COINCIDENCE ✓

Otuz beş

Hafıza garip şey. Garip bir o kadar mucizevi. Mucizevi yanlarını mutlu anılar hatırlandığında kabul görürüz. Hiç hatırlamak istenmeyen anılar zihne dolduğunda her insan gibi Kayra da rahatsız oluyordu. Pamir'le konuşmaları bittiğinde Pamir arabayı çalıştırmıştı. Şimdi de geldikleri ev Kayra'ya oldukça tanıdıktı. Pamir'in evinden ayrılırken yaşadıklarını hatırladı. Sezgin'in onu evden gönderişi,Pamir'e her şeyi anlatacağını söylemesi ama sadece Kayra'dan zaman istemesi. Gözleri evin sokağındaki kaldırıma kaydı. Burada oturup Sezgin'in söylediklerini düşünmüştü.

''Nereye bakıyorsun?''dedi yanındaki Pamir. Arabayı park edip yanına gelmişti.

''Hiç. Burada mı yaşıyorsun artık?''

''Dün senin yanına gelmeden uğradım. Diğerlerinin buraya gelmesi daha iyi. Diğer ev şehrin dışında.''

Birlikte içeri girerlerken Kayra adımlarını atarken çekiniyordu. Evlerin hikayeleri olduğunu düşünürdü. Bu evin de bir hikayesi vardı ve kahramanlarından biri Sezgin'di. Pamir kapıyı açtığında arkasından girdi. Soruları vardı.

''Önceden bu evde yalnız mı yaşıyordun?''dedi bu yüzden. Pamir ceketini çıkartırken ona kısa bir süre bakmıştı. Kayra cevap vermesini beklemeden evin büyük pencerelerinin olduğu yere yürüdü. Şehrin kalabalık gürültüsünü engelleyen camlar görüntüsünü olduğu gibi yansıtıyordu. Beline dolanan kollar yüzünden irkilse de duruşunu bozmadı. Sanki Pamir yokmuş gibi dışarıyı izlemeye devam etti.

''Burada hep yalnız yaşadım diyemem. Yalan söylemek hiçbir şeyi değiştirmez.''

Kayra duyduklarıyla gözlerini yolda yürüyen çifte dikti. Pamir'in cevabını biliyordu ama sormuştu. Bazen düşünmek duymaktan daha kolaydı.

''Sana o gün söylediğim şeyi hatırlıyor musun?''dedi Pamir,Kayra'nın boynuna yüzünü gömerken. Kayra hangi günden bahsettiğini hatırlamıyordu. Cevap vermediğini fark eden Pamir tekrar konuşmaya başlamıştı.

''Geri geldiğimde yeni bir hayata başlayacağız,demiştim. Sen ve ben.''

''Ben de tek parça halinde dön,demiştim. Bir parçan yok gibi Pamir.''

Kayra'nın cümlesi biter bitmez Pamir'in de kollarının sıcaklığı bitmişti. Kayra hala arkasında olduğunu biliyordu. Bu yüzden bakışlarını camdan çekip ona döndü. Gözleri buluştuğunda Kayra ilk konuşan olmak istemedi. Zaten konuşması gereken de o değildi.

''Eksik olsam beni tamamlamaz mısın?'' Pamir'in sesi kulağına öyle çaresiz gelmişti ki canını acıtmıştı ama geri adım atmadı.

''Parçalar yerine tam oturur mu?''dedi. Konunun ne olduğunu ikisi de gayet iyi biliyordu ama bu şekilde konuşmak ikisi için de çok kolaydı. Pamir'in eli yüzünü bulduğunda Kayra gözünü kapatmamak için kendini zorladı. Onun dokunuşunun verdiği huzuru en küçük zerresine kadar hissediyordu.

''Senin için uygun olana kadar onları kesip atarım. Yeter ki sen beni bırakma.''dedi Pamir bu sefer alnını onun alnına yaslarken. Nefesleri yüzlerine çarparken Pamir cümlelerine devam etti.

''Gidelim,sevgilim. Nereye,nasıl önemli değil. Kayra yeni bir hayat kuralım. Benimle gel.''

"O kadar kolay mı Pamir?" Kendini bir adım geriye çektiğinde tüm temasları kesilmişti. "Yine bir şey olursa beni sensiz bırakırsan ne olacak? Acını yine yalnız mı yaşayacaksın?"

"Seni isteyerek yalnız bırakmadığımı biliyorsun."

"Beni görmek istemediğini de biliyorum." Cümlesiyle Pamir'in yüz ifadesi değiştiğinde Kayra doğru noktaya değindiğini biliyordu. Problemleri vardı. Yokmuş gibi davranmak ya da üzerilerini örtmek işe yaramazdı.