ယံုၾကည္အားကိုးျပီး အထင္ၾကီးေလးစားခ့ဲရ
သမွ်ေတြဟာ..၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာ ရယ္ေမာ
သံေတြရဲ့ေအာက္မွာ က်ိဳးေၾကလို႔။ ျပီးေတာ့..
ရင္ထဲက နာတယ္။
ဘ၀ၾကီးက..ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနေလ ေနလို႔ေကာင္း
ေလပဲဆိုတ့ဲ စိတ္နဲ႔ ၾကီးပ်င္းလာခ့ဲေပမယ့္..
ပထမဆံုးအၾကိမ္ ကိုယ့္ဘ၀ကို သိမ္ႏုပ္ည့ံဖ်င္း
တယ္လို႔ ခံယူမိတယ္။ ျပီးေတာ့.. ရွက္တယ္..
ဒီမ်က္ႏွာကို ဓားနဲ႔လွီးပစ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ကို
ရွက္တယ္။
မင္းကို ငါ ယံုခ့ဲတာပါ ဆြန္းရီရ..ဘာလို႔လဲ..
ခံျပင္းစိတ္ေတြနဲ႔..သူ႔မ်က္ႏွာကိုတည့္တည့္ႀကီး
ၾကည့္ၿပီးေမးလိုက္ခ်င္တယ္..ဘာျဖစ္လို႔ လူကို
တခ်ိန္လံုး ျဖဴစင္သေယာင္ ႐ိုးသားသေယာင္နဲ႔
ဟန္ေဆာင္ဆက္ဆံနိုင္ခ့ဲရတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔
အလိမ္အညာေတြလဲ။
ငါ..ငါ ထင္တာက..မင္းနဲ႔ငါ့ၾကားမွာ...
၀ုန္းကနဲ အေဆာင္တံခါးကိုေဆာင့္ကန္ျပီး ဖြင့္
လိုက္တ့ဲအခ်ိန္မွာ..ကေခ်သည္ေတြက အလန္႔
တၾကား လွည့္ၾကည့္လာၾကတယ္။ ႏူးႏူးည့ံညံ့
တူရိယာသံေတြ ရပ္တန္႔သြားတ့ဲအခ်ိန္တခဏ
မွာ..အားလံုးရဲ့မ်က္လံုးေတြက သူ႔ဆီမွာ..
ေဟး၀မ္က အျပာေရာင္ပိုးသား၀တ္ရံုေပၚမွာ
ေရႊကႏုတ္ေတြနဲ႔၀တ္ရံုကိုထပ္၀တ္ထားတယ္။
က်စ္ဆံျမီးေလးနဲ႔မဟုတ္ေတာ့ပါပဲ..ခပ္ျမင့္ျမင့္
ဆံထုံးေပၚမွာ ရႈပ္ယွက္ခတ္ေအာင္ ဆင္ယင္
ထားတ့ဲ အဆင္တန္ဆာေတြ။ သူ႔ေဘးကပ္ရပ္
မွာက နဂါး၀တ္ရံုေတာ္နဲ႔သိပ္ကိုခ့ံညားထည္၀ါ
ေနတ့ဲ ဆြန္းရီ..
ဘာလို႔ မင္းမ်က္လံုးေတြက ဂဏွာမျငိမ္ျဖစ္ေန
ရတာလဲ..ငါ့ကိုတည့္တည့္ၾကည့္လိုက္စမ္းပါ..
ရွားရွားပါးပါး မင္း အျပံဳးေလးေတြနဲ႔ ငါ့ကို ၾကိဳ
ဆို ႏႈတ္ဆက္လိုက္စမ္းပါ..သူရဲေကာင္းၾကီးရဲ့။
“ ဂ်ီယံုး..”
ခြ်ဲဆန္ဟြမ္းေဘးမွာထိုင္ေနတ့ဲ ဒယ္ေဆာင္းက
သူ႔ကိုလွမ္းေခၚတယ္။တန္ဖိုးထားပံုခ်င္းကကြာ
ေတာ့.. ဒယ္ေဆာင္းေတာင္ ဒီလိုခန္းမၾကီးထဲ
မွာ ခြ်ဲစစ္သူၾကီးနဲ႔ အတူတူယွဥ္ျပီး ပြဲတက္ခြင့္ရ
တာေပါ့ေလ။ သူ႔မွာေတာ့..ဓားေျမွာင္တလက္
မီးတုတ္တခု စုန္းမလိုလို..နတ္၀င္သည္လိုလုိ
မိန္းမၾကီးတေယာက္နဲ႔..ဗိုက္ေဟာင္းေလာင္းနဲ႔
စိုးရိမ္တႀကီး ေျပးလာခ့ဲရေသးတယ္။
