The love you give

34

Mijn mond valt open en een golf van verontwaardiging overspoelt me. 'Sorry? Als Levi wegmoet ga ik mee. We. Hebben. Niets. Gedaan. Geloof me nou gewoon!'

Ze duwt de deur verder open. En Levi laat mijn hand los en loopt de hal op. 'Levi!'

Ik ren achter hem aan. In paniek, in de war en met tranen in mijn ogen. 'Niet gaan, wacht, ik ga met je mee.'

De tranen rollen over mijn wangen terwijl ik blind naar mijn jas graai.

'He.' Levi houd mijn gezicht voorzichtig vast tussen zijn twee handen.

'Je moet het uitpraten met je moeder. Het komt goed, je belt me zodra je moeder minder boos is.'

Ik duw mijn hoofd tegen zijn borst. 'Nee, we moeten dit samen oplossen.' Ik snik en snuit mijn neus in zijn shirt.

'Het komt goed oke. Ik maak het nog wel goed met je moeder.'

Hij tilt voorzichtig mijn kin op. 'Het was ook dom van me om naar boven te gaan.'

'Van jou? Ik ging naar boven en-.'

Hij schud zachtjes zijn hoofd. 'Ik had het moeten zeggen.' Zegt hij terwijl hij de buitendeur opentrekt.

Vlak voordat hij naar buiten stapt draait hij zich nog om. 'Je moet weten dat wat je moeder denkt mijn bedoeling helemaal niet was.'

Ik kan me niet inhouden. Ik ren naar buiten pak zijn twee handig stevig vast. 'Natuurlijk weet ik dat.'

Hij perst zijn lippen op elkaar. 'Nou je kent misschien verhalen over mij, van school, en vroeger heb ik-. '

Ik smoor zijn onzinnige betoog af door hem vol op zijn mond te zoenen. 'Die ken ik helemaal niet Lev. En die wil ik ook niet kennen.'

De wind speelt met mijn dunne pyjama en onze haren. De lantarenpalen verlichten zachtjes de stoep waarop we staan.

Zijn handen omsluiten mijn middel en ik sluit mijn ogen.

Als hij zich voorzichtig losmaakt is het laatste wat ik van hem zie zijn mond.

'Tot morgen.' Fluister ik.

'Tot morgen.' Fluisterd hij terug.

En dan stapt hij op zijn fiets en verdwijnt hij in het donker. 

Mijn moeder staat in de deuropening. In haar hand heeft ze mijn telefoon. 'Deze neem ik in. Voor 1 week.'

Ik stamp boos terug naar binnen en gooi mijn handen in de lucht. 'Er. Is. Niets. Gebeurt.'

Ze duwt me naar de woonkamer. 'Ga zitten, dan gaan we praten.'

'Wat valt er te praten?'

Maar mijn moeders boze blik dwingt me te gaan zitten. 'Een heleboel jongedame.'

Ze tikte geïriteerd met mijn telefoon op mijn knie. 'Begin maar bij het begin.' Na een blik op de klok kijkt ze meer weer aan. 'We hebben de hele nacht de tijd.'

'Levi kwam onverwachts langs en nam ijs mee, en toen gingen we zonder na te denken naar boven.

Waar we gepráát hebben en daarna zijn we inslaap gevallen.'

Mijn moeder schudde haar hoofd.

'Nou we zullen wat regels vaststellen. Je mag s' avonds geen jongens uitnodigen zonder toestemming. En als een jongen op je kamer komt houd je de deur wagenwijd open.'

Ik doe mijn mond open om te protesteren. 'Is dit sirieus nodig?'

'Denk je echt dat ik het plotselinge plan heb opgevat tienermoeder te worden? Nou ik kan je vertellen dat dat niet op mijn to do list staat.'

Mijn moeder rolt met haar ogen en stopt mijn telefoon in haar broekzak.

'Jij bent het niet om wie ik me zorgen maak Julie. Ik weet best dat jij dat soort dingen niet doet. Maar die jongen, dat is een ander verhaal.'

Ze staat op en verlaat kordaat de kamer. Het licht floept uit en ik word omringt door leegte.

"Niets" zoals Levi zou zeggen. Maar toch voel ik me gerustgesteld en veilig.

Want het niets in deze kamer is een heel vertrouwd iets.