အျပန္အလွန္ပို႔တ့ဲ message ေတြ..ဖုန္း call
ေတြလည္း အရင္လို ျပန္စည္ကားလာတယ္။
ဂ်ီယံုးရဲ႕အိမ္ျပန္ခ်ိန္ေတြ အခ်ိန္မွန္လာသလို..
စေနေန႔ညတိုင္းဟာလည္း သီးသန္႔နိဗၺာန္ဘံု
ေလး ျဖစ္ေနဆဲပါပဲ။
မေကာင္းမကန္းလက္ရာေတြကို ၿမိန္ေရယွက္
ေရစားတတ္တ့ဲ ေကာင္ေလးဟာ..ဘယ္ေတာ့
မွ မျငဴစူခ့ဲသလို..တိုးတက္မလာတ့ဲ မီးဖိုေခ်ာင္
စေကးေတြနဲ႔ ေကာင္ေလးဟာလည္း..ညတိုင္း
ထမင္းလက္ဆံုစားဖို႔ ေစာင့္ေပးေနတုန္းပါပဲ။
ျပန္လာတ့ဲအခ်ိန္တိုင္း..႐ႈပ္ပြေနတ့ဲ မီးဖိုေခ်ာင္
နဲ႔အတူ..ပူပူေႏြးေႏြး ထမင္းဝိုင္းက အတြဲလိုက္
ႏွိပ္စက္ေနဆဲ။ ဒါကိုလည္း ၿပီးျပည့္စံုရျခင္းလို႔
ခံယူၿပီး ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ဒုကၡခံ႐ွာတာပါ။
အရင္က မဝံံ့မရဲျဖစ္ခ့ဲတ့ဲ ေကာင္ေလးဟာ..သူ
ခ်စ္တ့ဲကိုယ္ေတာ္ေလးရဲ့လက္ကို မလြတ္တမ္း
ကိုင္ရဲလာခ့ဲေပမယ့္ ဘယ္လိုမွ ေ႐ွ႕ဆက္မတိုး
ႏိုင္တ့ဲ စိတ္ဒဏ္ရာအပိုင္းအစေတြလည္း က်န္
ေနေသးတာမို႔..ခ်စ္ျမတ္ႏိုးရျခင္းေတြကိုသီခ်င္း
ေတြဆိုျပရင္း..အျပင္သြားတိုင္း ဖိနပ္ႀကိဳးေလး
ခ်ည္ေပးရင္း..လိုခ်င္တာေလးေတြဝယ္ေပးရင္း
ေဖာ္ျပတတ္လာတယ္။
တေန႔..ဂ်ီယံုးကပန္းအိုးေလးနဲ႔သစ္ပင္ပုစိေလး
ဝယ္လာၿပီး ဆြန္းရီကို လက္ေဆာင္ေပးတယ္။
" ဒါက ဘြန္ဆိုင္းပင္တ့ဲ.."
" အယ္..မင္း သိတယ္လား..ဟီးဟီး..ငါက လွ
လို႔ဝယ္လာတာ..ဘာအပင္မွန္းမသိဘူး.."
" ဒီအပင္က သဘာဝရယ္ လူသားေတြရယ္နဲ႔
စိတ္ဝိညာဥ္ေတြရဲ႕လိုက္ဖက္ညီမွ်မႈကို ေဖာ္ျပ
တယ္..ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းျခင္းနဲ႔ဘက္ညီျခင္းကို
ကိုယ္စားျပဳတ့ဲအပင္ေလ..ဘြန္ဆိုင္းပင္ေတြကို
အႏုပညာတရပ္လို႔ေတာင္ တင္စားၾကတယ္ "
" ဒီပုစိေကာင္က အ့ဲေလာက္ေတာင္ၾကီးက်ယ္
ခမ္းနားတယ္လား.."
" ဘြန္ဆိုင္းပင္ေတြကိုသက္႐ွိလို႔သေဘာထား
ၿပီး စကားေျပာေပး..အေဖာ္ျပဳေပးရင္ ႐ွင္သန္
ႀကီးထြားႏႈန္းျမန္တယ္တ့ဲ..ပစ္ထားမယ္ဆိုရင္
အျမစ္ေတြပုပ္ၿပီး အပင္ေသတတ္တယ္.."
