligoy-ligoy.

"Chandria!" Sigaw ni Kuya Cisher sa akin pero ngumisi lang ako.

"At saan mo sa tingin ka titira? Wala kang pupuntahan, wala kang titirhan." Pamukhang sabi ni Kuya. Ngumisi lang ako. I have my friends, True friends. Unlike to him, Kaibigan lang dahil sa kasikatan at pera.

"May titirhan ako. Bakit? Nag-aalala ka ba? Thank you, ha." I said sarcastically.

His jaw clenched. "Chandria, Rumespeto ka nga. 'Yan ba ang natutunan mo sa matandang iyon, Edi tama lang na tapos na ang kontrata niya rito, Pinalaki ka palang bastos e."

I slap his face. "Hindi ako pinalaking bastos ni Manang Mina. Sa ating dalawa ikaw ang walang modo, Palibhasa hayok sa atensyon. I feel pity for you." Sabi ko at binalingan na si Mom at Dad.

"I have my own decision now. Hindi na ako kagaya ng Chandria na kaya niyong loko-lokohin at paikutin. Kaya ko ng tumayo sa sarili kong paa. Aalis na ako rito bukas na bukas rin."

"At ano sa tingin mo ang magagawa ng mga salita mo? Ha chandria?"

Nakita ko ang pagtapik ng malakas ni Dad kay Kuya. Akmang aangal pa ito pero wala na siyang nagawa.

"Are you still writing?"

"I am."

Tumawa ng malakas si Kuya. This is nonsense. He's crazy.

"Pagsusulat? Hahaha! Mapapakain ka ba niyang pagsusulat mo, Chandria? Buhay reyna ka na rito, Ayaw mo pa? Bakit? Nagmamalaki, May ipagmamalaki ka ba?"

"Meron. Ang ugali ko, Pwede ba wag mo akong pakialaman? Plastik ka na pabida ka pa."

Mula ng iwan ako ng tatlong ito ay nakapagtanim ako ng galit sa kanila. I'm just a little girl, Who knows nothing at ginamit nila iyon sa akin para iwanan ako at sila ay magpakasaya sa ibang bansa.

"Let her leave, Cisher."

I slightly bow to my Daddy. Mom is now crying. Wala akong sinabing salita at hinayaan ko lang si Kuya na magbunganga. Para siyang tanga.

"Sige, Chandria! Umalis ka! Basta'y wag ka ng babalik sa Mansion na ito! Wala ka ng karapatan sa mansion na ito! Don't you dare to come back here and kneel down to us! Wag na wag dahil-"

"Dahil ano? Ipapamukha na naman sa akin na ikaw ang magaling? Na ikaw ang palaging protagonist? Then fine, I don't care, Kuya Cisher! Iyo na lahat! Kunwari ka pa, Alam ko naman na gustong gusto mo akong umalis dito. Don't worry hindi na ako babalik sa Mansion na ito. Itatak mo yan sa utak mo."

Sorry Manang. Hindi ko na napigilan ang sarili ko, Tunay na masama ang loob ko sa kanila. Walang mapaglagyan ang galit ko ngayon dahil gustong gusto kong isigaw ang lahat. Gusto ko silang sumbatan, But I know its too much. Tama na ang mga nagawa ko kanina hindi na ako magsasalita pa. They're still my family. Kahit na hindi ko naramdaman iyon. May natitira pa rin naman akong respeto sa kanila kahit na paaano.

I texted my friend. I'm ready to leave now.

To: Zeniah

Zeniah. Its time.

--

SassyKylie