The love you give

1

POV Julie

Mijn ogen glijden over de kast met oude tweedehandsboeken in het stoffige boeken winkeltje waarin ik ben beland.

Ik heb een gekke obsessie met tweedehandsboeken. Thuis liggen twee grote stapels van de boeken die ik al verzamelt heb.

Ik hou ervan als boeken eruitzien alsof ze al door honderden mensen gelezen zijn, als de kaft een beetje raffelt en de pagina's niet meer spiegelwit zijn maar een zachte gele gloed hebben.

Dat is dan ook de reden dat ik in een piepklein en oud boekenwinkeltje sta die, volgens niet zo heel erg betrouwbare bronnen, een grote kast met tweedehandsboeken heeft.

Er ligt een dun laagje stof op de boeken en verderop, achter een houten krakende toonbank zit een oude mevrouw die ingespannen naar een sudoku uit de negentiende eeuw staart.

Ik haal even mijn neus op. In het winkeltje ruikt het naar tabak en lappen stof.

Voorzichtig loop ik achteruit langs de kast. Mijn vingers glijden over de boeken.

Dat is mijn manier om boeken uit te zoeken. Ik loop achteruit langs de kast en laat mijn vingers het werk doen. Pas als een boek goed voelt til ik het op en lees ik de achterkant.

Mijn rug botst tegen iets op. Tegen een mens op. Ik slik en draai me om. De puntjes van mijn oren worden langzaam rood.

'Pardon', stamel ik. En ik kijk op in de pikzwarte ogen van een jongen van mijn leeftijd.

Hij heeft donkerbruine, bijna zwarte haren en een eveneens zwart shirt aan.

Ik voel mijn wangen nu ook rood kleuren en buig me snel over een boek. Wat doet zo'n jongen nou in een boekenwinkel?

In de war kijk ik naar het boek in mijn handen, mijn best doende de jongen naast me te negeren.

Hij is niet doorgelopen maar bekijkt zwijgend een van de boeken naast de mijne.

Een vleugje erfenis waait over me heen. Kan hij niet ergens anders kijken?

Ik knipper een paar keer en probeer me dan weer op het boek te focussen.

Het is een fantasy boek met een rode kaft en een paar losse bladzijdes. Op de achterkant lees ik iets over een meisje met een angststoornis die magische krachten krijgt. De rest van de woorden zijn niet meer te lezen.

Het prijskaartje die erboven hangt is wél goed te lezen. Zeven euro. Aarzelend leg ik het boek weer terug.

De jongen naast me is nog steeds niet weggelopen.

Met een verbeten trekje besluit ik de verstandigste te zijn. Ik werp nog een twijfelende blik op het boek maar loop dan snel naar de andere kant van de kast.