ဆြန္းရီက ထဖို႔ျပင္လိုက္ေပမယ္..ေျခေထာက္
ေတြမွာ အားမရွိသလိုျပန္ျပဳတ္က်လို႔လာတယ္
ေဖးကူလိုက္တ့ဲ ဂ်ီယံုးကို ဆို႔နင့္ေနတ့ဲ မ်က္လံုး
ေတြနဲ႔ ေ၀့ၾကည့္လာျပီး..
“ အကိုေယာင္ေဘးမရွိေတာ့ဘူး..ကြ်န္ေတာ္
တို႔ ခြ်ဲစစ္သူၾကီးနဲ႔ေတြ႔ဖို႔ ေစာင့္ေနတုန္းမွာပဲ..
ခြ်ဲစစ္သူၾကီးကို နန္းတြင္း၀င္ခြင့္မေပးတ့ဲအျပင္
ျမိဳ႕ေတာ္ထဲကိုေတာင္ ေျခခ်ခြင့္မေပးဘူးဆိုတ့ဲ
သတင္းရလာခ့ဲတယ္..”
လတ္တေလာ ျဖစ္ပ်က္သြားခ့ဲတ့ဲအျဖစ္အပ်က္
ေတြကို လက္မခံခ်င္ေပမယ့္..ဆြန္းရီခမ်ာ
လက္မခံလို႔မရတ့ဲ အေျခအေနမို႔ အံၾကိတ္ကာ
အသက္ကိုျပင္းျပင္းရွဴလိုက္ရင္း..
“ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း ဘုရင့္နန္းေဆာင္ဆီကို
ေရာက္သြားခ့ဲၾကတာေပါ့..ဘုရင္က ညီလာခံ
မတက္မခ်င္း ကြ်န္ေတာ့္တို႔ကိုေတြ႔ခြင့္မေပးဘူး
ဆိုျပီး အေၾကာင္းၾကားလာတယ္..အ့ဲဒါ တခုခု
မူမမွန္ေတာ့ဘူးဆိုတာ သိသိခ်င္းပဲ..အကို႔ကို
ကာကြယ္ေပးနိုင္ဖို႔အတြက္ကိုယ္ရံေတာ္တပ္ဖြဲ႔
ေတြကို အဆင္သင့္ျပင္ထားေပးခ့ဲတာ..”
“ နန္းေစာင့္ရဲမက္ေတြက ဘာလို႔ငါ့ကိုလာဖမ္း
ၾကတာလဲ..ေဟး၀မ္ နဲ႔ေတြ႔ခ့ဲတ့ဲ အေဆာင္မွာ
ေရာ သူတို႔ကိုေတြ႔ခ့ဲတယ္..”
“ အကို႔က ကြၽန္ေတာ္နဲ႔အတူတူပါလာတ့ဲလူမို႔
ဘုရင္က အသစ္တင္ေျမွာက္ထားတ့ဲမိဖုရားက
ေျမာက္ဘက္ျပည္နယ္ရဲ့ ေတာ္၀င္မ်ိဳးဆက္တ့ဲ
အတြင္းေရးသတင္းေတြအရေတာ့..အ့ဲမိဖုရား
က ကြ်န္ေတာ္တို႔နန္းတြင္းမွာမရွိတုန္း အမတ္
ခ်ဳပ္ေတြနဲ႔ပူးေပါင္းျပီး နန္းတြင္းတခုလံုးကိုျခယ္
လွယ္ေနခ့ဲတယ္တ့ဲေလ..ညီလာခံမွာ ကိုယ္ပိုင္
အုပ္ခ်ုဳပ္ေရးေပးဖို႔ ကြ်န္ေတာ္ ေတာင္းဆိုလိုက္
တ့ဲအခါ တခ်ို႕အမတ္ေတြက အျပင္းအထန္ကို
ကန္႔ကြက္ၾကျပီး ဘုရင္ကိုယ္တိုင္ကြ်န္ေတာ့္ကို
ပုန္ကန္မယ့္အျပစ္သားလို႔ စြပ္စြဲလာခ့ဲတယ္..
ေဟး၀မ္ကိုလည္းၾကံရာပါအျဖစ္ အေဆာင္မွာ
အက်ယ္ခ်ဳပ္ခ်ထားတယ္လို႔ ၾကားတယ္..”
