ေရပန္းကိုဖြင့္ခ်လိုက္ျပီးေနာက္ သူ ေရခ်ိဳးခန္း
ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ထိုင္ခ်လိုက္မိတယ္။ ရႈပ္ေထြး
ေနတ့ဲစိတ္ေတြကို ဒီေရေအးေအးနဲ႔ ေဆးခ်ပစ္
လိုက္လုိ႔ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ။ တကိုယ္လံုး ရႊဲစို
သြားေတာ့..ဟိုေရခဲေရကန္ေအာက္ေျခမွာ နစ္
ျမွဳပ္ေနခ့ဲရတ့ဲအခ်ိန္ေတြကို ျပန္ျပီး သတိရသြား
တယ္။ အ့ဲတုန္းက ေသမလား ရွင္မလားဆိုတ့ဲ
စိတ္နဲ႔ေၾကာက္ခ့ဲတာေရာ..ေသသြားရင္လည္း
ေကာင္းတယ္ဆိုတ့ဲ ဒြိဟစိတ္ေတြေရာ ျဖစ္မိခ့ဲ
တာကို ျပန္ေတြးရင္း..ဆြန္းရီရဲ့မ်က္ႏွာေလးက
အာရံုထဲေပၚလာျပန္ေတာ့တာေပါ့။
တကယ္ဆို..အရာအားလံုးက သူ႔ေနရာနဲ႔သူ
သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ သူ႔ျဖစ္တည္မႈနဲ႔သူေနသားက်ေန
ပါရဲ့နဲ႔ ဒီေကာင္ေလးဟာ ဘာေတြေစာက္ရူးထ
ျပီး ဒီလိုမေရရာ မေသခ်ာတ့ဲလမ္းကိုလိုက္လာ
ခ့ဲသလဲ..
ဒယ္ေဆာင္းက အေၾကာင္းအရာေတြကိုျပန္ၿပီး
ရွင္းျပေပးေပမယ့္ သူ႔စိတ္ထဲမွာအကုန္လံုးႀကီး
ရွင္းလင္းမသြားဘူးဆိုတာကုိ သူ႔ကိုယ္သူပဲသိ
တယ္။ ဆြန္းရီကို သူ ထိပ္တိုက္ ရင္မဆိုင္ခ်င္
ဘူး။ ေဟး၀မ္နဲ႔ ပတ္သတ္သမွ်ေတြအကုန္ သူ
ျပန္သိရေပမယ္လို႔..တႏု႔ံႏုံ႔ျဖစ္က်န္ခ့ဲတ့ဲ ဒီစိတ္
အစိုင္အခဲက..အရင္တိုင္းဆိုတာထက္ေတာင္
ပိုႀကီးမားလာသလိုပဲ။
ရွင္းျပတာနားေထာင္ေပးပါဆိုတ့ဲေတာင္းဆိုသံ
ေတြကိုမုန္းတယ္။ေျဖရွင္းခ်က္ေတြရွိလာမွာကို
သေဘာမက်ဘူး။ ဒီအတိုင္း ဆက္မုန္းသြားလို႔
မရဘူးလား။ ရႈပ္ေထြးျခင္းေတြကို ဒီအတိုင္းပဲ
လံုးေခ်ျပီး ဟိုေအာက္ဆံုးမွာပဲ ဆက္သိမ္းထား
လို႔ မရဘူးလား။ တကယ္ပါ..ဒီလိုပံုစံနဲ႔အသား
က်ေနျပီးကာမွ..ဘာလို႔ လြယ္လြယ္ကူကူၾကီး
အေလွ်ာ့ေပးဖို႔ကို၀ိုင္းတိုက္တြန္းေနၾကတာလဲ။
သူ တကယ္စိတ္ဆိုးခ့ဲတာေလ..တကယ္ဆို
သူ႔စိတ္ကို လက္ခံေပးရမွာကို။ ဘာမွမျဖစ္ခ့ဲ
သလို ျပီးဆံုးသြားေစခ်င္ၾကတာက တကယ္
မတရားဘူး။
တရားခံကုိမုန္းသလို..ဒီမတရားမႈၾကီး တခုလံုး
ကိုလည္း မုန္းတယ္။
“ ဂ်ီယံုးေရ..အေအးပတ္ေသေနဦးမယ္ဟ..Tr
က ေစာင့္ေနရလို႔ စိတ္ဆိုးျပီး ငါတို႔ကို ဘာမွ
မေျပာေပးေတာ့ရင္ မင္းကို ကီကိုက နပန္းထ
လံုးလိမ့္မယ္ေနာ္..”
